Συνέντευξη: Γιώργος Ψωμιάδης
Λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου το βράδυ, δώσε λίγο χρόνο για να σκεφτείς ποιες είναι οι στιγμές μέσα στη μέρα σου που θα εξερευνήσεις κάτι καινούριο. Από τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου που δεν ξέρεις, από μια καλημέρα που διστάζεις να πεις, από μια γειτονιά που πέφτει πολύ μακριά για να πιεις ένα καφέ στα στενά της. Ίσως νιώσεις ότι ζεις λίγο εκ του ασφαλούς. Ίσως πάλι ότι περνάς το comfort zone σου συχνά. Κλείνεις τα μάτια και κοιμάσαι στο κρεβάτι σου. Ξυπνάς, σηκώνεσαι, βάζεις τα ρουλερμάν και ξεκινάς μια καινούρια μέρα.
Όταν είδα ότι ο Άκης Τεμπερίδης άρχισε να ταξιδεύει για δεύτερη φορά τον κόσμο με τη γυναίκα του, αυτή τη φορά και με το παιδί του, έχοντας για σπίτι ένα βανάκι και μια ζωή μέσα σε 7 τετραγωνικά, το μπάνιο, την κουζίνα, το γραφείο, το σχολείο της κόρης του, τη διάθεση για να εξερευνήσει σε έξι χρόνια με την οικογένεια του όλο τον κόσμο, ένιωσα ότι οι στιγμές που δοκιμάζω κάτι διαφορετικό είναι πολύ λιγότερες από ότι νόμιζα.
«Πάμε προς Ασία, κατεβαίνουμε Ινδία, αν έχουμε το budget πάμε στην Αυστραλία μετά Αμερική, από Βορά ή Νότο δεν ξέρω και μετά μένει η Αφρική η οποία μπορεί να μας ρουφήξει και να μείνουμε εκεί. Μπορεί να μείνουμε όμως και στην Αμερική, δε ξέρω. Ίσως κάνουμε μια στάση σε χώρα της Ασίας για ένα χρόνο. Και αυτό παίζει», μου λέει ο Άκης και αισθάνομαι να βουλιάζω στην καρέκλα μου ακόμη περισσότερο.
Το πρώτο ταξίδι (3,5 χρόνια ή 1177 ημέρες στον δρόμο)
«Στην αρχή ήταν ένα όνειρο που γεννήθηκε ουσιαστικά μέσα από τα ταξίδια. Ήμουν στην Αφρική το 1996, μέσα από αυτή τη διαδικασία κινήθηκε το μυαλό και γνώρισα έναν άνθρωπο που ήθελε να κάνει με μηχανή τον γύρο του κόσμου. Έτσι μου ήρθε η ιδέα. Στην συνέχεια η ζωή μας επέτρεψε να το σκεφτούμε. Το μελέτησα όσον αφορά το αυτοκίνητο, με βοήθησαν και οι εργοδότες μου για το πρώτο ταξίδι αλλά ωρίμασε μέσα από τα χρόνια. Το ξεκινήσαμε το 2007. Έκτοτε άλλαξε η ζωή μας τελείως. Γυρίσαμε στην Ελλάδα το 2010 όμως δεν αντέξαμε να μείνουμε. Πήγαμε στην Αφρική, μετά πήγαμε χωρίς δουλειά να ζήσουμε στην Ιταλία και όλα αυτά τα χρόνια το δικό μου μυαλό δε μπορούσε να επιστρέψει. Άλλαξε το DNA μας».
Η ζωή τριών ανθρώπων σε επτά τετραγωνικά
«Δεν έχει να κάνει τόσο με τον προορισμό, έχει να κάνει με τη γενικότερη άνεση που αποκτήσαμε στο να ταξιδεύουμε και να ζούμε σα νομάδες. Είναι ο τρόπος του να είμαστε μόνοι μας, του να ταξιδεύουμε, να δουλεύουμε, να μετατρέπεται το ταξίδι που το θεωρούμε διακοπές και διασκέδαση σε ζωή, με όλες τις δυσκολίες που ενδεχομένως αυτό να έχει. Είδαμε ότι αυτό γίνεται. Οπότε είπαμε γιατί να μη το κάνουμε και με το παιδί μας. Αυτό βέβαια προσθέτει και μία επιπλέον δυσκολία στο ταξίδι μας καθώς το παιδί πρέπει να κάνει και το σχολείο του εδώ. Δηλαδή το όχημα μας είναι 4 ρόδες, 7 τετραγωνικά, 3 άνθρωποι και μέσα σε αυτό είναι η ζωή μας. Το κρεβάτι μας, η κουζίνα μας το μπάνιο μας, το σχολείο και το γραφείο μου. Η ζωή τριών ανθρώπων σε επτά τετραγωνικά».
Το νοίκι για εμάς είναι το diesel
«Αυτό το ταξίδι πάμε να το κάνουμε με ακόμη χαμηλότερο budget. Δεν έχουμε χρήματα στην άκρη. Το κόστος το ταξιδιού ανά μήνα είναι από 800 μέχρι 1.000, 1.500, 2.000 ευρώ. Το προηγούμενο ταξίδι μας έβγαινε 2.000 το μήνα. Σε αυτό το ταξίδι πάμε να ρίξουμε το κόστος στο μισό. Είναι το όριο. Το έχουμε κάνει και στην Ελλάδα. Έχουμε ζήσει για ένα χρόνο με κάτω από 1000 ευρώ τον μήνα. Γιατί δεν ξοδεύουμε τίποτα για το νοίκι μας, το νοίκι για εμάς είναι το diesel, αν έχουμε χρήματα κάνουμε περισσότερα χιλιόμετρα, αν όχι , λιγότερα. Βγαίνουμε ελάχιστα, οπότε το κόστος ζωής μας είναι αυτό που έχουμε πίσω στη Θεσσαλονίκη».
…Και το ταξίδι είναι η ζωή μας
«Ένας άνθρωπος που ζει 12 μήνες στην πόλη και έχει 15 μέρες άδεια για να πάει κάπου, αν το επιτρέπει ο μισθός του μπορεί να πάει κάπου μακριά. Σε αυτές τις μέρες προσπαθεί να κάνει πολλά πράγματα μαζί. Είναι διέξοδος από τη ζωή. Βιάζεται και ξοδεύει. Για εμάς το ταξίδι είναι η ζωή μας. Δε θα πάμε σε μια πόλη και θα φάμε στο καλό εστιατόριο. Δε μας νοιάζει. Πιο πολύ μας νοιάζει να πάμε σε ένα σούπερ μάρκετ να δούμε τι ειδικά τρόφιμα έχουν αυτοί οι άνθρωποι. Είναι ζωή το ταξίδι. Και όντας ζωή έχει τους περιορισμούς και τις ομορφιές της καλής ζωής. Εξοικονομούμε συνεχώς χρήματα αλλά αυτό δημιουργεί και μια απόλαυση. Είναι η ικανοποίηση του να καταφέρνεις κάτι που δεν είναι εύκολο».
Φοβηθήκατε ποτέ;
«Η φοβία υπάρχει πάντα. Είναι όμως μικροί φόβοι. Για το οικονομικό και την όλη αρμονία μεταξύ μας, μη μας κλέψουν το αυτοκίνητο ή μην πάθει κάτι, αν πονέσει αυτό πονάμε κι εμείς. Εγώ και η Βούλα είμαστε άνθρωποι που ταξιδεύουμε περισσότερο για τον πολιτισμό και τους ανθρώπους, πάμε στις πόλεις και τα χωριά αλλά οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά. Τοπία βρίσκεις σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι είναι που αλλάζουν. Φιλόξενοι, ψυχροί, επικοινωνιακοί, άλλοι αδιαφορούν».
Ο άνθρωπος που φοβάται περνάει τον φόβο και στο παιδί του
«Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν με τον φόβο. Και ο φόβος στη ζωή μας έχει τρενάρει. Είναι ο χειρότερος εχθρός. Ο άνθρωπος που φοβάται περνάει τον φόβο και στο παιδί του. Ζει με τον φόβο του. Το ταξίδι σου μαθαίνει να μη φοβάσαι. Αν πάρεις έναν άνθρωπο και τον βάλεις να ταξιδέψει σε άλλες γλώσσες, άλλες θρησκείες, άλλα χρώματα, θα πάψει να φοβάται. Ο φόβος είναι το πρώτο πράγμα. Αλλά πώς να το περάσεις αυτό στους ανθρώπους;»
Χαιρετηθήκαμε και του είπα ότι θαυμάζω το θάρρος τους.
«Θα σε γειώσω λίγο», μου απαντάει και γελάει πριν κλείσει. «Αν το σκεφτείς αυτό που κάνουμε φαίνεται πιο fantasy από ότι νιώθουμε εμείς. Είμαστε δύο πολύ κανονικοί άνθρωποι.
…Ο Άκης και η Βούλα. Δύο απλοί Θεσσαλονικιείς».
Ανακαλύψτε περισσότερα για τα ταξίδια τους στο The World Off Road
