Αυτό, είναι ένα γνήσιο ρεπορτάζ δρόμου, που ξεκινά μ’ ένα εύηχο όνομα. Ένα όνομα απ’ αυτά που σου γεμίζουν το στόμα. Αμοληθήκαμε στις γωνιές των δρόμων, στα αδιέξοδα στενά και στα χωράφια με τις ροδιές για να σας ξεσηκώσουμε. Κι αυτοί είναι οι γαμιστρώνες της Σαλονίκης. Τα ένοχα, γλυκά μυστικά, οι κρυμμένες στροφές, η θέα που σηκώνει τσιγάρο, τα μέρη που ‘χουν για μουσική τους βογγητά. Αυτό, είναι ένα αφιέρωμα, για να θυμηθούν οι Βόρειοι, να φρεσκάρουν τον χάρτη της πόλης τους αλλά και για να ξέρουν που να στρίβουν στα άγρια σκοτάδια οι Νότιοι. Καβάντζες, στην ελληνική πρωτεύουσα του ερωτισμού. Αν σας έμεινε ως απορία, η λέξη κλίνεται κατά το οπωρώνας, αχυρώνας, αμπελώνας.
Ιδέα, κείμενο, Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας, βγαλμένο από τα σπλάχνα της μυθικής Youropia. Πρώτο κείμενο, από το 2013, στην Youropia. Φωτογραφία, επεξεργασία εικόνας, ο υπέροχος Κώστας Ντάρδας.
Οι Πινακίδες. (Λόφος, Κωνσταντινοπολίτικα)
Χρειάζεσαι θέα; Η Σαλονίκη ανάβει μπροστά σου όταν ο ήλιος της πλαγιάσει. Βρίσκεσαι πάνω ακριβώς από τον Περιφερειακό της πόλης. Οι οδηγοί του δεν σε βλέπουν, μα θα μπορούσαν. Και θα σου εύχονταν από το ανοιχτό τους παράθυρο. Ωστόσο, μάλλον είσαι απ’ αυτούς που η πάμπλικ εκδοχή σε εξιτάρει. Η κίνηση της ταλαιπωρημένης μας οδού είναι εκεί, για σένα μόνο. Οι ιστορίες για την συγκεκριμένη τοποθεσία, πλανιούνται στον άνεμο της πόλης. Από δολοφονίες έως μπανιστήρι διασήμων. Άλλωστε, το λοκέισιον τοποθετείται στην πρόσοψη χάι κλας μαγαζιού των ημιορεινών μας προαστίων.
+, στα θετικά: Η απομόνωση. Δεν έχουν πια πολλοί την ίδια ιδέα με σένα. Αν βρεθείς αργά στο σημείο, είτε θα ‘σαι μόνος, είτε με δυο αμάξια συντροφιά.
–, στα αρνητικά: Η απομόνωση. Μην χαλαρώνεις τα πόδια σου, ακόμα κι αν υποφέρεις από κράμπες. Αν ακούσεις θορύβους, σημάδεψε πρώτα τον συμπλέκτη κι αμέσως μετά το γκάζι. Η πόλη άλλωστε, είναι μια μεγάλη κατηφόρα από το μέρος που σε ενέπνευσε.
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, ίσως συναντήσεις στο σημείο μούφα φωτογράφους που θέλουν να παίξουν με τη νέα τους ημι-επαγγελματική φωτογραφική και τα φώτα των αυτοκινήτων, που προσπαθούν να αποφύγουν τους δρόμους της πόλης. Ξέρεις γιατί όμως; Γιατί η θέα, είναι γαμάτη. Και δίνει εικόνες που θα θυμάσαι.
Η Λεωφόρος «Όχι». (Θέατρο Δάσους, εντός Σέιχ Σου)
Κάτω απ’ αυτό το ιδιαίτερα επαναστατικό όνομα, έχεις μια μεγάλη ευκαιρία να κάμψεις όλες τις αρνήσεις που θα συναντήσεις και να πάρεις τη συναίνεση που χρειάζεσαι για να τιμήσεις την πραγματική ιδιότητα του χώρου. Αμέσως μετά το Θέατρο Δάσους, το ξύλινο χαρακτηριστικό κιόσκι, σου φωνάζει να στρίψεις στο άνοιγμα του δρόμου. Όλο και κάποιο σημείο θα ‘χει μείνει για σένα, στον, κυριολεκτικά, πλαστικό χλοοτάπητα από χρησιμοποιημένα προφυλακτικά. Με τα χρόνια, η «λεωφόρος» έπρεπε να έχει μετονομαστεί. Προφανώς, σε Λεωφόρο «Ναι, ναι, ναι». Κακό λογοπαίγνιο, αλλά ήταν εκεί.
+, στα θετικά: Η Θεσσαλονίκη, πιάτο. Σε όλο της το μεγαλείο. Επίσης, φύση. Τα πεύκα σε περικυκλώνουν. Επίσης, το Θέατρο Δάσους, η ακουστική του και οι συναυλίες του. Ίσως να σε εμπνέει η Γλυκερία, ίσως ο Θανάσαρος. Άβυσσος η ψυχή σου άλλωστε.
–, στα αρνητικά: Λίγα βήματα από το μέρος που διάλεξες, η πόλη μας φιλοξένησε τον «δράκο» της. Ναι, αυτόν του Σέιχ Σου. Που δεν έπιασαν ποτέ. Κι εκτέλεσαν έναν αθώο στη θέση του να καλμάρει η καλή η κοινωνία. Άρα. Κλείδωσε καλά. Ή, τρέξε γρήγορα.
Ακτή Καλαμίτσα. (Κάτω από τη Ναυτική Διοίκηση Βορείου Ελλάδος)
Βρίσκεσαι πλάι στη Μαρίνα του Ναυτικού Όμιλου Θεσσαλονίκης. Είσαι στα όρια Θεσσαλονίκης Καλαμαριάς. Και κανένας δεν σου είπε, πως αν στρίψεις απότομα προς το νερό, ενώ διασχίζεις την κεντρικότατη Σοφούλη, ένας κατηφορικός δρόμος, μισός άσφαλτο, μισός χώμα, σε οδηγεί σε μια παραλία της πόλης. Παραλία κανονική. Με την άμμο της στρωμένη, με την ακτογραμμή καθαρή, ενώ στο βάθος, χαζεύεις τα Μέγαρα. Και λίγο πιο πίσω τον Λευκό μας Πύργο. Πέντε χρόνια πριν, ναι, είχε ξαπλώστρες και ντουζιέρες…
+, στα θετικά: Είσαι εντελώς εντός πολεοδομικού ιστού. Με μια γκαζιά ή ένα γρήγορο σπριντ είσαι σε δρόμο με κίνηση και πολυκατοικίες με φωτισμένα παράθυρα. Επίσης, σημαντικότατο, πολύ συχνά, στην κορυφή του δρόμου, λειτουργεί οργανωμένη… καντίνα. Και είναι φορές που την έχεις ανάγκη.
–, στα αρνητικά: Συχνά, ο Θερμαϊκός και το ελαφρύ του αεράκι, έχει δολοφονικές τάσεις για τη μύτη σου. Η μάσκα μιας χρήσεως, ίσως σου σώσει τη ζωή. Ξανά.
Ηλικιωμένοι, συνταξιούχοι ψαράδες και νοσταλγοί μιας νιότης που επέτρεπε μπάνια σ’ αυτή τη γωνιά της πόλης, έφτιαξαν και σ’ αυτό το σημείο, το υπαίθριο καφενείο τους. Αυτοσχέδιες καρέκλες, πάγκοι από ξύλα που ξεβρασε η θάλασσα, μια μικρή ψησταριά και ο απαιτούμενος χώρος για το εθνικό τους σπορ, το τάβλι. Η καραντίνα, γέννησε ευκαιρίες. Για μικρά, γλυκά, αυθαίρετα όνειρα, πάνω στο κύμα. Πιθανώς, να σ’ έχουν προλάβει και να στήνουν άλλη μια τσιπουροκατάσταση. Σεβάσου τους μωρέ.
Ακτή Ντοβίλ. (Καραμπουρνάκι)
Όταν βγουν και οι τελευταίοι ηλικιωμένοι από τα νερά του Θερμαϊκού, είναι η ευκαιρία σου. Το μέρος είναι εκτεθειμένο πλήρως, αλλά πίσω σου, στέκεται ένα ρημαδιασμένο πάρκο, σαν μια ζώνη προστασίας για τη βραδινή σου δραστηριότητα. Η κίνηση του δρόμου θα καλύψει τυχόν βογγητά ή άριες και λοιπούς ερωτικούς ήχους. Μα πρέπει να κινηθείς σαν αίλουρος. Να γίνεις ένα με το σκοτάδι. Να μη δώσεις σημασία στην έντονη θερμαϊκίλα, να μην κωλώσεις αν ακούσεις παρέες να σε πλησιάζουν. Θα αναγνωρίσουν το θάρρος σου και σ’ αφήσουν στο θεάρεστο έργο σου. Ξέρουν πως είσαι τολμηρός. Το πολύ πολύ να σε χαιρετήσουν με το χέρι στον κρόταφο φωνάζοντας ένα «Oh Captain, my Captain»…
+, στα θετικά: Ολάκερη η Θεσσαλονίκη, από παραλιακή οπτική, στα πόδια σου. Ωστόσο, δώσε σημασία στα δικά της. Ο δρόμος πίσω σου, είναι πολυσύχναστος.
–, στα αρνητικά: Μην ακουμπήσεις μεταλλικές επιφάνειες αν δεν έχεις εμβολιαστεί για τέτανο. Κάποιοι δεν μ’ άκουσαν. Και το πλήρωσαν ακριβά. Δεν παίζεις με τον τέτανο. Δυστυχώς, πολλοί έχουν σκοπό της ζωής τους να το «καταφέρουν» εκεί. Και ο χώρος είναι περιορισμένος.
Το λιμανάκι της Κρήνης. (Κάτω από το πρώην νοσοκομείο «Παναγία»)
Ίσως ο διασημότερος γαμιστρώνας της πόλης μας, καθώς αποτελεί σχεδόν ρομαντικό ταξίδι στην άκρη της πόλης. Αρχή, μέση και τέλος. Μόλις πλησιάσεις, τα φώτα του αεροδρομίου, της Περαίας, των Νέων Επιβατών, της Αγίας Τριάδας αλλά ακόμα κι ο φάρος του Αγγελοχωρίου, θα στολίσουν τη βραδιά σου. Το κύμα σκάει σε ριπλέι εμπρός σου, οι βάρκες λικνίζονται, χορεύουν, τα πεύκα πλαγιάζουν πάνω σου. Συγκρατήσου όμως. Όσο μπορείς περισσότερο. Άνοιξε παράθυρο μόνο αν η θερμοκρασία είναι επικίνδυνη και σου κάνει χαλάστρα. Γιατί, τα αρώματα αυτά, αν και αόρατα, μπορούν να σε σκοτώσουν. Σαν τον κορωνοϊό ένα πράμα.
+, στα θετικά: Η θέα προς το αεροδρόμιο. Ένας άλλος κόσμος, σπαρμένος φωτάκια. Και η θάλασσα. Που φαίνεται πάντα γαλήνια στο προστατευμένο λιμανάκι.
–, στα αρνητικά: Αρχικά, η πολυκοσμία. Φήμες λένε πως υπάρχουν αιτήσεις στον Δήμο Καλαμαριάς να τοποθετηθεί μηχάνημα που παράγει νουμεράκια για το σημείο. Μα κυρίως, η απόλυτη δυσοσμία. Αν δεν σε βοηθήσει ο Βαρδάρης, το λιμανάκι είναι απλησίαστο και η διπλή μάσκα δεν θα σε σώσει. Αν νιώσεις δυσφορία από τη μυρωδιά, ναι, ζήτα από το κοντινότερο φαρμακείο αερολίν μέσω εισπνευστήρα – ινχέιλερ. Κι ας μην είχες ποτέ σου άσθμα.
Τα χωράφια του «Γέννεσις».
Θα σου μιλήσω για τα χωράφια, πάνω από τη μαιευτική κλινική «Γέννεσις». Ούτως ή άλλως, αν σπάσει το προφυλακτικό, μετά από 9 μήνες, θα πάρεις περίπου τον ίδιο δρόμο. Φτάνεις δύσκολα. Από δρόμους που δεν θα σου πει κανείς. Που ίσως, δεν υπάρχουν στους χάρτες του gps σου. Και δεν έχεις σήμα. Και δεν θα φτάσεις γρήγορα σε κατοικημένη γειτονιά. Και οι κάτοικοι της πλαγιάς, δεν σε θέλουν εκεί. Είσαι μόνος. Εσύ και τα φώτα της πόλης.
+, στα θετικά: Στο βάθος, χαζεύεις έως και τον Όλυμπο. Ο ήλιος πέφτει μπροστά σου, το φεγγάρι βγαίνει μπροστά σου, η πόλη απλώνεται μπροστά σου, τα δέντρα, μπροστά σου, σε κρύβουν επαρκώς. Ένα από τα σημεία που θα χρειαστεί να φωτογραφίσεις. Για τη συλλογή σου.
–, στα αρνητικά: Πρώτον, οι κακοτράχαλοι δρόμοι. Αν δεν διαθέτεις τζιποειδές, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, καθώς οι πέτρες του χαλικόδρομου, προσπαθούν να σου σκίσουν τα λάστιχα. Δεύτερον, οι κάτοικοι των σούπερ αυθαίρετων κατασκευών της περιοχής. Έχοντας δεχθεί επισκέψεις εγκληματικής φύσεως στο παρελθόν, δεν διστάζουν να βγουν στα μπαλκόνια τους με το επίσης αυθαίρετο… δίκανό τους. Άλλωστε, δεν θα τους βρει κανείς, δεν υπάρχουν στο σημείο, σύμφωνα με όλους τους επίσημους καταλόγους. Τρίτον, οι σκύλοι των κατοίκων των σούπερ αυθαίρετων κατασκευών της περιοχής. Έχουν εκπαιδευτεί να μυρίζουν φόβο και αίμα. Κι αυτά κυλούν στις φλέβες σου, τη στιγμή που βρίσκεσαι εκεί.
Το πάρκινγκ της Σχολής Δικαστών.
Ήξερες πως η πόλη μας διαθέτει Σχολή Δικαστών; Και ήξερες πως το πάρκινγκ της είναι ο κορυφαίος γαμιστρώνας της Περιφέρειας; Ο ήχος προκαλεί δέος. «Σχολή Δικαστών». Το σημείο προκαλεί δέος. Πάνω στο κύμα, οριακά εκτός πόλης, άθλος ακόμα και για τα Google Maps, ώστε να πλησιάσουν το σημείο. Μα αν τα καταφέρεις, αν φτάσεις στο μυστικό που αυτή τη στιγμή σου παραδίδουμε με κίνδυνο, μπορεί και την ίδια μας τη ζωή, η παραμονή σου εκεί, θα είναι αξέχαστη. Δεν γίνεται, το μέρος κερνά αδρεναλίνη.
+, στα θετικά: Θέα, χώρος, άπλα, ανοιχτωσιά, αίσθηση απομόνωσης, αλλά στην αυλή μιας «Σχολής Δικαστών». Τι να σε φοβήσει; Φτάσε εκεί και δείξε ο απόλυτος γνώστης της πόλης. Ούτε οι ξεναγοί μπορούν να σου δείξουν το δρόμο…
–, στα αρνητικά: Πιθανή ύπαρξη φρουρού τις νύχτες. Φρουρού με κατανόηση ωστόσο. Δεν θα σε δικάσει κιόλα. (Ήταν εκεί, έπρεπε.)
Σε αυτό το σημείο, θα ευχαριστήσουμε θερμά το ζευγάρι που βρέθηκε στο πάρκινγκ της Σχολής Δικαστών, και οι σιλουέτες τους μας παρέδωσαν απελπιστικά γοητευτικές φωτογραφίες, δίπλα στο αυτοκίνητό τους. Ελπίζουμε να μη σας κάναμε, άθελά μας, χαλάστρα και να περάσατε υπέροχα. Η παρακάτω φωτογραφία σας ανήκει:
Υ.Γ. Θα ακολουθήσει, συντόμως, και δεύτερο μέρος, που θα κινηθεί στα δυτικά και στα πιο καβατζωμένα σημεία της πόλης μας.
