Όταν ο Δημήτρης ο Βακόνδιος γέννησε τον φραπέ στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης του ‘57, ξέραμε ήδη το μέλλον του. Θα τον αναδεικνύαμε, θα στηριζόμασταν στις αφράτες πλάτες του και θα τον πουλούσαμε ως εθνικό προϊόν, μέχρι την επόμενη εποχή των παγετώνων, που θα μας πρόσφερε τζάμπα παγάκια για την παντοτεινή «ανενέωσή» του.
Ή και όχι.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας
Θα κάναμε ό,τι και στον μηχανισμό των Αντικυθήρων. Τον πρώτο «υπολογιστή». Που δεν κατόρθωσε να πάρει τα σωστά ΕΣΠΑ, και καταντήσαμε να γράφουμε, ναι, ακόμα και αυτό το κείμενο, στα μηχανάκια του Τζομπς, στα προγράμματα του Γκέιτς χάρη στους σατανάδες της Ίντελ. Όπως θα ‘λεγε κι ο Μητροπάνος, δώσαμε τα κομπιούτερς και μείναμε με τη φλογέρα.
Μα ο φραπές, στα ελληνικά καλοκαίρια, ντύνεται Λάζαρος εξαιτίας των εισαγόμενων τουριστών, που βάζουν τις δικές τους, αρχικά λευκές και αργότερα βυσσινί, του δερματολόγου, πλάτες, στον τουρισμό μας.
Ναι, οι τουρίστες πίνουν κουβάδες φραπέ
Οι «ξένοι» που κατακτούν τις χιλιοτραγουδισμένες παραλίες, τα πετρόχτιστα δρομάκια μας και συνεπώς τα κάθε είδους καφέ μας, ζητούν ένα προϊόν που προσπαθούμε τεχνητά να ξεχάσουμε. Οι αλλοδαποί, έρχονται για άλλη μία φορά να μας θυμίσουν την ιστορία μας και γεμίζουν τα χαρτιά των παραγγελιών με τη λέξη «φραπές», καθώς οι απανταχού σελίδες που προσφέρουν απλόχερα οδηγίες για το «τι να δοκιμάσεις στην Ελλάδα εφόσον την επέλεξες για διακοπές», πλασάρουν την φραπεδιά, την σωστή, την ορθόδοξη, ως το επαναστικό ελληνικό προϊόν που οφείλεις να δοκιμάσεις.
Έπρεπε να το επιβεβαιώσουμε. Άρα, κάναμε μια κλήση στον Θοδωρή Σταματίου, Bar Manager του Kohi στον Νέο Μαρμαρά Χαλκιδικής, για να τον ρωτήσουμε αν οι τουρίστες πίνουν ασύστολα φραπέδες στον χρόνο διακοπών τους. Μας το επιβεβαίωσε, και στην άμεση, δεύτερη ερώτηση «Γιατί;» μας απάντησε πως «Τελικά, ο φραπές είναι ένα πιο international προϊόν, κάτι πιο διαδεδομένο ως ελληνικής ταυτότητας. Στο μέλλον, ίσως ακολουθήσει και ο φρέντο τον δρόμο του, αλλά, αυτή τη στιγμή, ο φραπές καλά κρατεί.»
Αν δίναμε την ενέργεια και την εφευρετικότητα που δίνουμε στον καφέ, ας πούμε, στην εξερεύνηση του διαστήματος, η ελληνική σημαία θα κυμάτιζε έμενε ακίνητη στον Άρη. Ίσως και στον Κρόνο. Για την ώρα, ο φραπές, είναι ο μόνος που ανανεώνει τον χρόνο του.
