Μέχρι ν’ αποτύχω, όπως όλοι μας, να γράψω κάτι για τον Μίκη που να είναι αντάξιο της σημερινής απώλειας, θέλω ν’ ανεβάσω πρώτα αυτό.
Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι η κηδεία του Μίκη είναι η μία κηδεία ανθρώπου που δεν γνωρίζω που θα ήθελα να πάω. Διαβάζω ότι αυτή θα είναι στα Χανιά οπότε δεν θα είμαι εκεί.
Έκεινο το βράδυ, όμως, τον Ιούνιο του 2017 ήμουν εκεί. Τη μέρα που ο Μίκης διηύθυνε για τελευταία φορά. Τον είδα με τα μάτια μου για τελευταία φορά. Την απόλυτη προσωποποίηση της καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας, της έκφρασης του κοινωνικού αγώνα, του πάθους και του συναισθήματος.
Τον είδα. Με συγκλόνισε όπως σε συγκλονίζουν μόνο οι πραγματικοί θεάνθρωποι. Κι ύστερα ο Μίκης δεν μπορούσε να μείνει άλλο. Μπήκε σ’ ένα μαύρο αυτοκίνητο που είχε μπει μέσα στο στάδιο. Το αυτοκίνητο τον πήρε κι άρχισε την έξοδο του προς το δρόμο. Ένα κατάμεστο στάδιο όρθιο να κλαίει και να χειροκροτά και ο Μίκης να ξεμακραίνει.
Νομίζω τελικά ότι την έζησα την κηδεία του Μίκη.
Και νομίζω την έζησε κι εκείνος.
#dominikos
Κείμενο από Shake n’ Bake
