Ένα μυθιστόρημα που αγαπήθηκε. Μία ηρωίδα που λατρεύτηκε. Για την αυθεντικότητα της, για τον χαρακτήρα και τη δυναμική της προσωπικότητα. Η Ρένα του Αυγούστου Κορτώ, μετά την επιτυχία της στον συγγραφικό κόσμο, κατάφερε να μαγέψει το κοινό της Ελλάδας στο θεατρικό σανίδι. Η ψυχή της παράστασης, το πρόσωπο που αποδίδει όλα όσα η Ρένα βιώνει, έχει ζήσει και αφηγείται, είναι η Υρώ Μανέ. Η ίδια, την Πέμπτη, στις 21:30 θα εμφανιστεί στο θέατρο Κήπου της πλατείας ΧΑΝΘ, σε μία sold out παράσταση, ενώ την ίδια ώρα, την Παρασκευή, θα επαναλάβει την παράσταση της. Θα μας μιλήσει για μια ζωή γεμάτη έρωτα, πικρία, πόνο αλλά και θάρρος. Λίγο πριν μας συστήσει τη Ρένα από κοντά, συζητήσαμε με την ίδια για όλα όσα θα παρακολουθήσουμε, για την ηθοποιία αλλά και για τον κόσμο του θεάτρου.

-Πόσο δύσκολο είναι για εσάς να μπείτε στον ρόλο της Ρένας; Έναν ρόλο μιας γυναίκας που έχει πονέσει πολύ και η ζωή της ήταν πικρή σε πολλά σημεία της

Η Ρένα είναι μια προσωπικότητα ιδιαίτερη, ένα πλάσμα περίεργο αλλά παρ’όλα αυτά ξεχωριστό. Ο ηθοποιός δεν μένει στο επάγγελμά της, ότι είναι ιερόδουλη δηλαδή. Μπαίνει στον ψυχισμό της. Και ακριβώς αυτός ο ψυχισμός έχει πολλά να δώσει. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα φωτεινό άτομο, παρά τις όλες δυσκολίες. Μας διδάσκει ότι πρέπει να αγαπιόμαστε και να αγαπηθούμε. Ξέρεις, η Ρένα είναι ένα από τα άτομα που δεν συναντάς εύκολα στην κανονική σου ζωή. Παρ’όλα αυτά, εγώ κοιτώ τα θετικά του χαρακτήρα της, στην αισιοδοξία που έχει, στην θετική ματιά της ζωής. Σε αυτά τα στοιχεία έμεινα και έχτισα πάνω στον χαρακτήρα.

-Πιστεύετε ότι όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η Ρένα στη ζωή της, τις συναντά μια γυναίκα σήμερα;

Τo κοινωνικό και το πολιτικό περιβάλλον όπου ξετυλίγεται η ιστορία της είναι διαφορετικό από το σημερινό. Η αφήγηση ξεκινά από την Μικρασιατική καταστροφή έως και τα χρόνια της Χούντας, βλέπουμε δηλαδή όλο το σκηνικό της νεότερης ιστορίας της πατρίδας μας. Αυτά ήταν δύσκολα χρόνια για όλο τον κόσμο, πόσο μάλλον για τις γυναίκες και τα περιθωριοποιημένα άτομα γενικότερα. Ευτυχώς σήμερα, η αντιμετώπισή τους και οι συνθήκες δεν είναι η ίδια. Αλλά παρ’όλα αυτά ο βαθμός δυσκολίας τους δεν είναι μικρός.

-Η μεταφορά βιβλίων σε θεατρικές παραστάσεις αλλοιώνουν την ποιότητα της ιστορίας και της αφήγησης;

Αν η μεταφορά στο θέατρο γίνεται με ποιοτικό τρόπο και με σεβασμό ως προς το αρχικό έργο, είναι ισότιμη, ίσως και καμιά φορά καλύτερη από το βιβλίο. Αυτό που έχει κάνει επιτυχημένη αυτή την μεταφορά είναι η συνολική προσπάθεια όλων των συνεργατών γύρω από την “Ρένα”.

-Βρίσκετε κάποια στοιχεία ταύτισης με τον χαρακτήρα της Ρένας;

Όπως σου είπα, η Ρένα βλέπει το ποτήρι πάντα μισογεμάτο, είναι αγωνίστρια, δεν σταματάει να αγωνίζεται για την ζωή της. Έχει μέσα βαθιά ριζωμένα τα ιδανικά της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας. Όλες αυτές είναι ιδέες και στοιχεία στα οποία βρίσκω ταύτιση μαζί της.

-Τι συμβουλή θα δίνατε στην Ρένα;

Συμβουλή δεν μπορώ να της δώσω. Νομίζω πως είμαι πολύ μικρή μπροστά της. Εμείς θα πρέπει να παίρνουμε παράδειγμα από εκείνη. Πρέπει να ακούσουμε όσα μας λέει, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Είναι άνθρωπος με πολλά βιώματα.

-Περιμένατε ότι η παράσταση θα έχει τέτοια επιτυχία;

Το ήλπιζα και το περίμενα, συγκρατημένα βέβαια. Πάντα είμαστε συγκρατημένοι γιατί πάντα υπάρχει και εμπεριέχει ρίσκο ένα τέτοιο εγχείρημα.

-Πιστεύετε ότι πλέον η κατάσταση είναι καλύτερη για τους ηθοποιούς;

Κοιτάζω και εγώ την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων. Νομίζω πως σιγά-σιγά αρχίζουμε να βγαίνουμε από την σκοτεινή μεριά του τούνελ. Έχει ανοίξει το τοπίο, υπάρχουν περισσότερα εγχειρήματα στα σκαριά, και στο θέατρο και στην τηλεόραση. Αυτό είναι καλό γιατί υπάρχουν περισσότερες θέσεις εργασίας για τους ηθοποιούς, υπάρχει κινητικότητα. Βέβαια, ακόμα πρέπει να αλλάξουν κάποια πράγματα όπως το ότι κάποιοι ηθοποιοί πληρώνονται ωρομίσθια, αλλά ελπίζω πως και αυτό σύντομα θα βελτιωθεί.

-Η Ρένα, μέσα από την σκοπιά που παρουσιάζεται στο έργο, θεωρείτε ότι μπορεί να ξορκίσει από τον θεατή, έστω και λίγο, τον φόβο που μπορεί να έχει για το αίσθημα του έρωτα ή τα ταμπού γύρω από τον αγοραίο έρωτα;

Δεν μένουμε στο γεγονός ότι η Ρένα εργάζεται ως ιερόδουλη, ούτε εμείς, ούτε το κοινό. Μένουμε στον ψυχισμό και τον χαρακτήρα, γιατί εκεί επικεντρώνεται και η ίδια η ιστορία, βλέπουμε πίσω από το “φαινομενικό”. Παρά τα όλα βάσανά της έχει αισιοδοξία για τη ζωή  και συνεχίζει να μάχεται. Δεν στοχεύουμε στο να λειτουργήσουμε διδακτικά. Εμείς θέλουμε το κοινό να νιώσει τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών, τη χαρά, τη λύπη, την αγωνία και από εκεί και πέρα ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα. Μπορεί να αφουγκραστεί όπως θέλει αυτό που βλέπει.