Πάντα μας λένε ότι έχουμε επιλογή να κάνουμε κάτι ή όχι, ότι είναι επιλογή σου αυτό που κάνεις ή αυτό που δεν κάνεις τελικά και γενικά το κεφάλαιο «επιλογή» σε όποιον διατίθεται να σου δώσει μια συμβουλή παίζει στα trends των top προτάσεων. Παρ’ όλα αυτά, δεν ξέρω πόσες φορές έχω βρεθεί στην παντελώς αμήχανη θέση του να μην έχω επιλογή. Αν καθίσω να τις μετρήσω κι έπειτα από αρκετή σκέψη θα καταλήξω σε περιπτώσεις μετρημένες στα δάχτυλα, αλλά πάντα επρόκειτο για κάτι πολύ σοβαρό, όπως ας πούμε μια κακή δουλειά απ’ όλες τις απόψεις, την οποία δεν μπορούσα να αφήσω για βιοποριστικούς λόγους.
Σε αυτή την αμήχανη θέση βρίσκομαι και φέτος με αφορμή τις εκλογές. Όλες τις εκλογές, κάθε είδους εκλογές. Στα τριάντα δύο μου. Όχι στα δεκαεφτά μου, στην τότε πρώτη μου φορά που ίσως η όλη διαδικασία να ήταν και λίγο παιχνίδι, αφού σε αυτά τα χρόνια οι αντιλήψεις είναι πιο ρομαντικές, αφελείς, και οι προθέσεις πιο αγνές. Όχι κι από τις δυο πλευρές, μην μπερδεύεσαι, μιλάμε πάντα για τη δουλειά του ψηφοφόρου, η πλευρά του μέσου ψηφοφόρου, ακόμα κι αν ελπίζει σε κάποιο ρουσφέτι, νομοτελειακά είναι πιο άδολη. Η’ μήπως όχι; Μήπως τελικά ο ψηφοφόρος φταίει για όλα; Έχει απαντηθεί καιρό τώρα το αν η κότα έκανε το αυγό ή το ανάποδο και σε αυτή τη φάση δεν θα ψάξω περαιτέρω να βρω απαντήσεις.
Αυτό που ξέρω με σιγουριά, είναι πως δε θέλω σε αυτό το κείμενο να χρωματίσω καμία γραμμή του, γιατί ο σκοπός δεν είναι να μιλήσω κομματικά, υπέρ κάποιας παράταξης ή κατά κάποιου προσώπου. Το πρόβλημα μου είναι πως δεν έχω καμία επιλογή να ψηφίσω, κανέναν από αυτόν που κυνηγά μια ψήφο μου. Κανέναν από όλους αυτούς που γεμίζουν καθημερινά το γραμματοκιβώτιο μου με φτηνά, κακόγουστα φέιγ βολάν που έχουν πληρώσει ακριβά σε κάποιο τυπογραφείο, κανέναν από αυτούς που γεμίζουν με υποσχέσεις την οθόνη της τηλεόρασης μου και πληρώνουν αδρά τον διαφημιστικό τηλεοπτικό χρόνο που τους δίνετε απλόχερα, κανέναν από αυτούς με γραβάτα ή χωρίς. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Εσύ που μεγαλώνεις τα παιδιά σου, με όποια δυσκολία συνεπάγεται αυτό, μπορείς να ψηφίσεις έναν παιδόφιλο; Εσύ που έχεις φάει τα μάτια σου να σπουδάζεις και αν εκπαιδεύεσαι, μπορείς να ψηφίσεις κάποιον που αποφασίζει για την παιδεία και που δεν έχει εκπαιδευτεί ο ίδιος στα βασικά; Μπορείς να ψηφίσεις έναν σεξιστή ή κάποιον που περνάει τη Βουλή για καφενέ του και το βήμα της για τσαρδί του με περίσσεια χάρη; Κάποιον που δέρνει κόσμο μαύρο κι άσπρο, αλλά «αγαπά» τις γριές, κι ενίοτε μπορεί να τραβήξει και μαχαίρι και να κάνει είδωλο μια μάνα για τον πιο λάθος λόγο: να χάνει το παιδί της από το χέρι κάποιου, που δεν είχε ποτέ τίποτα να χωρίσει με κανέναν Παύλο. Άλλωστε στο τέλος της ημέρας όλοι στο ίδιο καζάνι που λέγεται Ελλάδα βράζουμε.
Κάπου η σύγχρονη πολιτική έχασε το μέτρο, δεν υπάρχουν πια μπλε και πράσινοι, υπάρχουν όλοι αυτοί που ο καθένας μπέρδεψε το «κοντά στον λαό» με τον λαϊκισμό και την επιμελώς ατημέλητη προσέγγιση απέναντι σε έναν λαό του οποίου η μεσαία τάξη τείνει να αφανιστεί, οι εργαζόμενοι φοβούνται τα ίδια τους τα δικαιώματα, οι άνθρωποι αυτοκτονούν πίσω από κλειστές πόρτες και παιδιά που υποσιτίζονται και λιποθυμούν στα σχολεία. Εγώ στα τριάντα δύο μου δε νιώθω πως έχω κάποια επιλογή. Εσύ;
Πηγή: themillennials.gr
