Βρισκόμαστε εν μέσω της δικτατορίας στην Ελλάδα, την Κυριακή του Πάσχα 9 Απριλίου 1972. Ένα ζευγάρι λέει ψέματα, για να μην αναγκαστεί να ξαναπάει στο χωριό. Και ενώ πιστεύουν πως τα έχουν καταφέρει να μείνουν έστω και για μία ημέρα μόνοι, αρχίζουν να καταφθάνουν πρώην εραστές, χουντικοί, ένα τάγμα φαντάρων με σούβλες και αρνιά και μία αγάπη από το παρελθόν.
Δύο ηθοποιοί, ο Γιώργος Γλάστρας και η Μαρία Κοσκινά, υποδύονται όλους τους χαρακτήρες του έργου, πραγματοποιώντας επί σκηνής αστραπιαίες ολικές μεταμορφώσεις, σε μία φάρσα απολύτως χορογραφημένου ρυθμού και ιδιάζουσας κατασκευής, για μία εποχή που υπήρξε εξίσου αστεία, όσο και επικίνδυνη.
Λίγες ημέρες πριν την παράσταση «Κουμ Κουάτ», η Μαρία Κοσκινά, η οποία πρωταγωνιστεί και συνυπογράφει μαζί με τον Γιάννη Καλαβριανό την εν λόγω παράσταση, μάς δίνει μια μικρή γεύση για το τι πρόκειται να δούμε, για τους χαρακτήρες που υποδύεται και με ποιόν από αυτούς θα μπορούσε να συνυπάρξει, αλλά και για τον λόγο εκείνον, για τον οποίο αξίζει να την παρακολουθήσουμε.
Συνέντευξη/Επιμέλεια: Λυδία Κοκκινά
- Τι θα δούμε, με λίγα λόγια, επί σκηνής;
Την Κυριακή του Πάσχα του 1972, ένα ζευγάρι αποφασίζει να περάσει την ημέρα του μόνο στο σπίτι, μη παραδοσιακά, χωρίς συγγενείς και σούβλες. Τα σχέδια, όμως, ανατρέπονται, όταν ξαφνικά εμφανίζονται συγγενείς, πρώην εραστές, χουντικοί και μια αγάπη απ’ το παρελθόν.
- Συγγράφετε το έργο και πρωταγωνιστείτε στην παράσταση. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε;
Η μόνη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν ότι δεν μπορούσα ως ηθοποιός να απευθυνθώ στον συγγραφέα, ώστε να μου λύσει τις απορίες. Είχε κι αυτός ανάλογες.
- Υποδύεστε τρεις διαφορετικούς ρόλους. Αλλάζετε ρούχα, διάθεση και «ταυτότητα» διαρκώς. Αποτέλεσε πρόκληση αυτό για εσάς;
Το θέατρο είναι πρωτίστως παιχνίδι και η μεταμόρφωση, η εναλλαγή των ρόλων είναι βασικό κομμάτι αυτού του παιχνιδιού, οπότε ήταν ένα πολύ συναρπαστικό παιχνίδι για εμάς, φυσικά πρόκληση, αλλά κυρίως χαρά.
- Με ποιον από τους χαρακτήρες που υποδύεστε θα κάνατε/δεν θα κάνατε παρέα και για ποιόν λόγο;
Θα έκανα παρέα μάλλον με τη Λίντα, που είναι ένα εναλλακτικό, φτωχό κορίτσι και καλλιτέχνης, οπότε κάπου θα τα βρίσκαμε. Δε θα έκανα με τίποτα παρέα με τον Στράτο, τον ταγματάρχη της Δικτατορίας, για λόγους αισθητικής.
- Θεωρείτε ότι την εποχή της χούντας στην Ελλάδα ο κόσμος μπορούσε να γελάει, μπορούσε να είναι ευτυχισμένος, μπορούσε να κάνει όνειρα;
Η αναζήτηση της ευτυχίας, το να κάνουμε όνειρα και να γελάμε ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις είναι πράγματα συνυφασμένα με την ανθρώπινη φύση, οπότε, ανεξαρτήτως εποχής και παρά τις δυσκολίες, ο άνθρωπος συνεχίζει να αναζητάει αυτά τα πράγματα. Άλλωστε, και σήμερα είναι μία πάρα πολύ δύσκολη εποχή, τι σημαίνει, ότι δεν ονειρευόμαστε, δε γελάμε μ’ αυτά που μας συμβαίνουν ή ότι δεν εργαζόμαστε για την ευτυχία μας; – όπως την εννοεί ο καθένας.
- Γιατί να έρθει κάποιος να δει την παράσταση;
Είναι ένα σύντομο ταξίδι στον χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίου αντιλαμβανόμαστε την κωμικοτραγική επίδραση που έχει η μεγάλη Ιστορία στις ζωές των απλών ανθρώπων.
Ο Γιάννης Καλαβριανός σκηνοθετεί για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια μία κωμωδία, το κείμενο της οποίας υπογράφει με τη Μαρία Κοσκινά. Μετά από μια επιτυχημένη σεζόν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στην Αθήνα, το «ΚΟΥΜ ΚΟΥΑΤ» έρχεται στη Θεσσαλονίκη για τέσσερις μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.
