Κείμενο: Βασίλης Αραμπατζής
«Καλώς εσμίξαμε!», είπε και ήπιε την πρώτη του γουλιά επί σκηνής. Κάθισε στο σκαμνί του και ξεκίνησε με έναν όμορφο αργό ρυθμό για να μας «ζεστάνει», μιας και το απόγευμα αυτό μας είχε ανησυχήσει με τις πρώτες του ψιχάλες. Μας έκανε το χατίρι τελικά και οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν. Όλα ήταν έτοιμα.
Το γεμάτο Θέατρο Γης έβραζε από ανυπομονησία και ενθουσιασμό. Τα χιλιάδες ml λαθραίου αλκοόλ σε πάμπολλες μορφές γυρνούσαν, όπως έπρεπε, μεταξύ του κοινού. Βέβαια σε λίγη ώρα έμελλε όλοι να είναι λουσμένοι με αυτά τα αλκοολούχα ποτά, είτε έφεραν δικά τους είτε όχι.
Η νοερή παρουσία του Σωκράτη και του Θανάση πάντα πλανάται σε αυτά τα live. Αλλά ο Γιάννης Χαρούλης έχει καταφέρει κάτι μοναδικό. Έχει σηκώσει το ανάστημά του και με την Κρητική του προφορά μας έχει κάνει να χορέψουμε αμέτρητες φορές. Μας έχει κάνει να χαρούμε, να συγκινηθούμε και να τραγουδήσουμε με θέα το φεγγάρι σκουπίζοντας από τα μάτια μας τα δάκρυα και την μπύρα του διπλανού που μόλις έπεσε πάνω μας.
Για άλλη μία φορά, στις 19 Ιουνίου του 2019, κέρδισε το κοινό από το πρώτο του βήμα στο stage. Μισή ώρα αργότερα από αυτό το βήμα και με τη βοήθεια της υπέροχης του ορχήστρας και τον αγαπημένο του κοινού Κωνσταντή Πιστιόλη, το θέατρο δονούταν και τα κορμιά πήγαιναν πάνω-κάτω σε γκρουπ γνωστών και αγνώστων μαζί.
Αν πω πως θυμάμαι όλο το live ίσως πω λίγο ψέματα. Αυτό που με σιγουριά θυμάμαι όμως είναι πως από το μέρος που ήμουν με την παρέα μου, βρέθηκα να πιάνω το κάγκελο μπροστά από τον καλλιτέχνη και να μιλάω και να χορεύω με αγνώστους. Πάντα το κερδίζει κι αυτό από εμένα ο Χαρούλης.
Η αλήθεια είναι πως ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης λατρεύεται πολύ από μικρούς και μεγάλους. Είναι νομίζω ο ποιητής της γενιάς μας, όσο κι αν τραγουδάει στα «Μαλαματένια Λόγια»:
«Πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το `φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή»
Σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου.
Είναι ίσως ο πιο Millennial καλλιτέχνης. Μιλάει για την αγάπη, τον ανεκπλήρωτο έρωτα και κάνει δικό του όποιο τραγούδι και να πει. Μεταφέρει την παράδοση σε μία γενιά που χάνει την μουσική της ταυτότητα και μπερδεύεται με φθηνά και γρήγορα ακούσματα. Ευτυχώς που υπάρχουν καλλιτέχνες σαν τον Γιάννη Χαρούλη και μπορούμε να χορέψουμε σε ρυθμούς δικούς του αλλά και Θανάση, Χαϊνηδων, Ξυλούρη και Άσιμου.
Με την συναυλία αυτή ξεκινάει όμορφα άλλο ένα καλοκαίρι. Με αυτά τα πάρτυ της «αρένας» στα πόδια του Χαρούλη, διώξαμε τη βροχή και υποδεχτήκαμε την γλυκιά ζέστη που θα μας οδηγήσει στις θάλασσες για να δροσιστούμε.
Ευχαριστούμε που υπάρχεις Γιαννιό!
Και για να σου απαντήσω, όχι απλώς εσμίξαμε καλώς, αλλά όπως λέει και ο δίσκος σου: «Χίλια καλώς εσμίξαμε!»
