Η Ελευθερία Αρβανιτάκη έρχεται στη Θεσσαλονίκη και εγκαινιάζει μουσικά το ανακαινισμένο Ράδιο Σίτυ και θα μοιραστεί μαζί μας τραγούδια από το ρεπερτόριό της και από τα μουσικά είδη που όλα αυτά τα χρόνια έχει υποστηρίξει. Δε θα μπορούσαμε να μην ξεκινήσουμε τη συνομιλία μας με την επίδραση της πανδημίας σε καλλιτεχνικό και προσωπικό επίπεδο και έχει σημασία να διαβάσετε παρακάτω την αμεσότητα με την οποία εκφράζει το δικό της βίωμα. Η αξία που έχει αυτή την περίοδο η στιγμή να την ξανακούσουμε ζωντανά δε χρειάζεται κάποιο περαιτέρω σχόλιο.
Συνέντευξη στον Κώστα Γιάντσιο
Πως αξιοποιήσατε καλλιτεχνικά τον χρόνο σας κατά την περίοδο των lockdowns
όπου δεν μπορούσατε να εμφανιστείτε σε κοινό;
Όλο το «στένεμα» του περιορισμού δεν με έκανε να νιώθω παραγωγική καλλιτεχνικά. Εγώ δεν είμαι δημιουργός, δε συνθέτω, δε γράφω στίχους. Είμαι συνδημιουργός βέβαια, όπως όλοι οι ερμηνευτές, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Αυτή λοιπόν η αναγκαστική παύση των παραστάσεων μου δημιούργησε μια δυσθυμία κι έτσι στην ουσία απείχα από κάθε δραστηριότητα. Όταν ήρθε η αποδοχή της πρότασής μας από το Φεστιβάλ Αθηνών για την συναυλία μας στο Ηρώδειο με την Καμεράτα και τον Γιώργο Πέτρου ήταν σαν φως στο τέλος του τούνελ και δημιούργησε μια ωραία προσμονή που μου άλλαξε την διάθεση.
Ποιες ήταν οι κυριότερες σκέψεις που σας προκάλεσε αυτή η πρωτόγνωρη
κατάσταση;
Στην αρχή δεν είχαμε καταλάβει το μέγεθος, την έκταση, τη διάρκεια. Το είδαμε πολλοί σαν ευκαιρία για ξεκούραση. Όταν όμως καταλάβαμε ότι δεν είναι καθόλου έτσι, επικράτησαν αρνητικά συναισθήματα: φόβος, ανασφάλεια, πίεση εσωτερική, αβεβαιότητα, μοναξιά καθώς δεν μπορούσες να έρθεις σε επαφή με φίλους. Στη δεύτερη καραντίνα ήταν όλα πιο έντονα, εννοώ τα αρνητικά συναισθήματα. Το να μη μπορείς να ασκήσεις την τέχνη σου, το να αναγκάζεσαι σε περιορισμό και σιγή δεν είναι κάτι που το διαχειρίζεσαι εύκολα. Η αβεβαιότητα, οι ματαιώσεις και οι επαναπρογραμματισμοί, είναι ακόμα πρόβλημα για τον χώρο μας. Νιώθω ότι έχουμε ακόμα χιλιόμετρα να διανύσουμε, ναι έχουν γίνει σοβαρά βήματα, αλλά η πανδημία είναι ακόμα εδώ και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Το τραγούδι – και συνολικά η τέχνη – έχει θεραπευτικό χαρακτήρα για την
ψυχή μας και αποδείχθηκε και στις συνθήκες πανδημίας. Ποιος θα είναι ο ρόλος του όσο σταδιακά θα επανερχόμαστε;
Η τέχνη γενικά ήταν παρηγορητική και βοηθητική στην περίοδο της πανδημίας. Χωρίς ταινίες και μουσική πώς θα περνούσαμε αυτή τη δύσκολη συγκυρία; Υπήρξαν και οι streaming παραστάσεις τις οποίες επέλεξαν πολλοί τραγουδιστές και θίασοι για να συνεχίσουν την επαφή τους με το κοινό κι αυτό γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη την τέχνη για να συνεχίσει να πορεύεται, να ξεχαστεί, να εκτονωθεί, να πάρει το μυαλό του από την καθημερινότητά του και να μπει σε μια άλλη διαδικασία σκέψης. Εγώ δεν ήθελα να μπω σε αυτή τη διαδικασία γιατί δεν μπορώ να φανταστώ μια παράσταση χωρίς την παρουσία κοινού. Ήταν πολύ ωραίο το κάλεσμα του αγαπημένου Νίκου Πορτοκάλογλου στην εκπομπή του «Μουσικό Κουτί» στην ΕΡΤ κατά τη διάρκεια του δεύτερου λοκντάουν γιατί μας έβαλε ξανά σε μια δημιουργική διαδικασία, ξαναπαίξαμε μουσική μετά από καιρό και πολύ το ευχαριστήθηκα κι εγώ και όσοι συμμετείχαμε. Ελπίζω να ξαναμπεί στην ζωή μας η τέχνη με τον ίδιο τρόπο που ήταν πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, να ξαναγίνει ορμή και δύναμη κινητήριος. Αυτό φιλοδοξούμε να κάνουμε και στο Ράδιο Σίτυ στη Θεσσαλονίκη: να θυμηθούμε πόσο ωραία και «δυνατά» αισθανόμαστε όταν μοιραζόμαστε τραγούδια και συναισθήματα εμείς στη σκηνή με το κοινό απέναντί μας.
Η παράσταση Acoustic συνθέτει τραγούδια και μελωδίες από την ελληνική μουσική,
τη δική σας πορεία αλλά και άλλου είδους μουσικές κουλτούρες. Πως θα μας
περιγράφατε αυτό το μείγμα τραγουδιών της παράστασης και τι σας οδήγησε σε
αυτές τις επιλογές;
Η παράσταση μας δε συνδυάζει συνθέσεις ελληνικές και άλλες μουσικές κουλτούρες. Είναι μια παράσταση με τραγούδια από το προσωπικό μου ρεπερτόριο και από όλα τα είδη που έχω τραγουδήσει δοσμένα με μια ακουστική άποψη. Μαζί μου παίζουν τρεις εκπληκτικοί σολίστες – ο Θωμάς Κωνσταντίνου στα έγχορδα, ο Γιάννης Κυριμκυρίδης στο πιάνο και ο Γιάννης Πλαγιανάκος στο κοντραμπάσο – και νιώθω ότι γινόμαστε ένα σώμα πάνω στη σκηνή. Όλα τα τραγούδια είναι διασκευασμένα γι’ αυτό το τρίο και τα πιο δυτικά αλλά και τα τραγούδια με μια πιο έντονη ελληνικότητα. Επίσης, επειδή ακριβώς υπάρχει αυτή η μουσική ομάδα κι αυτός ο χαρακτήρας αποφασίσαμε να παίξουμε και τραγούδια που λέμε λιγότερο συχνά. Παρουσιάζοντας αυτή την παράσταση στην Ισπανία τον περασμένο Οκτώβρη, αλλά και στο τζαζ φεστιβάλ της Πρέβεζας το καλοκαίρι ζήσαμε στιγμές μεγάλης συγκίνησης αλλά και μεγάλου ενθουσιασμού. Ελπίζουμε να συμβεί το ίδιο και στην Θεσσαλονίκη 3 του Γενάρη.
Θα περιμένουμε από εσάς κάποιο νέο υλικό το επόμενο διάστημα; Νέα
τραγούδια, νέες συνεργασίες;
Υπάρχουν διάφορες σκέψεις για επερχόμενο υλικό και εν δυνάμει συμπράξεις, αλλά δεν μπορώ ακόμα να μιλήσω γι’ αυτά.
*Η Ελευθερία Αρβανιτάκη εγκαινιάζει το ανακαινισμένο Radio City σε μια μοναδική βραδιά, την Δευτέρα 21 Μαρτίου 2022.
