Συνέντευξη: Στον Κώστα Γιάντσιο
Με τον Μάκη Παπαδημητρίου συζητούσαν χρόνια να κάνουν κάτι μαζί αλλά πάντα προέκυπτε κάτι άλλο στην καλλιτεχνική πορεία και των δύο. Την περσινή σεζόν ήρθε η στιγμή και το κατάλληλο, όπως φάνηκε από τη μέχρι τώρα επιτυχία, έργο. Το «Πέτρες στις τσέπες του» της Μαρί Τζόουνς ανέβηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, συνέχισε με καλοκαιρινή περιοδεία και στις 22 Σεπτεμβρίου έρχεται στο Θέατρο Αριστοτέλειον για λίγες παραστάσεις. Τον Γιώργο τον βρήκαμε σε διακοπές και διακόψαμε για λίγο την ξεκούρασή του για να μιλήσουμε για την παράσταση και όχι μόνο.
Μου έκανε εντύπωση όταν είδα ότι σκηνοθετούν την παράσταση οι δύο πρωταγωνιστές και τον ρώτησα αν είχε κάποια δυσκολία. Δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο παρ’ όλο που ο ίδιος δεν είχε αυτοσκηνοθετηθεί ως τώρα, μου απάντησε. «Απλά είχαμε και τρίτο μάτι από κάτω για να μας ελέγχει γιατί αλλιώς θα ήμασταν ανεξέλεγκτοι και ίσως ξεφεύγαμε», συμπλήρωσε.
Χρειάζεται ιδιαίτερη «χημεία» όταν τη σκηνή μοιράζονται μόνο δύο ηθοποιοί; Ήταν η επόμενη ερώτησή μου. «Η χημεία είναι απαραίτητο συστατικό είτε είμαστε δύο είτε 50. Ουσιαστικά πρέπει να είσαι καλός «πασαδόρος» του άλλου για να σκοράρει και εκείνος. Η χημεία και εδώ είναι σημαντική, όπως όταν γνωρίζεις μια κοπέλα και σου αρέσει, ξέρεις ότι υπάρχει κάτι που σε συνδέει. Εμάς μας προέκυψε πάνω στη σκηνή, ούτε παρέα κάνουμε ούτε φίλοι είμαστε. Τώρα γνωριζόμαστε αλλά όταν μας βλέπουν νομίζουν ότι κάνουμε παρέα 25 χρόνια. Ο Μάκης μου έμαθε – γιατί εγώ είμαι πιο εγωιστής – πόσο ωραίο είναι να δίνεις χώρο στον άλλο για να υπάρχει. Έχει σημασία αυτή η γενναιοδωρία στη δουλειά μας».
Στο έργο δύο κομπάρσοι, ο Τσάρλι και ο Τζέικ, προσπαθούν να «αγγίξουν» τη χολυγουντιανή πλευρά της ταινίας στην οποία συμμετέχουν με τη φήμη, τα πλούτη και τις κατακτήσεις. Του ζητάω να θυμηθεί πως ήταν όταν εκείνος ήθελε να τα καταφέρει στον χώρο της υποκριτικής. «Δεν μπορώ να συγκρίνω ακριβώς, γιατί αυτοί οι τύποι διαφέρουν από έναν ηθοποιό που βγάζει τη σχολή και έχει κάποια όνειρα. Είναι κάτι χαραμοφάηδες που τους αρέσει όλο το απ’ έξω και κάνουν και ύπουλα πράγματα για να τα καταφέρουν, μέχρι που γίνεται η αυτοκτονία μετά και επιστρέφουν στην ουσία του πράγματος. Όχι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί για το γύρω-γύρω του επαγγέλματος. Θεωρώ, όμως, ότι δε λειτουργούμε έτσι. Κομπάρσος δεν έχω υπάρξει. Η αντίστοιχη δική μου θέση είναι αυτό που λέμε «κοντάρι». Δηλαδή κρατάς ένα κοντάρι και δεν έχεις ατάκες. Κοίταξε στο ξεκίνημα τους βλέπεις όλους σαν πολύ θεούς ή πολύ διαβόλους. Είναι μια απόσταση που μικραίνει αλλά μεγαλώνει και με κάποιους άλλους. Για παράδειγμα και τώρα μπροστά σε μία ηθοποιό που κάνει εξήντα χρόνια θέατρο, νιώθω ότι έχω μια τεράστια απόσταση. Κι εμένα, όμως, κάποιος που βγαίνει από τη σχολή και ψάχνεται με βλέπει μέσα από μια κάποια απόσταση».
Το εξωτερικό…πέρασε και δεν ακούμπησε
Αρκετοί ηθοποιοί της γενιάς του δοκιμάζουν τη τύχη τους στο εξωτερικό και μπαίνω στον πειρασμό να τον ρωτήσω αν του έχει περάσει από το μυαλό. «Πέρασε και δεν ακούμπησε», μου απαντάει. «Δεν έχω τα λεφτά και να το κάνω αλλά φοβάμαι κιόλας. Δεν έχω τη δύναμη να πάω κάπου και να ξεκινήσω από το μηδέν. Μακάρι όσοι πηγαίνουν έξω να τα καταφέρουν. Έχω μόνο μια φαντασίωση σε σχέση με μια παράσταση που δεν έχει λόγια και μπορεί να πάει έξω. Χόλυγουντ και ταινίες στο εξωτερικό είναι μακριά από μένα, δεν τα πάω και καλά με τον κινηματογράφο, βλέπεις. Μία φάση να πάω έξι μήνες κάπου με άλλους ηθοποιούς από διάφορες χώρες, θα ήταν μια καλή εμπειρία. Μέχρι εκεί».
Η ανασφάλεια είναι στο παιχνίδι
Θεωρείται «κλασσικό» να ρωτάς έναν ηθοποιό για την ανασφάλεια στη δουλειά του αλλά ήθελα να μάθω πως το χειρίζεται ο ίδιος. «Όταν ξεκινάς έχεις άγνοια κινδύνου. Με τον καιρό καταλαβαίνεις πολλά πράγματα. Τώρα έχω κλείσει δουλειά μέχρι και το επόμενο καλοκαίρι. Και καλά να πάνε τα πράγματα, ποτέ δεν τον δένω το γάιδαρο. Βάζω την ανασφάλεια επί τούτου στο παιχνίδι για να με κρατάει σε εγρήγορση. Αν καθίσω θα γίνω 150 κιλά και δεν το θέλω καθόλου. Έγινε σε κάποια περίοδο και δεν μου άρεσε».
Πέρα από τη δουλειά υπάρχει και η καθημερινότητα με δυσκολίες που είναι κοινές για όλους. Τι είναι αυτό τον ευαισθητοποιεί ιδιαίτερα; Η απάντησή του είναι ξεκάθαρη: «Αυτή τη στιγμή είμαι σε διακοπές. Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν πηγαίνω στην παραλία είναι να καθαρίζω 100 μέτρα δεξιά και αριστερά. Το θεωρώ μεγάλη γαϊδουριά να πετάμε τόσα σκουπίδια και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, όταν ξεχνιέται. Επίσης με ταράζει η αγένεια. Και δυστυχώς είναι καθημερινά γύρω μας. Μπορεί να με τρελάνει να μιλάει κάποιος άσχημα στη σερβιτόρα, όπως έγινε εκεί που καθόμουν πριν λίγο».
Πολλές φορές ακούμε ιστορίες για στέκια του παρελθόντος, όπου συναντιόντουσαν οι καλλιτέχνες και μέσα από μια ζύμωση προέκυπταν ιδέες ή συνεργασίες. Υπάρχουν τέτοια σημεία συνάντησης σήμερα; Ρωτάω. «Τα καλλιτεχνικά στέκια τα αποφεύγω γιατί τα σιχάθηκα. Είναι λίγο αυνανιστικά. Δεν είναι η ψευδαίσθηση που έχεις εσύ στο μυαλό σου ή που συνέβαινε στο παρελθόν, πιθανώς. Τώρα μαζεύονται κάποιοι και κράζουν τους άλλους που δε μαζεύτηκαν. Εγώ δεν αντέχω να είμαι σε κάποιο στέκι και να ξοδεύω τον χρόνο μου σ’ αυτή τη διαδικασία ή στο να μιλάω αρνητικά για αυτό που ανέβασε ο θίασος που κάθεται στο διπλανό τραπέζι. Έχουμε φάει ενέργεια να κάνεις παραστάσεις που αρέσουν σε συναδέλφους. Πρέπει να κάνεις παραστάσεις που να αρέσουν στον κόσμο. Είναι ωραίο να σε αποδέχονται και οι συνάδελφοί σου αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός. Επίσης, δε βρίσκω ουσία στο διαχωρισμό «κουλτουριάρηδες» και «εμπορικοί». Οι δημιουργικές συναντήσεις γίνονται μέσα στη δουλειά. Το επόμενο καλοκαίρι θα παίξω σ’ ένα έργο μ’ έναν συνάδελφο που τσακωθήκαμε στο παρελθόν αλλά τα βρήκαμε. Στο φέρνει η δουλειά αυτό. Θα με σκηνοθετήσει μάλιστα τον χειμώνα και θα παίξουμε μαζί το καλοκαίρι».
Θα έχει μια γεμάτη και αποκλειστικά θεατρική χρονιά φέτος αφού δε θα είναι στην τηλεόραση. Μετά τις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη το «Πέτρες στις τσέπες του» συνεχίζει στην Αθήνα στο Θέατρο Κιβωτός από Τετάρτη έως και Κυριακή. Και από τον Νοέμβριο ο ίδιος θα πρωταγωνιστεί στο Μικρό Παλλάς κάθε Δευτέρα – Τρίτη στην «Προδοσία» του Χάρολντ Πίντερ.
Κλείσαμε τη συνομιλία μας με την προτροπή του για να συναντηθούμε όλοι στο θέατρο. «Να ‘ρθείτε στο Αριστοτέλειον από τις πρώτες μέρες γιατί αν τιγκάρει μετά δε θα μπορούμε να πάρουμε παράταση. Ξέρεις τι γίνεται με το συγκεκριμένο έργο. Έρχονται κάποιοι στην πρεμιέρα και την άλλη μέρα λένε στους υπόλοιπους ότι πρέπει να το δούνε οπωσδήποτε. Αυτό θα γίνει και στη Θεσσαλονίκη. Πάντως θα είναι ωραία φάση. Η παράσταση είναι πολύ καλή, σου το λέω».
Δείτε ΕΔΩ λεπτομέρειες για την παράσταση.
Info
Μετάφραση: Αγγελική Κοκκώνη
Σκηνοθεσία: Γιώργος Χρυσοστόμου, Μάκης Παπαδημητρίου
Σκηνικά: Μαγδαληνή Αυγερινού
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Επιμέλεια Κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Βίντεο: Όλγα Μπρούμα
Μουσική επιμέλεια: Φωτεινή Γαλάνη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σύρμω Κεκέ
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Χρυσοστόμου
info
Θέατρο Αριστοτέλειον: Εθνικής Αμύνης 2, τηλέφωνο ταμείου 2310 262051
Παραστάσεις:
Παρασκευή 22 & 29/9, Σάββατο 23 & 30/9, Κυριακή 24/9 & 1/10 στις 21:00
Τιμές Εισιτηρίων
Προπώληση: 11 & 13 ευρώ
Την ίδια μέρα στα Ταμεία του Θεάτρου: 13 & 15 ευρώ
Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται στα ταμεία του Θεάτρου και στο τηλέφωνο 2310 26 20 51
