Δύο γυναίκες δημοσιογράφοι, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και καλύπτουν τα τραγικά γεγονότα στην Ουκρανία, στέλνουν το δικό τους μήνυμα μέσω του biscotto.gr για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και τα λόγια τους μας συγκινούν.
της Χριστίνας Μισιρλή
Λευκή Γεωργάκη, ανταποκρίτρια του Star από το Κίεβο
«Πάγωσε ο πόλεμος για λίγα δευτερόλεπτα όταν ένας φαντάρος με το όπλο στην πλάτη και ένα λουλούδι στα χέρια με πλησίασε με ένα πλατύ χαμόγελο και μου είπε “c 8 marta (σεβοσιμαρτα)’’ που σημαίνει για την 8η Μαρτίου. Ήμουν τόσο αφοσιωμένη στη δουλειά, έγραφα και ξαφνικά θυμήθηκα ότι υπάρχει ζωή και πέρα από τον πόλεμο. Συγκινήθηκα. Έδωσαν λουλούδια σε όλες τις γυναίκες που δουλεύουν στα συσσίτια. Είναι πολεμιστές αλλά και άνδρες. Δεν ξέρω που διαφέρει μια γυναίκα από έναν άνδρα όταν καλύπτει έναν πόλεμο, ίσως στο ότι έχουμε μια άλλη ματιά στα γεγονότα. Μια ευαισθησία στο λόγο. Αλλά και αυτό εξαρτάται από τον άνθρωπο. Μπροστά στο θάνατο, τον καημό και τον πόνο όλοι είμαστε άνθρωποι, δεν έχουμε φύλο. Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες, και για χρόνια πολλά να μας χαίρονται όλοι οι άνδρες».
Κάτια Αντωνιάδη, ανταποκρίτρια της ΕΡΤ από τα σύνορα Ουκρανίας – Πολωνίας
«Σκηνές που δεν αφήνουν κανένα ασυγκίνητο διαδραματίζονται στα σύνορα Ουκρανίας-Πολωνίας καθώς δεκάδες χιλιάδες άμαχοι, κυρίως μητέρες με μικρά παιδιά, ηλικιωμένες γυναίκες, νέες κοπέλες που ταξιδεύουν μόνες, περνούν τα φυλάκια προσπαθώντας να ξεφύγουν από τις εμπόλεμες περιοχές. Κι εμείς, οι δημοσιογράφοι, οι οπερατέρ, οι φωτορεπόρτερ, παρακολουθούμε και καλύπτουμε με εικόνα, με λέξεις και με φωτογραφίες αυτή την πραγματικότητα. Όσο και να θες να παραμείνεις ουδέτερη, όσο κι αν προσπαθείς να αποστασιοποιηθείς από την τραγωδία που εκτυλίσσεται μπροστά στα δυο σου μάτια, είναι μάταιο. Σε έναν πόλεμο λένε ότι το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια. Για την ακρίβεια, όπως, το πρώτο θύμα είναι η αθωότητα. Γιατί, πια, δεν μπορείς να προσποιηθείς ότι δεν ξέρεις, ότι δεν ταυτίζεσαι, ότι δεν πονάς. Είσαι γυναίκα και αυτόματα βάζεις τον εαυτό σου στη θέση της απέναντι γυναίκας. Εκείνης που κουβαλάει το μωρό στην αγκαλιά της, εκείνης που οδεύει μόνη στην προσφυγιά. Είσαι εκείνη η γυναίκα απέναντι και είσαι παράλληλα και εκείνη που πρέπει να αποδώσει την εικόνα που βλέπει. Τα χρόνια πολλά για τη γιορτή της γυναίκας, σ’ αυτή την εποχή, είναι παρωχημένα. Δε θέλει ευχές η πρόοδος, αλλά άοκνη προσπάθεια ώστε οι γυναίκες να μην δολοφονούνται πια, να μην υποφέρουν, να μην κακοποιούνται και, βασικά, να μην φοβούνται. Στα σύνορα δεν ξέρουμε ότι σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Ξέρουμε ότι σήμερα είναι η 12η ημέρα του πολέμου».
