Ξέρεις τι κάναμε; Πήγαμε στην παράσταση του Χριστόφορου Ζαραλίκου. Ναι, στο Block 33 της Θεσσαλονίκης. Προφανώς σολντ άουτ. Μας είπαν πως δεν θέλει συνεντεύξεις. Γιατί όλοι, τον ρωτούν για το ίδιο πράγμα. Μια ώρα μετά, από το καμαρίνι του, φύγαμε χορτάτοι λέξεις, για όλους και όλα. Και με σφιγμένες γροθιές. Δεν θα σας φάω άλλο χρόνο σε προλόγους, διαβάστε Ζαραλίκο.
Συνέντευξη, Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας
Πόση ώρα διαρκεί η παράσταση Χριστόφορε;
Θα δείξει.
Και πόσο μεγάλη ήταν η λίστα μέσα από την οποία μπορούσες να διαλέξεις υλικό για την παράστασή σου;
Πάρα πολύ μεγάλη. Κανονικά, όπως μου ‘χει πει ο σοφός Κακλέας, οι παραστάσεις, πρέπει να διαρκούν 75 λεπτά. Το τηρώ τρία χρόνια τώρα. Φέτος, έχω κάνει τα πάντα και δεν μπορώ να πέσω κάτω από τα 90 με τίποτα. Συνήθως είμαι πάνω από τα 100.
Όταν κατεβαίνεις από την παράστασή σου, θεωρείς πως έχεις αφήσει άλλα τόσα σε εκκρεμότητα;
Ναι, βέβαια.
Τα οποία, τα πιάνεις πλέον στο tube;
Όχι, στο tube, κάνω επικαιρότητα.
Δεν είναι τρομερό εργαλείο το tube; Δεν είναι ένα καταπληκτικό βήμα του καιρού μας;
Ναι. Απλώς, επειδή ασχολούμαι με την επικαιρότητα στο youtube, αποφάσισα οι παραστάσεις μου να μην απασχολούνται μ’ αυτήν. Όσο κάνω youtube, οι παραστάσεις μου είναι θεματικές.
«Η ελπίδα είναι ανασταλτικός παράγοντας. Δεν πιστεύω στην ελπίδα. Πιστεύω στη δράση.»
Έχουμε ελπίδες σα χώρα; Τι σου δείχνει το youtube;
Αν έχουμε ελπίδες για τι;
Για να σωθούμε!
Δεν μ’ αρέσει η λέξη «ελπίδα». Παρόλο που θεωρείται μια θετική λέξη, εγώ τη θεωρώ απολύτως αρνητική, σε βαθμό τοξικότητας κιόλας. Η ελπίδα είναι ανασταλτικός παράγοντας. Δεν πιστεύω στην ελπίδα. Πιστεύω στη δράση.
Αντιλαμβάνεσαι πως πάρα πολλοί μπαίνουν στο κανάλι σου για να ενημερωθούν;
Δυστυχώς ναι! Το «δυστυχώς» δεν πάει σε μένα. Ούτε σε αυτούς που το κάνουν αυτό. Πάει στον πάτο που ‘χει πιάσει η δημοσιογραφία.
Αντιλαμβάνεσαι πως για κάποιους κάνεις «λειτούργημα»;
Μου το ‘χουνε πει τόσοι που το πιστεύω πια!
Πως βλέπουμε πράγματα πρώτη φορά, πως δεν έχουν παιχτεί πουθενά, πως τα σερβιριζόμαστε εκείνη τη στιγμή…
Ναι, ναι, ναι… Και δεν είναι το θέμα να έχει παιχτεί κάτι. Αν έχει παιχτεί για 15 δευτερόλεπτα δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι έγινε… Είναι το πόση έμφαση θα δώσεις σ’ αυτό. Για παράδειγμα, αν λες ειδήσεις και λες: «Τώρα περνάμε σε εξωτερικές ειδήσεις. Έγινε ένας πόλεμος στην Τανζανία. Και μετά, ένα μοντέλο…» Δεν άκουσες τον πόλεμο στην Τανζανία… Αυτό θέλω να πω.
Θεωρείς πως όλο αυτό, στην εγχώρια δημοσιογραφία, είναι θέμα πιέσεων ή πως απλώς, αυτό τους βολεύει;
Διέκοψε την παράστασή μου μία τύπισσα με δύο μπράβους, έναν που κράταγε κάμερα και άλλους δύο στο κοινό που κάνανε μπούγιο. Την επόμενη μέρα λοιπόν, όλα τα μεγάλα δελτία ειδήσεων και τα ραδιόφωνα δεν έπαιξαν ένα γεγονός, το οποίο έγινε πρώτη φορά στη χώρα μας! Έγινε πρώτη φορά στη χώρα μας! Δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο πράγμα. Εντωμεταξύ, υπάρχει ειδικός νόμος που προστατεύει τον ηθοποιό κατά τη διάρκεια της παράστασης στο θέατρο. Όλα αυτά τα Μέσα που δεν το ‘παιξαν, τα μεγάλα site, ποιος τους επέβαλε αυτή τη σιωπή; Η Σάσα Σταμάτη; Δε νομίζω. Άρα λοιπόν, αν για ένα τέτοιο θέμα, μπορεί κάποιος μ’ ένα τηλέφωνο να επιβάλει τη σιωπή, φαντάσου για ακόμα πιο σοβαρά θέματα, τι ακριβώς συμβαίνει. Και στην πραγματικότητα, τα πράγματα με τους δημοσιογράφους στην Ελλάδα είναι ακόμα χειρότερα. Γιατί οι περισσότεροι δημοσιογράφοι στα μεγάλα Μέσα, δεν χρειάζεται καν να λάβουν τηλεφώνημα για να μην παίξουν ένα θέμα. Είναι εκπαιδευμένοι να μην παίξουν ένα θέμα. Υπάρχουν λέξεις, «ονόματα-κλειδιά», τα οποία, όταν είναι μέσα σ’ ένα θέμα, θέμα δεν υπάρχει. Άρα, τι να λέμε τώρα…
Από την άλλη, έκανε και λίγο… καλό αυτό που συνέβη;
Καλό τι; Σε ποιον;
Πως γύρισε η είδηση, πως ακούστηκε παραπάνω, πως δέκα άνθρωποι ακόμα κάθισαν να σε ακούσουν.
Απ’ αυτή την έννοια ναι. Κοίταξε. Θα τους φέρναμε αυτούς στο Youtube. Τους φέραμε μερικές μέρες νωρίτερα.
Ξέρεις πως είναι μια αργή διαδικασία.
Εγώ, δεν έχω κάποιον να με σπρώχνει. Εγώ είμαι στόμα-στόμα. Το κάνω 25 χρόνια. Τον κόσμο που έχω στις παραστάσεις μου είτε είναι 100 άτομα είτε 1.500, τους έχω φέρει έναν έναν. Δεν έχω κάποιον μηχανισμό πίσω μου. Αντιθέτως. Υπάρχει μηχανισμός πίσω μου, ο οποίος φροντίζει να μην φαίνομαι. Ούτε αυτό μ’ ενοχλεί.
Όταν στα σοβαρά θέματα δεν μπορεί να υπάρχει δημοσιογραφία, δεν μπορεί να υπάρχει σε κανένα. Με λίγα λόγια, ένας δημοσιογράφος, αν εγώ του αρέσω και τρελαίνεται μαζί μου, πριν με προβάλλει, θα ρωτήσει. «Τον προβάλλουμε αυτόν;» Δεν θα πει καν το γούστο του. «Εμένα παιδιά μ’ αρέσει αυτός.» Και δεν σου λέω να πει ρε παιδί μου, κάτι αρνητικό. Που αν είναι αρνητικό, σκέφτεσαι και δυο φορές. Όταν έναν δεν τον συμπαθείς, μην τον θάβεις κιόλας. Εγώ σου λέω να πει κάτι θετικό. Ούτε καν στο θετικό δεν έχει το θάρρος. Ας πάμε στα άλλα site τώρα. Σ’ αυτά που έπαιξαν το θέμα μου. Το οποίο δεν είναι «το θέμα μου». Είναι το θέμα του ελληνικού θεάτρου, το θέμα της ελυθερίας της έκφρασης, είναι το θέμα αν στην σκηνή επιτρέπεται ν’ ανεβαίνει όποιος θέλει και μάλιστα μπράβοι και τα λοιπά, και τα λοιπά. Τα site λοιπόν, δεν χρειάζεται να πω, τα ξέρουν όλοι, που έπαιξαν το θέμα μου, που είναι πιο… εναλλακτικά, που δεν τόσο συστημικά, γιατί τόσο καιρό δεν ανεβάζουν βίντεο από το Zaraleaks; Αφού έχουν παράπονο πως στην χώρα δεν γίνεται σάτιρα και κάποιος, κάνει σάτιρα. Γιατί; Σου περνάει απ’ το μυαλό; Γιατί; Εγώ την έχω την απάντηση. Δεν περίμενα να γίνει το επεισόδιο.
«Που αλλού να πάμε να μιλάμε ελεύθερα;»
Δεν θεωρείς όμως πως υπάρχει λίγος χώρος, λίγο φως, που μπορεί να…
Ναι, και θέλουν να μας το φάνε. Εγώ συνειδητά έχω φύγει από το ραδιόφωνο, συνειδητά έχω φύγει από την τηλεόραση, συνειδητά κάνω μόνο παραστάσεις και πήγα στο youtube, και ήρθαν να μου την πέσουν στην παράσταση και στο youtube. Δηλαδή, που να πάμε ρε παιδιά; Να σκάψουμε έναν λάκκο να πέσουμε μόνοι μας; Που να πάμε; Που αλλού να πάμε να μιλάμε ελεύθερα εμείς; Θέλουν αυτοί οι μαφιόζοι που ελέγχουν την χώρα, ακόμα και, πόσος είναι ο χώρος που μας έχει μείνει, 1%; Θέλουν κι εκεί να μας ελέγξουν, το τι θα πούμε.
Δεν είναι 1%. Ανεβαίνει.
Λέω κάτι ακραίο,
Έτσι δεν είναι; Σου κάνω ερώτηση. Ολοένα και περισσότεροι δεν προσπαθούν να ενημερωθούν μ’ αυτό τον τρόπο;
Τέλεια. Χαίρομαι. Θα χαρώ πάρα πολύ όταν κάποιοι πιτσιρικάδες, 25άρηδες, που ‘χαν όνειρο να κάνουν μια σατυρική εκπομπή στην τηλεόραση, να βλέπουν εμένα που είμαι ιντερνετικά, στα social media, αμόρφωτος, και να πουν, «αφού το ‘κανε ο boomer, που μπορούσε να ‘ναι και στην τηλεόραση, μαλάκες, δεν το κάνουμε κι εμείς;» Θα χαρώ πάρα πολύ αν 4-5 πιτσιρίκια, αυτή τη στιγμή, σκέφτονται αυτό το πράγμα. Και το ξεκινήσουν. Αυτή θα είναι η εκδίκησή μας προς το σύστημα κι αυτή θα ‘ναι και η νίκη μας.
Και πως θα τα καταφέρουν;
Εύκολα ρε. Βουρ στον πατσά; Τι πως; Ξεκινάν και το κάνουν!
Δεν θεωρείς πως θα απογοητευτούνε; Αυτό που εσύ δέχεσαι και αντέχεις, αν το φάνε μία και σταματήσουν;
Σώπα ρε, 25 χρονών δεν σε σταματάει τίποτα. Δεν με σταματάει εμένα που είμαι δύο επί 25, θα σταματήσει τον 25άρη; Από μικρός το ίδιο ζω. Κι όταν δούλευα στην τηλεόραση, τα ίδια είχαμε. Δεν έχει αλλάξει ποτέ το έργο, γιατί δεν έχω αλλάξει ποτέ κι εγώ. Οπότε…
Ο τρόπος είναι το «τι θέλεις να πεις εσύ». Όχι «τι αρέσει». Αυτά που λέω στο Youtube, δεν αρέσουν. Είναι αυτά που εγώ θέλω να πω. Κι όποιος θέλει, κάθεται και μ’ ακούει. Όποιος δεν θέλει, δεν κάθεται. Δεν σκέφτηκα τι αρέσει στο κοινό να κάνω επιτυχία. Σκέφτηκα εγώ τι θέλω να λέω. Αυτό μ’ ενδιαφέρει. Κι εγώ, αυτά θέλω να λέω. Και χαίρομαι πάρα πολύ, που υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλουν ν’ ακούνε αυτά που λέω. Αλλά και να μην ήταν πολλοί άνθρωποι, πάλι τα ίδια θα ‘λεγα, γιατί αυτά θέλω να πω! Γενικά, ο άνθρωπος, είναι καλύτερος, όταν κάνει αυτό που θέλει. Και επαγγελματικά, σε συμφέρει να κάνεις αυτό που θέλεις, κι όχι αυτό που αρέσει. Γιατί όταν κάνεις αυτό που θέλεις, οι πιθανότητες να είσαι καλύτερος, είναι περισσότερες. Είναι τόσο απλό.
Άρα επιμένεις πως δεν έχουμε καμία «ελπίδα»; Αν βρεθούν πιτσιρικάδες που μπορούν να πιάσουν μικρόφωνα και κάμερες; Και τα συνδυάσουν με δράση;
Τα προβλήματα δεν λύνονται με τις κάμερες. Λύνονται με τις διαδηλώσεις στο δρόμο. Δεν λύνονται τα προβλήματα με τις σατυρικές εκπομπές, ούτε με τα τραγούδια… Αυτά είναι συμπληρωματικά. Είναι για να μας φτιάχνουνε. Τα προβλήματα λύνονται με τα χεράκια μας. Τα χεράκια μας τα χρησιμοποιούμε αφού πρώτα δουλέψει το μυαλουδάκι μας. Το μυαλουδάκι μας δουλεύει όταν το φορτώνουμε με γνώση. Η γνώση φέρνει την κρίση. Η κρίση φέρνει την σκέψη και η σκέψη φέρνει τη δράση. Και η δράση καταλήγει στο καλύτερο κίνημα που μπορεί να φτιάξει ένας λαός: «Γ****** τους την Παναγία». Αν το όριο μας είναι ο Θεός, εκεί πρέπει να φτάσουμε. Δεν πιστεύω στον Θεό, το λέω εντελώς συμπαντικά, δεν θέλω να προσβάλλω και κανέναν, δεν έχω και καημό να προσβάλλω κανέναν άνθρωπο. Αν αυτό το πράγμα είναι δημιούργημα Θεού, αυτό πρέπει να γαμήσουμε. Έτσι πάει. Αν είναι δημιούργημα του Μπόρις Τζόνσον, θα γαμήσουμε τον Μπόρις Τζόνσον. Και πάει λέγοντας.
Τελευταίο κι έφυγα. Πως θα είσαι ευτυχισμένος φεύγοντας από την παράστασή σου εδώ, στην Θεσσαλονίκη, σήμερα. Αν έχεις καταφέρει τι;
Άμα συνδεθούμε όπως την προηγούμενη φορά που ήρθα. Πριν δυο βδομάδες. Θα το καταλάβεις. Όταν γίνει η σύνδεση, όλοι το καταλαβαίνουν. Γίνονται πιο υγρά τα μάτια…
Για το καλό σας, γραφείτε στο Zaraleaks TV. Είναι η καλύτερη κίνηση που θα κάνετε σήμερα.
