Συνέντευξη: Γιώργος Ψωμιάδης
Την Κατερίνα την ήξερα ανέκαθεν μέσα από τους τίτλους των άρθρων που γράφονταν για αυτή. «Η πιο αστεία γυναίκα του κόσμου», είχα διαβάσει ανοίγοντας αμέσως το YouTube για να βρω κάποιο βιντεάκι για την τύπισσα αυτή που μοιράζει τόσο γέλιο. Πρώτα πρόσεξα το μαλλί και μετά το πρόσωπο της. Ήταν το 2017 όταν το ίδιο πρόσωπο έσκαγε στην αρχική μου, αυτή τη φορά με τίτλους που βάραιναν στα μάτια μου. «Η Κατερίνα δίνει μάχη με την προχωρημένη σηψαιμία». Άνοιξα το άρθρο και διάβασα για το αστείο κορίτσι που βρίσκονταν σε κώμα, σε κάποιο νοσοκομείο της Ταϊλάνδης. Έπειτα είδα, με μια μικρή ανατριχίλα, την παράσταση που διοργάνωσαν 20 κωμικοί για τη στήριξη της. Το «V for Vrana». Όταν αργότερα έμαθα ότι το κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά έκανε τον θάνατο ανέκδοτο ένιωσα θαυμασμό για την «Κατερίνα Βρανά που δε το βάζει κάτω ποτέ». Οι παραστάσεις που ξεκίνησε μετά την περιπέτεια της ήταν γεμάτες τραγικότητα και άφθονο γέλιο.
Όταν σήκωσε το τηλέφωνο δε μπορούσα να της μιλήσω στον πληθυντικό. «Γεια σου Γιώργο!», φώναξε και ο ενικός μου βγήκε σχεδόν μηχανικά.
Αρχικά, σε τι φάση της ζωής σου σε πετυχαίνουμε;
«Είμαι σε φάση αποκατάστασης, σε όλα τα μέτωπα. Ψυχολογικά είμαι σχετικά καλά, έχουν βοηθήσει πάρα πολύ οι παραστάσεις. Πιο πολύ σωματικό είναι το ζήτημα. Πρόκειται για έναν επαναπροσδιορισμό. Πού πάω στη ζωή μου; Τι θέλω; Γιατί αρρώστησα; Τι με οδήγησε εκεί; κλπ.»
Υπάρχει κάποια διαφορά στο πώς σε αντιμετώπιζε ο κόσμος πριν και μετά την περιπέτεια υγείας που είχες; (Αν μπορεί να χαρακτηριστεί περιπέτεια το να είσαι 5 μήνες σε ένα κρεβάτι).
«Οι κωμικοί είναι το ίδιο υποστηρικτικοί. Μου έχουν σταθεί πάρα πολύ γενικά και το κοινό έδειξε πολύ ενδιαφέρον και πολλή αγάπη που με κατέπληξε γιατί δεν κατάλαβα πώς το περιστατικό μου μαθεύτηκε τόσο γρήγορα όταν έγινε. Ακόμη δε το ξέρω. Και η αντίδραση του κόσμου ήταν γλυκύτατη, πάρα πολύ θερμή και γαμάτη θα έλεγα».
Έχω διαβάσει ότι είσαι ιδιότροπος άνθρωπος. Ποια θα χαρακτήριζες τη μεγαλύτερη ιδιοτροπία σου και το χειρότερο χαρακτηριστικό σου;
«Όλοι είμαστε ιδιότροποι. Δε νομίζω ότι είναι θέμα γκρίνιας. Ο καθένας έχει τις μικρές του ιδιοτροπίες. Έχει να κάνει με το πώς είναι σε σένα κάποια πράγματα. Άλλοι τις έχουν στο ντύσιμο, άλλοι στη διακόσμηση του σπιτιού, άλλοι στο αυτοκίνητο. Ξέρεις τι εννοώ. Όλοι έχουμε μερικά πράγματα που πρέπει να είναι κάπως. Και είμαι σίγουρη ότι είμαι ένα από αυτά τα άτομα».
«Εγώ πάλι είμαι από τους άλλους. Δε μπορώ να νευριάσω με τίποτα. Έχω τρελή υπομονή.», της λέω πριν μου απαντήσει κοροϊδευτικά στο ακουστικό.
«Δηλαδή συγνώμη, όταν κάθεσαι ώρες σε μια ουρά και κάποιος κόβει μπροστά σου με το έτσι θέλω, χωρίς καν μια συγνώμη, δε τα παίρνεις;».
«Όχι»
«Ε, είσαι γέννημα θρέμμα πουριτανός δηλαδή». (γέλια)
«Ένα ελάττωμα μου είναι πάντως η ώρα», συνεχίζει. «Αργώ σε όλα. Μπορώ από 10 λεπτο μέχρι και ώρα. Είμαι πολύ ευέλικτη στην αργοπορία μου. Ακόμη και στις παραστάσεις μου ξεχνιέμαι, πιάνω συζήτηση με το κοινό και μπορεί να πάει ώρες. Συνήθως όταν αργώ λέω ότι αντιλαμβάνομαι τον χωροχρόνο διαφορετικά. Αλλά νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που εκνευρίζει τους άλλους πάρα πολύ, γιατί θεωρούν ότι είναι ασέβεια προς τον δικό τους χρόνο. Αυτό το καταλαβαίνω. Τώρα πάντως που είμαι ΑΜΕΑ και σχεδόν παράλυτη, επειδή έχω κόσμο να με βοηθάει, είμαι συνέχεια στην ώρα μου. Δεν ξέρω ποια είμαι. Δε με αναγνωρίζω».
Ισχύει ότι αν κοντέψεις να πεθάνεις τότε αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο διαφορετικά και με άλλες προτεραιότητες;
«Στην περίπτωση μου τα βλέπεις λίγο αλλιώς. Δεν είναι ότι δε σκας καθόλου, είναι ότι σκας λιγότερο. Δεν είναι ότι δίνεις μηδενική σημασία, γιατί μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Ας πούμε για παράδειγμα όταν κάνει καύσωνα και δε λειτουργεί το air condition, δεν έχω κάποια φιλοσοφική σκέψη να λέω τι καλά που είμαι ζωντανή, να νιώσω κάπως, αλλά είμαι σε φάση γαμώ την πουτάνα μου! Αυτά τα μικρά πράγματα δεν αλλάζουν πολύ, όμως αλλάζουν τα μεγάλα».
«Βρίζεις πολύ», της λέω.
«Λατρεύω το βρίσιμο, είναι πολύ ξελαφρωτικό. Το μπινελίκι παιδί μου είναι χαρά. Ετοιμάζω μια καινούρια βρισιά για το κοινό της Θεσσαλονίκης για την οποία θέλω να ρωτήσω τη γνώμη τους.
Ποια είναι η πιο συγκινητική και η πιο αστεία στιγμή από την περιπέτεια σου αυτή;
«Η αλήθεια είναι ότι η περιπέτεια αυτή είναι γεμάτη συγκινητικές και αστείες στιγμές. Υπάρχει μια στιγμή με τους γονείς μου η οποία ήταν και τα δύο μαζί. Με ξυπνούσαν από το κώμα και δεν μπορούσα να μιλήσω. Η πρώτη αντίδραση των γονιών μου ήταν: «ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ;;;; Με έκανε να νιώσω τόσο καλά, σε φάση, αχ μωρέ, ήρθανε».
Τι έχεις να πεις για το κοινό της Θεσσαλονίκης; Θυμάσαι κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή αστείο περιστατικό σε παράσταση στο παρελθόν;
«Το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι το καλύτερο κοινό. Το έχουμε συζητήσει με όλους τους ηθοποιούς και αναρωτιόμασταν τι είναι αυτό που σας κάνει τόσο καλό κοινό; Είσαστε ενθουσιώδεις, είσαστε θερμοί, πιάνετε τα αστεία πάρα πολύ γρήγορα. Δε ξέρω τι σας ταΐζουν. Είσαστε μεθυσμένοι; Δε ξέρω. Να το ψάξουμε. Χαίρομαι να παίζω πάρα πολύ εκεί γιατί νιώθω ότι έχω πάει για καφέ με τους κολλητούς μου. Τον Μάιο η παράσταση κράτησε αιώνες και το πρώτο μισάωρο με ρωτούσαν από το κοινό «Πώς είσαι; Ακούγεσαι καλύτερα, τα μαλλιά σου είναι ωραία, τι νέα;» Και λέω μια χαρά εσείς καλά; «Ναι»,μου λέγανε «καλά. Και για πες…» Ήταν τέλειο».
Σεξ, φαγητό της μαμάς, το πιο δυνατό γέλιο σε αστείο σου κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Ποια είναι η αξιολογική σειρά που θα έβαζε η Κατερίνα;
«Το αστείο είναι ότι η μαμά μου δε μαγειρεύει τίποτα. Μετά βίας βράζει αυγό. Να σου πω τι μαγειρεύει η μάνα μου. Ρύζι, μακαρόνι, και ρύζι και μακαρόνι. Τα άλλα δύο θα ήταν τέλεια αν μπορούσαμε να τα συνδυάσουμε. Πρώτα γέλιο, μετά σεξ στα καμαρίνια».
Πόσο ανάγκη έχουμε το γέλιο στις μέρες μας;
«Πιστεύω ότι ένα γερό γέλιο την ημέρα φτιάχνει τα πάντα. Σε αποφορτίζει πάρα πολύ και με προβληματίζει που όταν οι Έλληνες γελάνε πολύ και λένε «σε κακό θα μας βγει». Αν ήταν έτσι, μετά από κάθε παράσταση θα πεθαίναμε όλοι. Οπότε το γέλιο είναι πολύ ευχάριστο και αποσυμφορητικό. Πρέπει να γελάς πραγματικά δυνατά μία φορά τη μέρα. Και είναι πολύ δύσκολο».
Μας επηρεάζουν οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής;
«Ναι, σίγουρα παίζουν ρόλο οι ρυθμοί της ζωής μας αλλά νομίζω ότι τείνουμε να βρούμε μία ισορροπία. Έχει αρχίσει να έχουμε συνείδηση του τι είναι κακό και τι καλό. Αν σκεφτείς ότι τον Χίλτον τον λάτρευαν όλοι, ήταν πολλοί λίγοι αυτοί που έλεγαν, δε μου αρέσει. Ενώ ο Τραμπ, έχει όλο τον πλανήτη να λέει αυτός είναι μαλάκας. Νομίζω ότι είναι διαφορετική αντίληψη και έχει αρχίσει να γίνεται πολύ δυνατή η φωνή αυτών που λένε το κάτι καλύτερο. Είμαι γενικά πάρα πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Αλλά αν το μετριάσω δε νομίζω ότι το καλύτερο θα έρθει αύριο. Ούτε το χειρότερο, ούτε το καλύτερο γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Αν θέλουμε κάτι θα πάρει λίγο καιρό. Θέλει αλλαγή ιδεών που είναι πολύ βαθιά ριζωμένες. Ιδίως σε μία χώρα όπως η δικιά μας που οι αντιλήψεις μας είναι όχι απλά ριζωμένες, πιάνουν λάβα από το πόσο βαθιά πάνε».
Το χειρότερο και το καλύτερο χαρακτηριστικό του Έλληνα;
«Νομίζω ότι είναι ένα. Η οικογένεια. Γιατί ό,τι κάνουμε βασίζεται στο οικογενειακό. Το ποιος θα βαφτίσει το παιδί για να μας δώσει ρουσφέτι, τα πολιτικά, όλα έχουν να κάνουν με το οικογενειακό. Και δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από αυτό. Η οικογένεια μπορεί να μην αφήνει κάποιον να ανεξαρτητοποιηθεί και να κάνει τη ζωή του. Αυτό είναι που φτιάχνει τη βάση της χώρας μας αλλά δεν έχουμε μάθει πως να εξελιχθούμε πάνω σε αυτό και να πάμε κάπου αλλού. Η οικογένεια είναι κάτι καταπληκτικό. Έχουμε μεγάλες οικογένειες και κοινωνικοποιούμαστε τελείως διαφορετικά σε σχέση με άλλους λαούς. Αυτό που ξέρω από πρώτο χέρι είναι ότι οι Βορειοαγγλοσαξωνικές χώρες δεν κοινωνικοποιούνται με τον ίδιο τρόπο, με αποτέλεσμα να έχεις πάρα πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που δεν ξέρουν πώς να φερθούν κοινωνικά. Τους τρομάζει ο πολύς κόσμος, δεν ξέρουν να τρώνε. Λίγο σαν μιζέρια. Αποκλεισμένοι άνθρωποι. Από την άλλη μια οικογένεια μπορεί να θρέψει πάρα πολλά κακά. Από αυτή την άποψη είναι ό,τι χειρότερο έχουμε».
«Λοιπόν Κατερίνα πάμε στην επόμενη ερώτηση…Φαγητό…»
«ΝΑΙΙΙ!» την ακούω να φωνάζει ενθουσιασμένη από την άλλη μεριά της γραμμής.
Σου αρέσει το φαγητό; Πόσα πιτόγυρα πιστεύεις ότι θα μπορούσες να φας σε ένα τραπέζι στη Θεσσαλονίκη μπροστά στον Θερμαϊκό; (έχεις προσωπικό ρεκόρ;)
«Δύο πιτόγυρα. Θέλω βέβαια και λίγη σαλατίτσα και λίγη πατάτα, την οποία τη θέλω έξω από το πιτόγυρο και όχι μέσα. Είμαι ιδιότροπη. Δε μου αρέσει μέσα γιατί η πατάτα κάνει λίγο νια-νια το πιτόγυρο. Ούτε μαρούλια ούτε μαλακίες. Ντομάτα, κρεμμύδι, τζατζίκι και κρέας».
«Άρα με μαχαιροπίρουνο το πιτόγυρο;»
«ΌΧΙ! Επειδή δε βλέπω καλά, το μαχαιροπίρουνο με ενοχλεί. Προτιμώ πιτόγυρα, πίτσες, παιδάκια».
«Όλα τα υγιεινά δηλαδή».
«Ακριβώς. Η σαλάτα με δυσκολεύει λίγο, αλλά δε πειράζει.»
Είμαστε πολύ πίσω στο κομμάτι της προσβασιμότητας για ΑΜΕΑ;
«Ναι. Πολύ. Αλλά νομίζω είναι φοβερή η ευκαιρία γιατί είμαστε στο μηδέν οπότε δε γίνεται χειρότερα. Και νομίζω ότι όσο μεγαλώνει η αντίληψη γύρω από αυτό, γιατί μη ξεχνάς ότι μέχρι πρόσφατα, αν είχανε άτομα με καρότσι το κράταγαν μέσα. Οπότε είναι πολύ σύγχρονο θα λέγαμε που αρχίσαμε να κυκλοφορούμε. Το Αριστοτέλειο έβαλε ράμπα. Και υπάρχουν πολλές δυσκολίες. Με εγκαταστάσεις, άδειες κλπ. Είναι όμως πολύ καλό που βάλαμε. Έχουμε ράμπα λοιπόν και ειδικές θέσεις για άτομα με αμαξίδιο. Της πουτάνας σου λέω».
Τι θα δούμε από την Κατερίνα στην παράσταση στο Αριστοτέλειο, το Σάββατο και την Κυριακή;
«Μία ιστορία τρόμου, αρρώστιας και πολύ γέλιου. Είναι βασικά τι μου συνέβη. Με όσο πιο αστείο τρόπο γίνεται. Ή μάλλον, πώς το βίωσα εγώ. Πώς το σχεδόν – απεβίωσα- εγώ».
Αφού τελειώσαμε την κουβέντα, σκουπίζοντας τα δάκρυα από το γέλιο που είχα ρίξει την αποχαιρέτησα λέγοντας της πως θα τα πούμε στην παράσταση. «Εννοείται» μου λέει.
«Θα φωνάξεις: Κατερίνα είμαι ο Γιώργος και θα σου πω: Πού ‘σαι ρε Γιώργο Ξάδερφε;»
Έκλεισα το ακουστικό και άρχισα να γελάω μόνος μου.
