H Δέσποινα Παπαδοπούλου, είναι Αρχιτέκτων Μηχανικός απόφοιτος του Α.Π.Θ με μεταπτυχιακές σπουδές στο TU Delft της Ολλανδίας. Τα τελευταία 7 χρόνια είναι κάτοικος του εξωτερικού: Ολλανδία, Βέλγιο, Καλιφόρνια. Στο Σαν Φρανσίσκο εργαζόταν στο αρχιτεκτονικό γραφείο Foster and Partners όπου συμμετείχε στο σχεδιασμό και κατασκευή των headquarters της APPLE στο Cupertino.
Δυστυχώς μετά από δύο καταπληκτικά χρόνια στη Δυτική Ακτή πήρε με το σύντροφό της την απόφαση να επιστρέψοει στην Ευρώπη. Αλλά πριν, θα κάνανε και αυτοί όπως τόσοι άλλοι ένα cross country road trip.
Όπως σχεδιάζανε τη διαδρομή τους, η Δέσποινα σκεφτόταν ήδη πώς θα ήθελε να δημιουργήσει κάτι με τις εικόνες που θα τραβήξει σε αυτό το ταξίδι. Κάτι που θα μπορούσε να το μοιραστεί μετά με άλλους ανθρώπους. Έτσι, με μια επιλογή από τις 4.000 φωτογραφίες που τράβηξε, δημιουργήθηκε ένα είδος photo/travelbook με τίτλο “Έχουμε ακόμα” (eçu:me akoma). Περιγράφει με εικόνες τι έζησαν σε αυτές τις 27 μέρες του ταξιδιού τους, διασχίζοντας 15 πολιτείες και οδηγώντας κοντά στα 9000 χιλιόμετρα.
Πάρε μία μικρή γεύση από την περιπέτεια της Δέσποινας που μας κίνησε το ενδιαφέρον:
«Η απόσταση μεταξύ της Καλιφόρνιας και της Νέας Υόρκης είναι 4.139 χιλιόμετρα. Η διάρκεια μιας απευθείας πτήσης είναι περίπου 5 ώρες και κατά τη διάρκειά της μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει μια, δυο ταινίες ή να κοιμηθεί. Πάντα μου φαινόταν ανιαρό το θέαμα απ’το παράθυρο του αεροσκάφους – πόση ώρα να χαζεύεις συννεφάκια;- Και γιατί να πετάξεις πάνω απ’αυτήν την τεράστια χώρα ενώ μπορείς να τη διασχίσεις με αυτοκίνητο; Και κάπως έτσι, αφήσαμε το σπίτι μας στο Σαν Φρανσίσκο στις 3 Αυγούστου του 2016 και 23 μέρες και 9.500 χιλιόμετρα μετά, έχοντας διασχίσει 15 πολιτείες, φτάσαμε στην Ανατολική Ακτή για να πάρουμε τ’ αεροπλάνο της επιστροφής στην Ευρώπη. Αυτό το βιβλίο είναι η ιστορία μεταξύ των δύο Ακτών.
Ο Αλεξ και γω ζούσαμε στο Σαν Φρανσίσκο απ’τον Οκτώβρη του 2014. Έλληνες κι οι δυο, συναντηθήκαμε στην Ολλανδία και τα τελευταία 5 χρόνια τριγυρνούσαμε στις Κάτω Χώρες πριν καταλήξουμε στην άλλη άκρη του κόσμου. Φτάσαμε στην Καλιφόρνια μη ξέροντας τι να περιμένουμε απ’αυτόν τον τόπο. Aποδείχτηκε έρωτας με την πρώτη ματιά: η φύση, οι άνθρωποι, το κλίμα, το φαγητό, ένας τόπος μαγικός!
California dreaming με ημερομηνία λήξης: έφτασε ο Αύγουστος του 2016 και έπρεπε να γυρίσουμε στην Ευρώπη. Αλλά αφού ήταν να φύγουμε, θα φεύγαμε θεαματικά! Αποφασίσαμε το ίδιο με τόσους άλλους πριν από μας, ένα κλασικό αμερικάνικο road trip. Απ’το Γκραντ Κάνιον στην μετά τον τυφώνα Λουιζιάνα και απ’το Ντιτρόιτ στους καταρράκτες Νιαγάρα, οδηγώντας έως και 10 ώρες την ημέρα; ακόμα και τώρα μπορούμε να πούμε ότι πήραμε μόλις μια μικρή γεύση απ’αυτή την απέραντη χώρα.
Καθώς σχεδιάζαμε τις διαδρομές μας τους μήνες πριν ξεκινήσουμε, σκεφτόμουν ήδη πως έπρεπε να βρω έναν τρόπο να καταγράψω όλα τα μέρη που θ’ανακαλύπταμε και να φτιάξω μ’αυτά ένα αντικείμενο μνήμης. Ήταν τόσο γεμάτο σε συναισθήματα και ιδέες αυτό το ταξίδι; φοβόμουν μην ξεχάψω κάτι απ’όλα αυτά, μη δε μπορώ να τα μοιραστώ με άλλους ανθρώπους. Προσπάθησα – χωρίς να είμαι επαγγελματίας φωτογράφος – να φτιάξω μια αναπαραγωγή του ταξιδιού μας που να κρατάει ένα κομμάτι του χαρακτήρα του κάθε τόπου – όχι τόσο το τί ήταν ή πως αυτός έμοιαζε, αλλά πώς τον ένιωσα.
“Έχουμε ακόμα” /eçu:me akoma/ είναι μια φράση που επαναλαμβάναμε με τον Άλεξ για να παρηγορήσει και να ενθαρρύνει ο ένας τον άλλον από τότε που συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την Καλιφόρνια. “Έχουμε ακόμα!”, δηλαδή έχουμε ακόμα χρόνο να περάσουμε με φίλους, να δοκιμάσουμε κι άλλα πράγματα, να επισκεφτούμε καινούρια μέρη πριν φύγουμε. Σημαίνει, επίσης έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε. “Έχουμε ακόμα!”, λέγαμε συνέχεια κατά τη διάρκεια του road trip.
Αυτό το λεύκωμα δεν είναι ένας οδηγός για οδικά ταξίδια ούτε ένα τουριστικό βιβλίο για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι απλώς μια συλλογή στιγμών και μια επισκόπηση της διαδρομής μας, με την ελπίδα να παρακινήσει τους αναγνώστες να ταξιδεύουν περισσότερο και να εξερευνούν. Γιατί μ’αυτό τον τρόπο καταλαβαίνουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον αλλά κυρίως τον εαυτό μας. Και είναι πιο εύκολο από ό, τι φαντάζονται οι περισσότεροι. Απλά μπαίνεις στο αυτοκίνητο και οδηγάς…
Όταν αφήνεις πίσω σου έναν τόπο, νοσταλγείς την αίσθηση του ενθουσιασμού όταν τον πρωτοανακάλυπτες. Νοσταλγείς τους ανθρώπους που σ’ έκανε να αγαπήσεις, τους οικείους ήχους, τη γεύση των φαγητών και το χρώμα τ’ουρανού του. Νομίζω ότι περισσότερο απ‘ όλα ωστόσο, νοσταλγείς την εικόνα του εαυτού σου στον τόπο αυτόν; γιατί ποτέ δε θα είσαι το ίδιο πρόσωπο και ποτέ αυτός ο τόπος δε θα είναι ο ίδιος ξανά. Το βιβλίο αυτό είναι μια ανάμνηση του εαυτού μας στους τόπους που είχαμε την τύχη να επισκεφτούμε τον περασμένο Αύγουστο. Είναι επίσης μια απόδειξη του παράλογου φόβου απέναντι σε αυτό που θεωρείται ξένο ή παράξενο, μια απόδειξη ότι η ζωή μπορεί να είναι εξαιρετική κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη της γης.
“επειδή δεν υπάρχει πουθενά αλλού να πάς εκτός από παντού, μη σταματάς να κυλάς κάτω απ’τα αστέρια …”
Τζακ Κέρουακ, On the Road
Δέσποινα Παπαδοπούλου, Δεκέμβριος 2016″
*Μπορείτε να παραγγείλετε ένα από τα 280 βιβλία που θα εκτυπωθούν μέσα από τη σελίδα του indiegogo εδώ
