«Η κοινωνία, έτσι όπως την έχουμε φτιάξει, αυτό το οποίο ζητάει από εμάς είναι να λάμπουμε, να περιφέρουμε μια εικόνα μιας αυτάρκειας η οποία δεν έχει υπόβαθρο, δεν πατάει κάπου και είναι κάτι το οποίο, κατά τη γνώμη μου, είναι τελείως περιττό. Δεν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για να ζούμε μόνοι μας».
Ο Αντίνοος Αλμπάνης ερμηνεύει τον ρόλο ενός σύγχρονου άνδρα, ενός άνδρα της διπλανής πόρτας, ο οποίος αποσύρεται στον μικρόκοσμό του, σφραγίζει καλά το φινιστρίνι, καθώς αδυνατεί να διαχειριστεί τους φόβους, τα προβλήματα, τις ανασφάλειες, την κατάθλιψη και την επικοινωνία με τους γύρω του.
Και όταν επιτέλους έρχεται εκείνη η ευλογημένη στιγμή που αποφασίζει να ενεργοποιηθεί, να ανοίξει το καλά σφραγισμένο παράθυρο και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, συνειδητοποιεί, με πανικό, ότι τίποτα εκεί έξω δεν είναι πια το ίδιο.
Ο Αντίνοος Αλμπάνης μου μίλησε για τη συνεργασία του με τον Βασίλη Ρίσβα και τον Πέτρο Φιλιππίδη, μου μίλησε για τον ήρωα που υποδύεται και για τους σύγχρονους ανθρώπους, οι οποίοι έμαθαν να κλείνονται στα «κελιά» τους και να κατηγορούν για την ανεπάρκειά τους οποιονδήποτε και οτιδήποτε άλλο εκτός από τον πραγματικό υπεύθυνο, τον εαυτό τους.
Συνέντευξη/Επιμέλεια: Λυδία Κοκκινά
- Ποια ανάγκη σε οδήγησε να υποδυθείς τον συγκεκριμένο ρόλο;
Η δική μου ανάγκη σε οποιαδήποτε δουλειά ξεκινάει από την ανάγκη για συνεργασία. Υπήρξε πολύ μεγάλη μου επιθυμία να συνεργαστώ με τον Βασίλη Ρίσβα, για δεύτερη φορά, αλλά και με τον Πέτρο Φιλιππίδη, για πρώτη φορά, και αυτό ήταν που με ώθησε στο να πω το ναι σε αυτή τη δουλειά, παρά το πιεσμένο μου πρόγραμμα. Από εκεί και πέρα, ήταν και ένα κείμενο που ένιωσα ότι με αφορά σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έβρισκα στοιχεία του ίδιου μου του εαυτού, τα οποία με αφορούσαν και θεωρώ ότι αφορούν και όλο τον κόσμο. Συγκεκριμένα, ο ήρωας που θα υποδυθώ είναι ένας ήρωας σύγχρονος, καθημερινός, της διπλανής πόρτας, σαν όλους αυτούς που συναναστρεφόμαστε σε καθημερινή βάση, που, ενώ φαινομενικά είναι ένας κανονικός άνθρωπος, μέσα στην ψυχή του έχει πάρα πολλές αποσκευές και οι αποσκευές αυτές τον έχουν οδηγήσει στον εγκλεισμό και στην απομόνωση.
2. Ποια είναι τα στοιχεία αυτά του ήρωα που υποδύεσαι τα οποία τα βρήκες και στον Αντίνοο;
Πολύ εύκολα μπορεί να νιώσω την ύπαρξή μου να καταρρέει από διάφορα μικρά προβλήματα που ανακύπτουν διαρκώς στην καθημερινότητα και το πόσο εύκολα μπορώ να πάρω την απόφαση να απομονωθώ και να κλειστώ σε έναν μικρόκοσμο, στον οποίο θα νιώσω πιο ασφαλής. Επιπλέον, πολύ συχνά σκεπάζω και «κουκουλώνω» τα συναισθήματά μου, δεν τα εκφράζω, δεν ζητάω βοήθεια, νιώθω παραπάνω αυτάρκης από αυτό που είμαι, δεν απλώνω το χέρι στον διπλανό, είτε για να τον κρατήσω είτε για να με κρατήσει.
3. Πόσο σημαντική είναι η επαφή με τους άλλους ανθρώπους και γιατί κατά τη γνώμη σου αυτό εκλείπει στις μέρες μας;
Είναι τόσο σημαντική η επαφή με τους άλλους ανθρώπους, όσο σημαντική είναι και η ύπαρξη. Δηλαδή, δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο. Οι άνθρωποι είμαστε αγελαία όντα, έχουμε γεννηθεί για να ζούμε σε ομάδες, έχουμε μάθει να είμαστε σε κοινωνικά σύνολα και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά από τη δημιουργία του κόσμου, ότι όλα τα ζώα για να μπορέσουν να επιβιώσουν στις δυσκολίες που προέκυπταν έπρεπε να είναι οργανωμένα σε ομάδες, να είναι το ένα κοντά σε άλλο.
Και σε περιόδους τέτοιες, που βιώνουμε στο πετσί μας την κρίση, την οικονομική, την κοινωνική, την προσωπική είναι η ανάγκη μεγαλύτερη από ποτέ να βάλουμε το εγώ μας πολύ χαμηλά, να αποδεχτούμε την ανεπάρκειά μας, να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε θεοί και να αρχίσουμε να ζητάμε βοήθεια. Και δεν είναι ντροπή αυτό, δεν είναι κάτι που θα μας κάνει λιγότερο ανθρώπους, λιγότερο άνδρες ή γυναίκες, λιγότερο σωστούς, λιγότερο πρότυπα. Νομίζω ότι, έτσι και αλλιώς, η κοινωνία, όπως την έχουμε φτιάξει, αυτό το οποίο ζητάει από εμάς είναι να λάμπουμε, να περιφέρουμε μια εικόνα μιας αυτάρκειας η οποία δεν έχει υπόβαθρο, δεν πατάει κάπου και είναι κάτι το οποίο, κατά τη γνώμη μου, είναι τελείως περιττό. Δεν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για να ζούμε μόνοι μας, ήρθαμε για να ενταχθούμε σε ένα κοινωνικό σύνολο. Και αν επιθυμούμε να είμαστε κομμάτι ενός συνόλου, θα πρέπει να είμαστε δίπλα στον άλλον.
4. Πόσο εύκολο είναι τελικά να ανοίξεις το Φινιστρίνι και να ξανακοιτάξεις τον ουρανό;
Δεν υπάρχει εύκολο και δύσκολο. Νομίζω ότι η χρονική στιγμή για τον καθένα είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Έχει να κάνει με την αντοχή, την ανοχή, για το κατά πόσο ένας άνθρωπος μπορεί να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη, να κοιτάξει το είδωλό του και να κοιτάξει ουσιαστικά το κενό. Είναι το κομβικό εκείνο σημείο που έρχεται να σε χτυπήσει στην πλάτη και να σου πει: «Ξέρεις, τώρα είναι η στιγμή». Είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να ζεις μόνος σου. Το να ζούμε μόνοι μας δεν μας πάει παρακάτω και αναπόφευκτα αυτό, κάποια στιγμή, θα μας οδηγήσει στον αφανισμό. Όμως, δεν ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να πεθάνουμε, αλλά για να ζήσουμε. Καλούμαστε, λοιπόν, να επιλέξουμε το πώς θα ζήσουμε.
5. Ποια γεύση θα ήθελες να μείνει στον θεατή μετά το τέλος της παράστασης;
Θα ήθελα να έχει αυτό το γλυκόπικρο χαμόγελο της συνειδητοποίησης. Ότι, δηλαδή, έχουμε στ’ αλήθεια ανάγκη ο ένας από τον άλλον, ότι στ’ αλήθεια χρειαζόμαστε τον διπλανό μας, χρειαζόμαστε τους γύρω μας, χρειαζόμαστε το κοινωνικό σύνολο.
Η παράσταση «Φινιστρίνι», ένα έργο του Βασίλη Ρίσβα, με τον Αντίνοο Αλμπάνη, σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη έρχεται για τρεις μοναδικές παραστάσεις (29, 30 και 31/3) στο θέατρο Αυλαία.
