Ένα κείμενο κάνει το γύρο του Διαδικτύου. Και έπρεπε να το μοιραστούμε μαζί σας. Έπρεπε…:
«Σε υιοθέτησα στα γεράματα και νόμιζα ότι θα έφυγες σε μερικές ώρες… Τελικά οι ώρες έγιναν μέρες και οι μέρες εβδομάδες.
Έμαθα σε αυτό το διάστημα ότι αγαπάς τον ήλιο, τα κελαηδήματα των πουλιών, τον ουρανό που κοιταζες συνέχεια… Αγαπούσες τις βόλτες με το αμάξι και έδειχνες να χαμογελάς…
Δεν ξέρω τι πέρασες, θα ήθελα όμως να σε έβρισκα νωρίτερα και να επουλωνα τις πληγές σου. Σε κανέναν δεν αξίζει να φεύγει μόνος…
…
Δε θα αφήσω ποτέ την ιστορία σου να ξεχαστεί, θα λέω ξανά και ξανά για σένα, έτσι ώστε οι άνθρωποι να θυμούνται. Έτσι ώστε ένα άλλο γέρικο σκυλί να σωθεί, κάνοντας έτσι όλη την αγάπη να συνεχίζει να ρέει.»
Από μια μαμά που υιοθετεί γέρικα ζώα για να μη πεθαίνουν μόνα.
