Η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» έχει μία ιδιαίτερη σύνδεση με το θεατρικό κοινό της Θεσσαλονίκης και αυτή τη φορά ήρθε όχι απλά να την επιβεβαιώσει αλλά είμαι σίγουρος ότι κέρδισε και νέους φίλους. Ο λόγος είναι «Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα», το βραβευμένο έργο του Ζοέλ Πομμερά, και ο τρόπος που παρουσιάζεται από τη σκηνοθέτη Χριστίνα Χατζηβασιλείου και μια πολύ δεμένη ομάδα ηθοποιών. Η διαδρομή της παράστασης ξεκίνησε την Παρασκευή 13 Απριλίου, στο Θέατρο Τ και ήδη έχει πάρει παράταση έως τις 27 Μαΐου.

Συνέντευξη στον Κώστα Γιάντσιο

Ένα σπονδυλωτό έργο που όμως έχει μία εσωτερική ενότητα, η οποία επιτρέπει σε κάθε θεατή χωριστά να κάνει τις δικές του συνδέσεις και να δει πιθανούς αντικατοπτρισμούς της πραγματικής ζωής. Δύο από τους πρωταγωνιστές, η Σοφία Βούλγαρη και ο Ηλίας Παπαδόπουλος συνομίλησαν μαζί μου, σε μια προσπάθεια να ανιχνεύσουμε τα συστατικά της παράστασης και το σκεπτικό των συντελεστών της.

Τι πρέπει να προσέξει ένας ηθοποιός σε μια παράσταση, όπως αυτή, όπου η εναλλαγή ρόλων και ο γρήγορος ρυθμός είναι δύο από τα χαρακτηριστικά της;

Σοφία Β.: Σε κάθε παράσταση, ένας ηθοποιός πρέπει να είναι συγκεντρωμένος στη δουλειά που έχει να κάνει, να «ακούει» την παράσταση και να είναι σε ετοιμότητα! Η δυσκολία της συγκεκριμένης παράστασης είναι ο διαφορετικός «κόσμος» που έχουμε δημιουργήσει με τη Χριστίνα Χατζηβασιλείου από σκηνή σε σκηνή. Δουλέψαμε, δηλαδή, όχι σε έναν ρόλο -ο κάθε ηθοποιός- αλλά σε τρεις ή τέσσερις…Και η μεγαλύτερη δυσκολία του Πομμερά είναι ότι σε όλες τις σκηνές βρίσκουμε τους χαρακτήρες στο peak μιας στιγμής τους. Άρα, η εγρήγορση ενός ηθοποιού πρέπει να είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Ηλίας Π.: Ακριβώς αυτό. Τον ρυθμό και την εναλλαγή των ρόλων. Οι σκηνές μοιάζουν να είναι αποκομμένες από ένα σύνολο, στο οποίο θα αποτελούσαν ή την ανατροπή ή την κορύφωση. Δεν έχεις τον χρόνο να μπεις σε μια κατάσταση ή να χτίσεις τη σχέση. Παίρνεις τη μπάλα και κατευθείαν πρέπει να σουτάρεις. Σαν να παίζεις μπάσκετ. Έτσι δουλέψαμε και στις πρόβες. Με την Χριστίνα πολλές φορές να χρησιμοποιεί ακόμα και μπασκετικούς όρους στο coaching. Με μπάλα μας, το κείμενο.

Εσείς τι έχετε κρατήσει από όλη τη δημιουργική διαδικασία της παράστασης (πρόβες και παραστάσεις μέχρι σήμερα);

Σοφία Β.: Θα ακουστεί λίγο κλισέ αυτό που θα πω, αλλά αν δε δουλεύαμε ομαδικά με κοινό στόχο, η παράσταση δε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Μπορεί το έργο να είναι σπονδυλωτό, αλλά η παράσταση απολύτως ομαδική.  Και όχι μόνο επί σκηνής, αλλά και στα παρασκήνια – οπού παίζεται μια δεύτερη παράσταση απ’ τις γρήγορες αλλαγές των κοστουμιών. Στο θέατρο – όπως και στη ζωή-  εξελίσσεσαι κρατώντας πάντα δύο χέρια. Ένα δεξιά σου κι ένα αριστερά σου.

Hλίας Π.: Δεν είμαι σίγουρος, και μάλλον αυτό είναι καλό. Αυτά εγγράφονται, ξέρετε, και λίγο στο υποσυνείδητο. Συμβαίνουν κάθε φορά και γίνονται κτήμα σου χωρίς να τα πολυσκεφτείς. Οι πρόβες σίγουρα ήταν για άλλη μια φορά αβίαστες. Το έχει αυτό η Χατζηβασιλείου. Σε κατευθύνει χωρίς να καταλάβεις πώς και χτίζει ένα σύμπαν το οποίο ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου. Κρατάω το ότι αισθάνομαι σκηνικά πιο ευφυής από αυτή τη δουλειά. Και ότι δε θέλω να τελειώσει .

Υπάρχει κάποια κοινή σύνδεση μεταξύ των χαρακτήρων του έργου, ένα είδος αόρατου νήματος που τους ενώνει; 

Σοφία Β.:  Χμμ…Αυτό είναι μια ερώτηση που μάλλον δε θα ήθελα να απαντήσω. Και δε θέλω να απαντήσω διότι πολύ συχνά με ρωτούν οι θεατές μετά την παράσταση.Και σε αυτούς δεν απαντώ ευθέως. Μ’ αρέσει  να φεύγει ο θεατής απ’ το θέατρο και να αναρωτιέται. Κι αν τελικά ένα αόρατο νήμα ενώνει τις ζωές όλων μας;

Hλίας Π.: Προφανώς και υπάρχει. Ο ίδιος συγγραφέας  τους επινόησε,  εξάλλου. Η θεματική που τους ενώνει τους κάνει να επικοινωνούν. Αλλά κι ακόμα παραπάνω  μέσω της σκηνοθετικής μεταγραφής του έργου.  Με τη μία σκηνή που επέλεξε η Χριστίνα να κάνει αφηγηματικό μοχλό,  ερμήνευσε σκηνικά την αποσπασματικότητά του. Ή για να το πω καλύτερα, την ανάγκη αυτής της ιστορίας να λέγεται σπονδυλωτά. Σαν σπαράγματα μνήμης. Το φινάλε νομίζω, σας διαφωτίζει.

Η παράσταση έχει βρει θετική ανταπόκριση από το κοινό. Κρίνοντας από την ημέρα που βρέθηκα εγώ στο θέατρο, δεν ήταν μόνο θετικά τα σχόλια στο τέλος αλλά και μια διάθεση να συζητηθούν οι επιμέρους ιστορίες ή οι χαρακτήρες. Που οφείλεται αυτό, ποια είναι τα δυνατά σημεία της παραγωγής;

Σοφία Β: Ο Πομμερά καταφέρνει μέσα από αυτές τις μικρές σκηνές να μιλήσει για «όλα» όσα απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Αυτό ήταν μια ιδέα της Πειραματικής Σκηνής. Έπειτα η Χριστίνα Χατζηβασιλείου με τη σκηνοθετική της ματιά, αλλά και την καθοδήγηση των ηθοποιών, κατάφερε να αναδείξει το κείμενο του Πομμερά. Και φυσικά η σκληρή και ομαδική δουλειά  (θα το ξαναπώ) από όλους τους συντελεστές που θέλω να πιστεύω πως κάνουν τον θεατή να ταυτιστεί με έναν τουλάχιστον χαρακτήρα της παράστασης.

Hλίας Π.: Δυνατά σημεία μιας παραγωγής είναι πάντα η ομαδικότητα και η ψυχή. Όλοι να δουλεύουν ταυτόχρονα για ένα κοινό αποτέλεσμα και όλοι να δίνουν το 100% του εαυτού τους στην προσπάθεια. Πάλι στο μπάσκετ θα σας παραπέμψω. Με την ελπίδα τα φάουλ μας να είναι τα λιγότερα δυνατά.

info

Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα

Θέατρο Τ (Αλεξάνδρου Φλέμινγκ 16)
Πρεμιέρα: Παρασκευή 13 Απριλίου 2018 στις 21:30
Παραστάσεις: 13 Απριλίου – 27 Μαΐου 2018, Παρασκευή – Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 20:00
Διάρκεια παράστασης: 85 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 13€ κανονικό | 10€ μειωμένο (φοιτητών, ανέργων, ΑΜΕΑ)
Ατέλειες: Κάθε Παρασκευή κατά προτεραιότητα
Προπώληση εισιτηρίων μέσω viva.gr: 10€ γενική είσοδος έως τις 10 Απριλίου
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2310 854 333
Parking: Με 3€ και την επίδειξη του εισιτηρίου σας, μπορείτε να αφήνετε το αυτοκίνητό σας στο parking που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο Θέατρο Τ

Η παράσταση έχει πάρει παράταση έως και τις 27 Μαΐου.