Η βραβευμένη κινηματογραφική ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Το Σπιρτόκουτο» βρήκε το δρόμο της για τη θεατρική σκηνή και φέτος ανεβαίνει σε μεταμεσονύκτιες παραστάσεις στο Θέατρο Αυλαία. Ένα τολμηρό εγχείρημα που βρήκε ανταπόκριση από τους θεατές. Η σκηνοθεσία είναι του Στάθη Μαυρόπουλου, ο οποίος είναι και εκ των πρωταγωνιστών, γνωστού και από τη διαδρομή του ως μέλος της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης». Ενόψει των δύο παραστάσεων της παράτασης, στις 2 και 9 Φεβρουαρίου, συνομιλήσαμε μαζί του για την καλλιτεχνική πρόκληση αλλά και την επικοινωνία που ανέπτυξε η παράσταση με τους θεατές.
Συνέντευξη στον Κώστα Γιάντσιο
Έχουμε δει θεατρικά να γίνονται ταινίες, το αντίστροφο είναι σπανιότερο. Ποιο ήταν το μεγαλύτερο κίνητρο για αυτή τη φορά και ποια η μεγαλύτερη δυσκολία κατά την υλοποίηση;
Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αλλά είναι και αρκετά ριψοκίνδυνο να μεταφέρεις μια ταινία στη σκηνή ειδικά αν αυτή έχει γίνει επιτυχία ή αν έχει αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης και έχει ανοίξει νέους ορίζοντες στο κοινό όπως συμβαίνει με το ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ. Ξεκινάς λοιπόν πάντα με τον ενθουσιασμό της ταινίας και μετά αντιμετωπίζεις τα εμπόδια με βασικότερο εκείνο του να πεις αυτό που θέλεις εσύ μέσα από το έργο σου, χωρίς να αλλοιώσεις αυτό που είπε ο κινηματογραφικός δημιουργός (οφείλεις να σεβαστείς τη δημιουργία του) και χωρίς να το αντιγράψεις. Έτσι, προσπαθείς να κάνεις γνωστό το έργο του δημιουργού. – όπως γίνεται άλλωστε και με όλα τα έργα που ανεβαίνουν στη σκηνή – μέσα από την θεατρική οπτική σου, στους θεατές που δεν τον γνώριζαν και δεν είχαν δει ποτέ την ταινία ή δεν είχαν διαβάσει το σενάριο χωρίς να δυσαρεστήσεις όμως και τους θαυμαστές του κινηματογραφιστή. Και μέσα σε όλα αυτά να ικανοποιήσεις την αισθητική και τα καλλιτεχνικά σου όνειρα. Δεν είναι τελικά και τόσο απλό.
Ποια είναι τα κύρια ζητήματα που φωτίζει η παράσταση;
Η παράσταση μιλάει για τον πόλεμο που ξεκινάει από την οικογένεια και ξεχύνεται στην κοινωνία. Έτσι γίνονται τα πράγματα. Κανένας δεν γεννιέται «πολεμοχαρής», «τσατίλας», «άγριος». Η οικογένεια τον αγριεύει και τον παραδίδει στην κοινωνία. Μέσα από μια σειρά γεγονότων – τραγικών αλλά και κωμικών γιατί αυτά τα δύο πάντα πάνε μαζί – που διαδραματίζονται στο σπίτι μιας οικογένειας μια καυτή καλοκαιρινή μέρα βλέπουμε πως η έλλειψη παιδείας, η έλλειψη επικοινωνίας μπορεί να μεταμορφώσουν το όμορφο σε «άσχημο». Κανονικά δηλαδή, αν παίρναμε όλα τα στοιχεία αυτής της οικογένειας (καλή οικονομική κατάσταση, άνετο σπίτι, παιδιά, φιλοξενία αναξιοπαθούσας ξαδέρφης κλπ) χωρίς να τους δούμε θα πιστεύαμε ότι πρόκειται για την ιδανική οικογένεια. Δυστυχώς όμως…
Όταν ο Γιάννης Οικονομίδης έκανε την ταινία δεν υπήρχε ο παράγοντας «κρίση». Πιστεύεις ότι σήμερα η κρίση έχει φέρει στην επιφάνεια κι άλλες πτυχές τις μεσοαστικής ελληνικής οικογένειας;
Έχει να κάνει με αυτό που σας έλεγα πιο πριν. Η οικογένειά μας δεν έχει οικονομικά προβλήματα αλλά και να είχε (αν δηλαδή ήταν μια οικογένεια με τα προβλήματα της σημερινής οικονομικής κρίσης και όχι η οικογένεια της ταινίας του 2002) δεν νομίζω τα πράγματα να ήταν χειρότερα. Γιατί τα προβλήματά τους δεν έχουν ως αρχή ή ως βάση τα οικονομικά τους, αλλά την αδυναμία τους να μιλήσουν μεταξύ τους ανθρώπινα, να ανταλλάξουν αληθινές κουβέντες, να μη φοβηθούν να μοιραστούν τις σκέψεις τους, τα όνειρά τους ίσως…Τώρα το τι προβλήματα έβγαλε στην επιφάνεια η οικονομική κρίση…δεν ξέρω θα κάνουμε στο τέλος της (αν έρθει) έναν απολογισμό…μπορεί να μας έκανε και καλό τελικά.
Ένα θέμα έργου με πολυπλοκότητες, παραστάσεις μετά τα μεσάνυχτα και αυξημένο ενδιαφέρον από το κοινό. Τελικά η επιτυχία της παράστασης που οφείλεται;
Η αγωνία μου από την αρχή ήταν να μπορέσει η παράσταση και η δική μου ματιά να ικανοποιήσει τόσο τους «Οικονομιδικούς» (οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι ένας από αυτούς) όσο και τους θεατές που θα έρχονταν σε πρώτη επαφή με το έργο. Ξεκινώντας, δεν ήξερα «που θα το πάω» άλλα ήξερα «που δεν θα το πάω». Δεν θέλησα να κάνω αντιγραφή της ταινίας και έτσι εξαίρεσα κάθε «ρεαλιστικό» στοιχείο που θα μπορούσε να οδηγήσει την παράσταση εκεί. Ο μοναδικός ρεαλισμός είναι ο καταιγιστικός λόγος των ηρώων του Γιάννη Οικονομίδη οι οποίοι δεν μιλούν τη «γλώσσα των ποιητών» όπως λέει και ο ίδιος, αλλά παρόλα αυτά κρύβουν μέσα τους την χαμένη ποίηση της καθημερινής σκληρής γλώσσας κάποιων ανθρώπων. Οι θεατές μιλούν γι’ αυτό μετά την παράσταση. Γι’ αυτόν τον σκληρό τρόπο να μιλάει κανείς που τόσο μας ξενίζει αλλά και τελικά είναι τόσο οικείος. Η επιτυχία της νομίζω έχει να κάνει με το ότι κάποιος «τόλμησε» να δείξει στους θεατές, με τον πιο σκληρό και άκομψο τρόπο, τον εαυτό τους μέσα από τον καθρέφτη της σκηνής. Κάποιοι δεν το αντέχουν και αποχωρούν πριν τελειώσει η παράσταση, κάποιοι στο τέλος δεν ξέρουν αν θέλουν να χειροκροτήσουν, κάποιοι φωνάζουν κατά τη διάρκεια και συμμετέχουν. Εμείς συνεχίζουμε και σας ευχαριστούμε όλους πολύ γι αυτό.
Σχετικά με την παράσταση
«ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟ ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ»
Παρασκευή 02 Φεβρουαρίου & 09 Φεβρουαρίου 2018
στις 00:00 στο Θέατρο Αυλαία
Διάρκεια παράστασης: 70′
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
10 ευρώ κανονικό, 8 ευρώ μειωμένο (φοιτητικό, ομαδικό), 5 ευρώ ανέργων
Προπώληση Εισιτηρίων
IANOS (Αριστοτέλους 7) και στο ταμείο του Θεάτρου Αυλαία
Ώρες ταμείου
Τετάρτη – Κυριακή 10:30-13:30, 17:30-21:00
Facebook : https://www.facebook.com/granginiol
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ & ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ
Πλατεία ΧΑΝΘ (Πλευρά Τσιμισκή)
Τ: 2310237700
