Συνέντευξη με τη Δανάη Μπάρκα

Αν ζούσε στη μυθολογία, θα την ερωτευόταν ο Δίας, ο οποίος θα μεταμορφωνόταν σε χρυσή βροχή για να την πλησίασει και μαζί θα φέρνανε στον κόσμο τον Περσέα. Ζει όμως στο σήμερα, έχει ένα από τα πιο δυνατά χαμόγελα και τη συμπαθείς από το πρώτο «καλησπέρα». Xωρίς να σε φωνάζουν Δία.

Συνέντευξη στον Ευθύμη Κάλφα

Εγώ έβαλα τις ερωτήσεις, η Δανάη το χαμόγελο, ο Γιώργος Ασλανίδης την κάμερα και το αγαπημένο μου be* το υπέροχο πρωινό του. Αυτή είναι η πολλά υποσχόμενη ηθοποιός Δανάη Μπάρκα!

Πες μου τώρα κάτι ρε συ Δανάη πρώτου ξεκινήσουμε με τα υπόλοιπα! Πώς είναι να δουλεύεις με τον Πέτρο Φιλλιπίδη και τον Γιάννη Μπέζο; Τρέμω και μόνο στην ιδέα!

Καταρχάς είναι αγχωτικό! Ειδικά για μένα που είμαι ένας πολύ αγχώδης άνθρωπος. Αγχωτικό γιατί συνεργάζεσαι με ανθρώπους μεγαθήρια του χώρου τους οποίους πάντα θαύμαζες. Ταυτόχρονα βέβαια είναι και τρομερό σχολείο! Αυτά που μου δίνει εμένα ο Πέτρος σε μια 10λεπτη σκηνή είναι σχεδόν όλα όσα πήρα από τη σχολή τον πρώτο χρόνο. Είναι υπέροχο απλά, αλήθεια! Τέτοιες συνεργασίες σε εμπνέουν. Όταν έχεις απέναντι σου ανθρώπους τόσο ταλαντούχους γίνεσαι και εσύ καλύτερος. Αυτομάτως προσπαθείς διπλά για το αποτέλεσμα!

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει η διάθεση από τόσους μεγάλους ηθοποιούς και μετά από τόσες πολλές συνεργασίες να ασχοληθούν με νέα παιδιά. Ταυτόχρονα προσπαθώ να φανταστώ, πώς είναι να κάθεσαι στα καμαρίνια με τη Ναταλία Τσαλίκη και τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη; Πώς είναι να ταξιδεύεις με τον Γιάννη Μπεζο και να προσπαθείς να παρκάρεις όταν συνοδηγός κάθεται ο Πέτρος Φιλιππίδης;

Αχ Ευθύμη είναι πολύ αστείο! Και οι τέσσερις πρωταγωνιστές της παράστασης έχουν τρομερή αίσθηση του χιούμορ! Είναι πάρα πολύ δοτικοί στους νέους ανθρώπους και ενώ ξεκινάς έχοντας στο μυαλό σου ότι «Ωραία! Θα είμαι με τον Πέτρο Φιλιππίδη και τον Γιάννη Μπέζο αλλά πώς θα είναι απέναντι μου;» βλέπεις μετά ότι η γενναιοδωρία τους είναι συγκινητική. Ο χώρος που δίνουν στα νέα παιδιά και το πόσο μας περιποιούνται, ο τρόπος που άνοιξαν την αγκαλιά τους σε όλους τους υπόλοιπους είναι συγκλονιστικός! Είναι τρυφερό. Σου δείχνουν ότι είναι εδώ για να σε βοηθήσουν φωτίζοντας περισσότερο εμάς παρά τους εαυτούς τους. Είναι υπέροχο!

Η Δανάη υποδύεται την Αθηναία Κλεονίκη, η οποία μαζί με την επικεφαλής Λυσιστράτη, τη νεαρή Μυρρίνη και τη Σπαρτιάτισσα Λαμπιτώ αποφασίζουν να σταματήσουν τον Πελοποννησιακό πόλεμο και να ξαναφέρουν την ειρήνη στον τόπο τους κηρύττοντας ερωτική αποχή μέχρι οι άντρες να αποφασίσουν τη λήξη του πολέμου.

Η Δανάη μου μίλησε γι’ αυτήν τη συμμετοχή της σε ένα διαχρονικό Αριστοφανικό κείμενο:

Προφανώς είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό έργο. Είναι ένα κείμενο όπου ο Αριστοφάνης χρησιμοποιώντας το σεξ και το ερωτικό παιχνίδι αποκαλύπτει πολύ σοβαρά πράγματα δείχνοντας ταυτόχρονα πώς μπορεί μια γυναίκα να καταφέρει πραγματικά ό,τι θέλει σκαρφιζόμενη καθημερινές συνήθειες, όπως το σεξ. Είναι ένα σπουδαίο κείμενο και νομίζω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση λόγω των ανθρώπων που υποδύονται τους βασικούς ρόλους είναι λίγο πιο σημαντικό! Μέσα από τους θεατές και τις αντιδράσεις του διαπίστωσα την ανάγκη τους να βλέπουν ωραία θεάματα. Το χειροκρότημα ειδικά σε έναν πολύ καθηλωτικό μονόλογο του Πέτρου είναι ασταμάτητο σε ολόκληρη την περιοδεία. Εγώ υποδύομαι την Κλεονίκη και είμαι παρά πολύ χαρούμενη  γιατί βρίσκομαι στα πρώτα μου βήματα και θεωρώ πολύ σημαντικό που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία δίπλα σ’ αυτούς τους ανθρώπους.  Την έχω αγαπήσει πολύ αυτήν την παράσταση Ευθύμη. Θα τη θυμάμαι για πάντα!

Παρατηρώντας την να μου μιλάει βλέπω ένα πολύ χαρούμενο κορίτσι. Ένα παιδί σίγουρο για τον εαυτό του! Και αν τα σκεφτείς δεν είναι και λίγα αυτά που ήδη έχει καταφέρει! Η Δανάη, στον πρώτο της χρόνο ως ηθοποιός συμμετείχε σε αξιόλογες παραστάσεις, ξεκινώντας τα ΔευτερόΤριτα του χειμώνα που μας πέρασε στη μαύρη Κωμωδία του Τιερί Ζανσέν «Έπεσε Νέκρα» με τη Γιούλικα Σκαφιδά και τη Μαρία Κωνσταντάκη και συνεχίζοντας με τη «Νίκη» του Χρήστου Χωμενίδη σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Μια σπουδαία παράσταση, η οποία θα συνεχιστεί και φέτος το χειμώνα.

Είναι μια πάρα πολύ καλή αρχή. Δε με τρομάζει είναι η αλήθεια, περισσότερο είμαι ευγνώμων. Γενικά Είμαι από τους πολύ αισιόδοξους ανθρώπους και γι’ αυτό το άγχος το μετατρέπω σε δύναμη που θα με παρακινήσει να προσπαθήσω διπλά για δείξω πόσο μου αρέσει η υποκριτική και ελπίζω να έχει συνέχεια δουλεύοντας πολύ!

Προσπαθώ να θυμηθώ πόσες φορές με έκανε να γελάσω αλλά δεν τα καταφέρνω. Η ετοιμολογία και το χιούμορ της φανερώνουν πάρα πολλά για τη συνέχεια της Δανάης. Αναρωτιέμαι αν αυτά ήταν και ο λόγος, που αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Βασικά τι θυμάται από εκείνη την ημέρα; Πώς το ανακοίνωσε στους δικούς της;

Κοίτα, δεν είμαι από τους ανθρώπους που θεωρούν ότι όποιος έχει χιούμορ μπορεί να γίνει ηθοποιός νομίζω πια ότι αυτή η άποψη είναι ξεπερασμένη. Υπάρχει αυτή η νοοτροπία από τον κόσμο ότι όποιος είναι ετοιμόλογος και ευφυής μπορεί να ανέβει  και στη σκηνή. Νομίζω δεν είναι έτσι. Σε εμένα πάντως, το όλο θέμα με το θέατρο έγινε πολύ φυσικά. Δεν ξύπνησα μια ημέρα που αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Νομίζω το γνώρισαν ήδη οι δικοί μου. Μεγάλωσα με δυο ανθρώπους που λατρεύουν το θέατρο. Δεν είναι απλά ηθοποιοί αλλά αγαπούν τη δουλειά τους οπότε είναι και λίγο φυσικό να το αγαπήσω και εγώ. Ήταν αναπόφευκτο ρε παιδί μου. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Αυτό μου δίνει δύναμη. Αυτό με κάνει το πρωί να ξυπνάω και να είμαι χαρούμενη! Το θέατρο για μένα είναι αυτό που με κάνει να πιστέψω στη μαγεία.

Στο «Έπεσε Νέκρα» του Τιερί Ζανσέν, η Δανάη δοκιμάστηκε σε έναν αρκετά απαιτητικό ρόλο υποδυόμενη ένα κορίτσι με σύνδρομο Άσπεργκερ μια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού. Οι θεατρόφιλοι φίλοι μου στην Αθήνα, όταν τους ρώτησα για την ερμηνεία της Δανάης, μου είπαν: «Υπέροχη, καλοδουλεμένη και πολλά υποσχόμενη!». 🙂

Ο τρόπος που έγινε η έρευνα αυτή, που πήγα σε σχολεία, σε ιδρύματα, που έκατσα ώρες ατελείωτες και παρατήρησα παιδάκια τα οποία έχουν γεννηθεί με αυτισμό ήταν ό,τι καλύτερο μου συνέβη. Ήταν σοκαριστικό. Όλη αυτή η διαδικασία με εξιτάρει. Το να ξέρω δηλαδή ότι αυτή την στιγμή θα υποδυθώ έναν άνθρωπο που έχει μανίες καταδίωξης. Η έρευνα κυρίως στο μυαλό μου με τρελαίνει. Το να δω τέτοιους ανθρώπους, το να μάθω για τέτοιους ανθρώπους, να βρω τον τρόπο που θα γεννηθεί ή θα χρησιμοποιήσω δικά μου βιώματα για να βγει κάτι πολύ διαφορετικό που δεν το είχα σκεφτεί. Μέσα μου που δεν είχα σκεφτεί. Η ιδέα του να μαθαίνεις πράγματα ή να αλλάζεις σε διαφορετικούς ανθρώπους είναι τρέλα. Σα ναρκωτικό. Μου αρέσει να ενσαρκώνω ρόλους με λίγη τρέλα, κατάθλιψη, με χαρά, με μανίες, με πολλά. Παράνοια. Νομίζω το ομολογώ. Είμαι τρελή. Μαζέψτε με!

Μου μιλούσε για τρέλα και  κατάθλιψη αλλά ταυτόχρονα με ξαναέκανε να γελάσω. Αυτό μου θύμισε τις προσπάθειες της Άβας Γαλανοπούλου στους ΔΥΟ ΞΕΝΟΥΣ, η οποία προσπαθούσε να πείσει τον Κωνσταντίνο Μαρκορά ότι δεν είναι μόνο κωμική ηθοποιός!

Δυστυχώς στην Ελλάδα είμαστε άνθρωποι της ταμπέλας. Ένας άνθρωπος που είναι εξωστρεφής, χαρούμενος και αυτοσαρκάζεσαι δύσκολα θα μπορεί κάποιος να τον φανταστεί σε δραματικό ρόλο. Εγώ είναι η αλήθεια ότι είμαι ένας άνθρωπος αισιόδοξος και χαρούμενος αλλά θέλω να δοκιμαστώ σε κάτι πιο σκοτεινό.

Συνομιλώντας και πίνοντας, εκείνη διπλό καπουτσίνο και εγώ φρέντο εσπρέσο, παρατήρησα ότι η οθόνη του κινητού της δεν είχε σταματήσει να αναβοσβήνει. Μηνύματα στο messenger, το imessage, τα insta stories και το viber. Η Δανάη είναι ένα παιδί της εποχής της έχοντας, όπως σωστά φανταζόμουν, υπέροχους φίλους!

Ναι – ναι! Οι φίλοι μου είναι υπέροχοι. Οι φίλοι μου αυτοί είναι οι φίλοι που έχω αμέσως μετά από το σχολείο! Το 2010 αποφοίτησα, το 2010 τους γνώρισα. Εντελώς τυχαία. Ο ένας είναι από την Κοζάνη, η άλλη από τη Θεσσαλονίκη, η άλλη από την Κρήτη που ζει στην Αθήνα. Τώρα στην περιοδεία με κοροϊδεύανε οι ηθοποιοί γιατί όπου πηγαίναμε είχα σπίτια των φίλων μου να μείνω. Είναι πολύ σημαντικό κομμάτι για μένα οι φίλοι μου. Είναι αυτοί που με κρατάνε στη γη, που με ξυπνάνε όταν το μυαλό μου πάει να φύγει λίγο, είναι αυτοί που μου ρίχνουν τα χαστούκια και σταθεροποιούμαι πάλι. Είναι το λιμάνι μου. Είναι η βάση μου. Έχω ψύχωση με τα παιδιά και μεγάλη αγάπη. Οι φίλοι μου είναι οι σταθερές μου.

Μπήκε στο χώρο του θεάτρου με τη χαρά ενός μικρού παιδιού! Πολύ σύντομα και σε τρομερά μικρή ηλικία έπρεπε να διαχειριστεί πολλές και διαφορετικές καταστάσεις. Την εσωτερική της ενέργεια πάνω στη σκηνή, το κοινό που στο τέλος μόνο εκείνο θα την κρατήσει εκεί πάνω αλλά και το Hunger Game των δημοσιογράφων οι περισσότεροι εκ των οποίων στην αρχή στάθηκαν σε τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που κάθε παιδί στην αρχή των πρώτων της βημάτων ξεκίνησε.

Είμαι πολύ αυθόρμητη κι’ αυτό πολλές φορές δε μου έχει βγει σε καλό. Δεν μπορώ ακόμα να σκεφτώ πώς μια καθημερινή στιγμή μπορεί να παρεξηγηθεί από κάποιους. Εμένα καλώς ή κακώς η μαμά μου είναι ηθοποιός και μια ηθοποιός που έχει πετύχει και μακάρι να είναι για πάντα έτσι. Από μικρή λοιπόν υπήρχαν άνθρωποι που με γνώριζαν ή μπορεί να δημοσίευα μια φωτογραφία μου και να ασχολούνταν μ’ αυτήν χωρίς εγώ να την έχω ανεβάσει γι’ αυτόν το λόγο ή χωρίς να μπορώ να σκεφτώ τι θα μπορούσε προκαλέσει αυτή η φωτογραφία. Ε, απ ‘όταν λοιπόν βγήκα στο θέατρο πέρυσι τον Οκτώβρη προσπαθώ να ελέγχω τον αυθορμητισμό να φιλτράρω περισσότερο τα πράγματα γιατί πλέον παρουσιάζομαι στο κοινό ως Δανάη.

Απ, ότι καταλαβαίνω όμως αυτό είναι κάτι που σε ενόχλησε.

Ξέρεις κάτι ρε συ Ευθύμη, είναι λίγο σοκαριστικό το πώς κάποιοι δεν ενδιαφέρονται για τη δουλειά μου, την προετοιμασία μου για μια παράσταση και το τελικό αποτέλεσμα αλλά τους αρέσει να σχολιάζουν για το ποια είναι η μαμά μου! Κι αυτό δεν το λέω καθόλου αλαζονικά! Πάω να κάνω ένα επάγγελμα που ακολουθεί χρόνια και η μαμά μου, αλλά ξέρεις είναι και λίγο προσβλητικό να δουλεύεις 23ώρες το 24ώρο, να προετοιμάζεσαι καιρό για έναν ρόλο, να αγχώνεσαι και στο τέλος να ακούς «Η κόρη της Βίκυς ανέβασε φωτογραφία με μαγιό».

Την καταλαβαίνω απόλυτα. Προσπαθώ να μπω στη θέση της και τρομάζω μόνο στην ιδέα. Δεν είναι εύκολο πράγμα η σωστή διαχείριση τόσων μαζικών πληροφοριών ειδικά όταν μόλις έχεις ξεκινήσει να μπουσουλάς. Αναρωτιέμαι όμως. Όλο αυτό, ήταν κάτι που δεν το είχε φανταστεί; Δεν το περίμενε;

Το φανταζόμουν. Φανταζόμουν όμως ότι αν ξεκινήσω να δουλεύω αυτό κάπως θα καταλαγιάσει. Είναι ένα μικρό αγκάθι όλο αυτό, ότι ενώ έχω ξεκινήσει να παρουσιάζω τον εαυτό μου πάνω στην σκηνή συμμετέχοντας σε τρεις πολύ σημαντικές για εμένα παραστάσεις  κάποιοι επιλέγουν να δείξουν ότι «Η κόρη της Βίκης είναι στη Σέριφο». Είμαι η κόρη της Βικυς και είναι τιμή και καμάρι μου να είμαι παιδί αυτής της ηθοποιού αλλά ταυτόχρονα είμαι και τρελή, και ευδιάθετη και χαρούμενη είμαι όμως επαγγελματίας.

Τα επόμενα σου βήματα πώς τα φαντάζεσαι Δανάη; Θέλω να πω, τι πιο μεγάλο μετά από τη συνεργασία σου με τόσους σπουδαίους ηθοποιούς;

Ένα από τα όνειρα μου υλοποιήθηκε φέτος το καλοκαίρι που είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω αλλά και να δουλέψω μ’ αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους. Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να είμαι σε παράσταση που σκηνοθετεί ο Πέτρος γιατί όσες σκηνοθεσίες του έχω δει έχω ζηλέψει. Η Μαρία είναι κάτι διαφορετικό. Είναι ένας άνθρωπος που τη θυμάμαι από τα πέντε μου. Τη φωνάζω μανούλα δυο. Έτσι την έχω αποθηκευμένη στο κινητό. Είναι και συναισθηματικά ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για εμένα. Πάντως, ο κύριος μου στόχος είναι να δουλέψω με όσους περισσότερους ηθοποιούς και σκηνοθέτες μπορώ για να πάρω απ τον καθένα όσα περισσότερα μπορώ!

 

Αν πρέπει να μαντέψω την πορεία της Δανάης τα επόμενα χρόνια σε επτά μόνο λέξεις θα πω ότι «Αυτό το κορίτσι ήρθε για να μείνει»! Ένα τέτοιο παιδί άλλωστε, το οποίο μεγάλωσε σε ένα θεατρόφιλο περιβάλλον, δε θα μπορούσε να καταλήξει διαφορετικά. Και αυτό είναι κάτι που η Δανάη το έχει μέσα της από μικρή.

Στις φλέβες της εξάλλου κυλάει αίμα θεατρικό. Αίμα το οποίο θα τη βοηθήσει να ζήσει συναρπαστικές καταστάσεις στη συνέχεια.

Και εδώ θα είμαστε για να το δείτε…

Χώρος: be* bar – restaurant 
Φωτογραφίες: Γιώργος Ασλανίδης