Η διαμόρφωση μίας συλλογικής απαισιοδοξίας είναι εύκολο πράγμα.
Τα βλέπεις όλα μαύρα και άραχνα, διαδίδεις παντού την μηδενιστική προοπτική σου και εάν είσαι μεταδοτικός, καθιστάς σταδιακά και τους γύρω σου φορείς της λογικής «δεν πάει τίποτε καλά».
Το δύσκολο είναι να εμφυσήσεις τους ανθρώπους προς την κατεύθυνση μίας θετικής προοπτικής και ενός αισιόδοξου αύριο.
Όχι δεν υπόσχομαι «καλύτερες ημέρες» όπως αυτές που παλαιότερα έταζαν τα κόμματα μέχρι που χρεοκόπησε η χώρα.
Απλά επιλέγω να δω με θετικό πρόσημο το πρίσμα της ζωής μου, των δικών μου ανθρώπων, των φίλων, των γνωστών, της πόλης μου, της κοινωνίας, της χώρας και όλου του κόσμου.
Μπορεί ένας άνεργος ή κάποιος που μετά βίας εξασφαλίζει το φαγητό των παιδιών του, να δει την ζωή του όπως περιγράφω παραπάνω;
Είναι εφικτό αρκεί να δει το τούνελ της ύπαρξης του ως μία πορεία προς την επίτευξη των στόχων του.
Οι αναποδιές, οι μεγάλες ή μικρές δυσκολίες, ακόμη και οι απώλειες, δεν μπορούν να σε τσακίζουν, να σε γονατίζουν, να σε «πεθαίνουν».
Πως γίνεται αυτό;
Εάν αναλογιστείς πόσο λίγος είναι ο χρόνος σου σε αυτό τον πλανήτη και πόσο πολύτιμος είναι.
Δεν έχεις «δικαίωμα» να χαραμίζεις τον χρόνο σου.
Το «θεατρικό μονόπρακτο» της ζωής σου είναι μικρό και πολύ σύντομα θα διαπιστώσεις πως η άμμος στην κλεψύδρα θα αρχίσει να στερεύει.
Πέτα μακριά από εσένα όλους τους απαισιόδοξους, τους μίζερους, τους μονίμως απασχολημένους, αυτούς που δεν έχουν ίχνος αυθορμητισμού και χιούμορ, τους «κρυόκωλους» και «δυσκοίλιους» και αυτούς που νομίζουν ότι τα σάββανα έχουν τσέπες και θα πάρουν τα λεφτά τους μαζί στον Παράδεισο ή στην Κόλαση (όπου καταλήξει ο καθένας).
Delete επίσης στους ξερόλες, στους δήθεν φίλους που θέλουν να ψοφήσει η κατσίκα σου, αλλά δεν το ομολογούν, στους παθολογικούς ζηλιάρηδες και σε όσους (γυναίκες και άντρες) δεν ξέρουν τι θέλουν στην ζωή.
Εάν τους στείλεις όλους αυτούς στον «διάολο» (με το συμπάθειο) και κρατήσεις δίπλα σου όλους τους άλλους, θα νιώσεις καλύτερα.
Ζήσε το σπιράλ της ζωής σου τώρα!
Δημήτρης Διαμαντίδης
Δημοσιογράφος
