Πάει αρκετός καιρός που για πρώτη φορά σκέφτηκα έτσι! Πάντα άκουγα τους άλλους που ήταν πιο σημαντικός ο λόγος ή η εμπειρία τους. Που ήταν πιο έξυπνοι, πιο ταλαντούχοι. Πάντα είχαν καλύτερη και πιο εμπεριστατωμένη άποψη, μεγαλύτερη εμπειρία, περισσότερες ικανότητες, καλύτερη εκπαίδευση, ήταν ίσως πιο ταλαντούχοι ή πιο προικισμένοι…Πάντα οι άλλοι είχαν κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο.
Μα θυμάμαι μια μέρα έτσι ξαφνικά που αποφάσισα κάτι που μου άλλαξε απλά τη ζωή. Είχα ήδη πάρει μια απόφαση που με είχε ξεβολέψει. Είχα κάνει μια προετοιμασία που με είχε ετοιμάσει με έναν τρόπο καθώς οι επιλογές μου με έφεραν μπροστά σε μιαν ανάγκη και βρέθηκα στην κυριολεξία στριμωγμένη στον τοίχο. Η θα ρίσκαρα ολοσχερώς ή θα καθόμουν στα αυγά μου και θα έχανα ολοσχερώς….
Φοβόμουν. Ένιωθα λίγη κι έψαχνα σημάδια. Τι θα έκανε εκείνος ή ο άλλος, τι θα σκεφτόταν πως θα δρούσε…
κι ύστερα για πρώτη φορά γύρισα τo φως προς τα εμένα….άσε τι κάνουν οι άλλοι…τι κάνεις εσύ σκέφτηκα…. Τι κάνεις όλη μέρα; Πόσες ώρες δουλεύεις και πόσες ώρες είσαι ξαπλωμένη στον καναπέ;
Πόσο κυνηγάς τα όνειρα σου; Πόσο δουλεύεις για αυτά πέρα από το μιλάς για αυτά συνήθως με απογοήτευση γιατί δεν γίνονται πραγματικότητα; Πόσο οικτίρεις την τύχη σου νιώθοντας πως δεν σε θέλει; Πόσο καιρό ξοδεύεις στην μίρλα πως είσαι άτυχη ενώ οι άλλοι είναι επιτυχημένοι επειδή είναι τυχεροί; Τι καινούριο έκανες φέτος; Σε τι εκπαιδεύτηκες; Τι νέο έμαθες; Πόσο χρόνο αφιέρωσες στη γνώση; Πόσο μελέτησες; Πόσο διάβασες; Πόσο έμαθες;
Τι έκανες για το σώμα σου; Πόσο πίεσες τον εαυτό σου; Πόσο άλλαξες; Πόσο μόχθησες;
Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως είμαστε οι επιλογές μας και τότε πόνεσα γιατί είχα πάρει ένα σημαντικό ρίσκο να αλλάξω την ζωή μου και πάλι μετά από αυτό τρόμαξα και λούφαξα στην τρύπα μου.
Πάλι έκανα αυτά που ήξερα, τα γνώριμα, τα απλά, τα καθημερινά, και πάλι έφταιγε η τύχη μου….Τι ωραίο πράγμα να τα ρίχνεις όλα στην μαύρη σου την τύχη!
Τι καλά να είσαι άτυχος!!!
Και τότε όλη η εκπαίδευση που είχα πάρει, όλα όσα είχα μάθει από εμπνευσμένος δασκάλους σαν να ξύπνησαν μέσα μου και μου ζήτησαν το λόγο.
Ήμουν τεμπέλα. Ήμουν φοβιτσίαρα, ήμουν γκρινιάρα, ήμουν λίγη για τα ταλέντα που μου δόθηκαν… Κρίμα που δόθηκαν σε εμένα γιατί δεν ήμουν άξια να τα αναπτύξω γιατί, ήμουν μικρή και δεν έλεγα να μεγαλώσω.
Κατάλαβα πως αυτό που με βασάνιζε ήταν η μοναξιά. Ήξερα να δουλεύω με άλλο τρόπο, πάντα μέσα σε ομάδες και ξαφνικά έπρεπε να πάρω όλες τις αποφάσεις μόνη μου…Πως θα έκανα brainstorming μόνη μου; Πως θα ήξερα ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος; Πως θα ήξερα ποια κατεύθυνση να πάρω χωρίς ανθρώπους δίπλα μου να μου φωτίζουν διαφορετικές κατευθύνσεις;
Ξόδευα την ενέργεια μου στο φόβο!
Στα ίσως, στα μπορεί, στα δεν, στα αποκλείεται, στα όχι!
Και θυμήθηκα όλους εκείνους που εγώ θεωρούσα τυχερούς….αδικώντας τους γιατί εκείνοι τα είχαν καταφέρει μοχθώντας!
Θυμήθηκα έναν υπέροχο εκπαιδευτή μου, που έλεγε πως η τύχη είναι το αντάμωμα της ευκαιρίας με την σκληρή δουλειά κι εγώ είχα κρατήσει την λέξη «ευκαιρία» κι είχα σβήσει το «σκληρή δουλειά». Πως θα ερχόταν η ευκαιρία χωρίς προσπάθεια;
Και για πρώτη φορά αντιλήφθηκα τι σημαίνει σπατάλη ενέργειας!
Έπρεπε να σταματήσουν όλα στο μυαλό μου για να το αντιληφθώ! Και σταμάτησαν. Σίγησε η γκρίνια μέσα μου…και η αυτοκριτική μου με πόνεσε. Το κακομαθημένο παιδί επιτέλους το βούλωσε και την θέση του πήρε εκείνη η γυναίκα που μιλούσε τόσο ωραία στους άλλους για δράση! Δράση! Που ήταν λοιπόν η δική μου δράση!
Βουλιαγμένη στον καναπέ, δέκα κιλά πιο παχιά, με ένα σώμα μαλθακό και βαρύ, με μια διάθεση αρνητική, έγινα μια μαμά και μια σύντροφος κι εγώ….που ήμουν εγώ που ήταν οι ανάγκες και τα θέλω μου. Που ήταν τα όνειρα μου;
Είχα και πάλι χαθεί γιατί δεν προλάβαινα. Δεν είχα χρόνο, είχα ένα σπίτι να φροντίσω και μια οικογένεια και όλα τα άλλα που είχαν προτεραιότητα κι εγώ σαν να μην είχα το δικαίωμα να έχω χρόνο για εμένα, μα ήταν ψέμα. Ήταν κι η γαμημένη κρίση στη μέση κι εμένα μου ήρθε η έμπνευση να αλλάξω την ζωή μου και να ξεβολευτώ εν μέσω κρίσης και πως θα γινόταν αυτό! Έφταιγε λοιπόν κι η κρίση!!!!Μα κι αυτό ψέμα ήταν!
Δικαιολογία ήταν για να μένω πίσω. Για να γκρινιάζω και να νιώθω ασήμαντη, απαρατήρητη σε δεύτερη μοίρα….Για να νιώθω πως κανείς, δεν με καταλαβαίνει και κανείς δεν με σκέφτεται και δεν θα έρθει κανείς να με σώσει….Δικαιολογία ήταν για να κοιτάζω πάντα πέρα από εμένα…
Ήταν βράδυ θυμάμαι κι ήταν ένα βράδυ δύσκολο. Άρχισα να θυμάμαι πως ήμουν τότε που έκανα περισσότερο, αντί να σκέφτομαι περισσότερο. Πως ήμουν τότε που ήμουν επίμονη και μεθοδική και ενθουσιώδης με τον εαυτό μου. Τότε που δεν μετέθετα δουλειά για αύριο. Ούτε έβαζα τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου στο περιθώριο….
Σκεφτόμουν πως έχω επενδύσει σε σχέσεις, σε παρέες, σε ανθρώπους, σε σπουδές, σε εκπαίδευση και όλα αυτά θα πήγαιναν χαμένα γιατί….ποτέ τελικά δεν επένδυσα σε εμένα!
Κι έγινε μέσα στο μυαλό μου μια έκρηξη!
Εκείνη ακριβώς την στιγμή της μοναξιάς και την κριτικής μου ένιωσα πως βρήκα το κλειδί. Σκέφτηκα για πρώτη φορά πως θα επενδύσω σε εμένα! Γιατί αν δεν επένδυα εγώ σε εμένα, πως περίμενα να το κάνουν οι άλλοι;
Γιατί όχι εγώ; Γιατί δεν ήμουν για εμένα μια καλή επένδυση;
Τι δεν είχα, τι δεν μπορούσα, σε τι δεν ήμουν ικανή; Κι άλλαξα σε μια στιγμή τον τρόπο προσέγγισης θυμούμενη την εκπαίδευση μου! Κι έτσι επικεντρώθηκα σε αυτά που μπορώ, σε αυτά που ήμουν ικανή, σε αυτά που έχω….και σκέφτηκα πως ναι ήμουν μια καλή επένδυση κι άξιζε να επενδύσω σε εμένα!
Άρχισα να περπατάω κι ύστερα να τρέχω, άρχισα να διαβάζω ξανά, άρχισα να γράφω. Άρχισα να εκπαιδεύομαι ξανά, άρχισα να έχω ενέργεια. Βγήκα από το σπίτι και σταμάτησα να είμαι απομονωμένη ανοίγοντας τον κύκλο μου κι εμπλουτίζοντας τον με νέους ανθρώπους….κι άρχισα να ζω ξανά!
Φέτος έχουμε όλοι πολλές δικαιολογίες να μην πάμε μακριά. Να μην αγγίξουμε όνειρα. Μα πως να αγγίξεις κάτι αν δεν μοχθήσεις γι’ αυτό!
Για να γίνεις κυνηγός ονείρων ένα πράγμα χρειάζεται μονάχα…να πιστέψεις σε εσένα. Να επενδύσεις σε εσένα!
Αυτή είναι η λατρεμένη μου φωτογραφία!Εικόνα απόλυτης έμπνευσης για εμένα! Όλυμπος.
Έχεις περπατήσει πέντε δύσκολες ώρες μπορεί και παραπάνω για έναν που δεν έχει την στοιχειώδη φυσική κατάσταση. Νιώθεις κουρασμένος. Τα πόδια να πονούν, τα γόνατα να τρέμουν. Μπαίνεις στο δύσκολο κομμάτι του μονοπατιού.
Δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις κι είσαι ήδη ταλαιπωρημένος πολύ! Είσαι στην μέση. Θέλεις να γυρίσεις πίσω, πείθεις τον εαυτό σου πως δεν έχει νόημα κι ίσως τα καταφέρεις…γιατί είναι πιο βολικό αυτό από το να συνεχίσεις να ανεβαίνεις, να ιδρώνεις, να πονάς, να λαχανιάζεις, να φοβάσαι, να μοχθείς….Ναι, είναι πιο βολικό το να σταματήσεις απλά!
Μα είσαι εκεί στην μέση έχεις μπροστά σου δρόμο ανηφορικό και δύσκολο. Πολύ πιο δύσκολο από αυτό που έχεις ήδη ζήσει. Δεν ξέρεις τι έρχεται, τι θα φέρει το βουνό. Αν θα μπορείς, αν θα αξίζει, αν σε βοηθήσουν οι συνθήκες, αν σε βοηθήσει το σώμα σου αν αν αν…και βλέπεις αυτή τη ταμπέλα κι η καρδιά σου βγάζει φτερά. Γιατί είσαι ζωντανός. Γιατί δεν είσαι βουλιαγμένος στον καναπέ, αραχτός στην καφετέρια, στην ταβέρνα, στους καφέδες, με ένα τσιγάρο στο χέρι κι ένα τασάκι στη μύτη σου…. Γιατί είσαι εκεί ολοζώντας και ανεβαίνεις. Ανεβαίνεις!!!Ανεβαίνεις ρε μάγκα!!!!Όχι γιατί ξέρεις πως μπορείς, μα γιατί ξέρεις πως θέλεις! Είσαι εκεί στη μέση του πουθενά και τραβάς προς τις κορυφές…Ακούς; Τις κορυφές σου, γαμώτο!!!!!
Φέτος…βρες το όνειρο σου και προκάλεσε τον εαυτό σου!
Φέτος βρες την κορυφή σου και τράβα να την συναντήσεις. Εκεί είναι!
Φέτος ανέβα το γαμημένο βουνό σου. Σταμάτα να το βλέπεις από μακριά και πήγαινε να το ανέβεις.
Δεν φταίει ο άλλος, δεν φταίει εκείνος, δεν φταίει η ζωή, η τύχη, η συγκυρία….δεν φταίει κανείς. Εσύ φταις!
Πάρτο απόφαση και θυμήσου πως δεν γεννήθηκες σε εμπόλεμη ζώνη. Δεν σου έφερε ανεπανόρθωτες συμφορές η ζωή. Είσαι ήδη τυχερός! Έχεις δυο χέρια, δυο πόδια, κι ένα μυαλό!
Είσαι ένας κανονικός άνθρωπος, με κανονικές δυνατότητες κι άπειρες ευκαιρίες που αφήνεις ανεκμετάλλευτες γιατί δεν σε πιστεύεις….Φέτος…κάνε κάτι διαφορετικό γαμώτο! Φέτος πίστεψε σε εσένα….
Οι κορυφές περιμένουν… Ακούς; Είναι εκεί και περιμένουν. Κυνήγησε τες! Φέτος κάνε κάτι διαφορετικό…Επένδυσε σε εσένα! Όχι στους άλλους, τους έξυπνους, τους σημαντικούς, τους πιο ικανούς…όχι στους άλλους, μα σε εσένα. Επένδυσε σε εσένα γαμώτο! Κάνε τον εαυτό σου περήφανο!
Καλημέρα αγαπημένοι…μια νέα χρονιά.Πολλές νέες ευκαιρίες. Ανασκουμπωθείτε….ξεκινάμε!
Κατερίνα Χλωροκώστα Pg.D.Δραματοθεραπεύτρια, ICRC Ειδική Σύμβουλος Εξαρτήσεων
http://www.kapaworld.gr
http://lifecircles.gr/
