Συνέντευξη: Χριστίνα Ντεχόλα
Τον γνωρίσαμε μέσα από τις δράσεις του. Η πιο πρόσφατη ήταν αυτή του “Επιστρέφω σε 5′” που έλαβε χώρα στην πλατεία Αριστοτέλους. Ο Δημήτρης Αντωνίου είναι ένας νέος άνθρωπος 28 ετών, σύντομα 29, με ακτιβιστική ενέργεια και μπόλικες ανησυχίες. Από μικρός ήταν δεμένος με την έννοια της κίνησης, ήταν αθλητής. Στα 16 του είχε ένα τροχαίο ατύχημα έξω από το σχολείο του, το οποίο τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Αυτό τον ώθησε προς τον κόσμο του πνεύματος. Σπούδασε στο τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου και έπειτα ακολούθησε μεταπτυχιακό στον κλάδο των οικονομικών.
Μιλώντας για τα οικονομικά, και την επιλογή του να μελετήσει την κατάσταση της χώρας μας, ο Δημήτρης Αντωνίου αναφέρει ότι προσέγγισε το θέμα ρομαντικά.
“Ήθελα να βρω λύση. Το είδα με αφέλεια και ρομαντισμό. Τελικά διαπίστωσα ότι το πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα αριθμών αλλά επιλογής. Επιλογής να μην εφαρμόζεται λύση στο πρόβλημα. Είναι και θέμα νοοτροπίας. Σήμερα αν λυνόταν το οικονομικό πρόβλημα, αύριο θα ξαναεμφανίζονταν.”
Έπειτα έστρεψε το ενδιαφέρον του στο οικονομικό κόστος των τροχαίων που πάντα τον απασχολούσε σαν θέμα. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε όμως, κυρίως από εγκρίσεις για πρόσβαση σε στοιχεία από δημόσιους φορείς, λειτούργησαν αποτρεπτικά.
Ποιος είναι λοιπόν ο Δημήτρης Αντωνίου; Μας απαντά ο ίδιος μέσα από ερωτήσεις για το έργο, τη ζωή, την καθημερινότητα, τις δυσκολίες και τις σκέψεις του για το μέλλον.
Πότε γεννήθηκε η ιδέα να το δεις ακτιβιστικά και να ευαισθητοποιήσεις άλλους;
Υπήρχε μια ομάδα με την οποία φτιάχναμε graffiti σε σχολεία. Κατά την επίσκεψη σε ένα σχολείο, την ώρα που φτιάχναμε ένα graffiti σε τοίχο μας είδαν κάποιοι μαθητές. Περνούσαμε όμορφα, γελούσαμε και το γεγονός ότι εγώ ήμουν σε αναπηρικό αμαξίδιο τους έφερνε μια σύγκρουση. Ίσως δεν περιμένανε να δουν έναν άνθρωπο σαν κι εμένα να γελάει περνώντας ευχάριστα με φίλους. Μετά από λίγο πήραν το θάρρος και ήρθαν να μου μιλήσουν. Μου κάνανε ερωτήσεις , πήραν τα σπρέυ και δοκιμάσανε να βάψουν. Κάναμε παρέα για μία ώρα και θεωρώ ότι μάθανε πολύ περισσότερα μέσα από την κουβέντα μας. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ανάγκη μου να γίνω δοτικός και να μιλήσω σε περισσότερα παιδιά, σε περισσότερους ανθρώπους.
Ποιες είναι οι βασικές δυσκολίες που μάλλον αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος που βρίσκεται στη θέση σου;
Σίγουρα μια βασική δυσκολία είναι το οικονομικό, η στήριξη της πολιτείας δηλαδή. Φυσικά η μετακίνηση, η πρόσβαση σε παροχές υγείας και τα ταξίδια. Θα πρέπει να πάρω γύρω στα δέκα τηλέφωνα για να μπορέσω να πάω οπουδήποτε. Θα πρέπει να εξασφαλίσω να έχω κάποιο βοηθό, αν υπάρχει αυτοκίνητο που μπορεί να με μεταφέρει σε κάποιο χώρο, να εξακριβώσω αν υπάρχει ράμπα και πολλά ακόμη.
Σκέφτηκες ποτέ , στα πλαίσια ακτιβιστικής δράσης να καλέσεις ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν ένα αμαξίδιο ώστε να αισθανθούν αυτό που βιώνεις;
Θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να καθίσει κάποιος σε ένα αμαξίδιο για να καταλάβει. Αισθάνομαι ότι πρέπει να βάλουμε απλώς περισσότερο τη συλλογικότητα στις ζωές μας. Η αλήθεια είναι ότι έχει υπάρξει η πρόταση για τη συγκεκριμένη ενέργεια σε κάποια σχολεία. Εγώ νομίζω πως θα σας φανεί αρκετά δύσκολο να μετακινηθείτε σε αμαξίδιο αν το δοκιμάσετε. Κάποτε είχα μεγάλα αποθέματα ελπίδας για αλλαγή στην κοινωνία μέσα μου. Τώρα έχω γίνει κάπως ανυπόμονος. Θέλω να δω τη βελτίωση αυτή που τόσο περιμένω.
Θεωρείς ότι χρειάζονται περισσότερες φωνές για να αλλάξει κάτι;
Όσες περισσότερες φωνές τόσο το καλύτερο. Η ώριμη κοινωνία σαν δομή, στηρίζεται στη συλλογικότητα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το πρόβλημα του άλλου με αφορά και αν μπορώ να βοηθήσω θα το κάνω. Πολλές φορές μου έρχονται μηνύματα και ακούω προβλήματα άλλων. Έτσι νιώθω ότι οφείλω να κάνω. Η ευτυχία δεν κερδίζεται από προσωπικές επιτυχίες και επιδιώξεις, αλλά από το τι μπορώ να προσφέρω σε κάποιον άλλο. Το λυπηρό σήμερα είναι ότι έχουμε ξεχάσει να συνδεόμαστε ο ένας με τον άλλο, δε συμμεριζόμαστε ούτε τις χαρές ούτε τις λύπες μας.
Η δράση “Επιστρέφω σε 5′” τι αντίκτυπο είχε; Πες μας γι’ αυτό.
Είναι κάτι που έγινε στην Πορτογαλία αρχικά. Εδώ υλοποιήθηκε σε Θεσσαλονίκη και Ρόδο. Η δράση αυτή ήταν πολύ δυναμική επικοινωνιακά και ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Δυστυχώς τα αποτελέσματα της είναι μη μετρήσιμα. Δηλαδή δεν μπορώ να ξέρω πόσοι άνθρωποι ευαισθητοποιήθηκαν και εφαρμόζουν σήμερα μια άλλη συμπεριφορά εξαιτίας της δράσης. Εύχομαι αρκετοί.
Υπήρξαν και haters αυτού του δρώμενου;
Ναι. Υπήρξε κόσμος που είπε ότι η δράση “Επιστρέφω σε 5′” έγινε για τα likes και για την προβολή της εταιρίας κατασκευής αμαξιδίων! Ότι απλά χρησιμοποιήσαμε ένα πιασάρικο motto για να γίνει φασαρία. Μακάρι να μη χρειαζόταν να γίνει. Και μακάρι να μην υπήρχε ανάγκη από πιασάρικες φράσεις για να ακουστούμε. Όπως και να χει εγώ είμαι ανοιχτός σε αντιπροτάσεις. Αν κάποιος έχει μια ουσιαστική ιδέα μπορούμε να το συζητήσουμε.
Τι θα έλεγες στον νεότερο εαυτό σου, αν γυρνούσες το χρόνο πίσω;
Να ήμουν λίγο πιο ήρεμος με την οικογένεια μου, είχα μια έντονη εφηβεία, ήμουν αρκετά αντιδραστικός. Καταλαβαίνω τώρα το άγχος των γονιών μου και θα ήθελα να περνούσα περισσότερο χρόνο μαζί τους. Τότε αισθανόμουν ότι τους είχα απέναντι μου και όχι δίπλα μου.
Για ποια στιγμή της ακτιβιστικής σου πορείας νιώθεις περισσότερο περήφανος;
Υπήρχε ένα διάστημα που με μια παρέα μαζεύαμε εφόδια για αστέγους. Το διοργάνωνα μέσω Facebook και υπήρχε πολλή ανταπόκριση. Ήταν χειμώνας και πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι μαζεύαμε σακούλες με διάφορα πράγματα. Προσπαθήσαμε να βρούμε τους άστεγους ένα απόγευμα όμως δεν βρίσκαμε άνθρωπο. Μετά μάθαμε ότι μαζεύονται σε συγκεκριμένα σημεία το βράδυ μετά τις δώδεκα. Καταλήξαμε να τους μοιράζουμε πράγματα με -10, ήταν εκείνος ο βαρύς χειμώνας τότε που σπάσανε οι λέβητες στη Θεσσαλονίκη. Οι φίλοι μου άρχισαν να δυσανασχετούν, λέγοντας ότι δε μπορούμε να πάμε τώρα. Και τους έλεγα, εσύ είσαι μέσα στο αμάξι και δε μπορείς, ο άλλος είναι έξω με τέτοιο κρύο, φυσικά και θα πάμε! Έτσι είναι αυτά ,αν ήταν εύκολο θα το κάνανε όλοι. Εκείνο το βράδυ οι μισοί αρρώστησαν, εγώ έτρεμα από το κρύο αλλά ένιωθα όμορφα γι αυτό που κάναμε.
Ετοιμάζεις κάποιο comic σχετικό με την πορεία σου; Τι σκοπό έχει αυτή η κίνηση;
Ναι , είναι μια ιδέα που είχα χρόνια πριν. Αυτή τη στιγμή τυπώνεται με σκοπό να διανεμηθεί δωρεάν από την Τροχαία Θεσσαλονίκης σε σχολεία από τη νέα σχολική χρονιά. Το θέμα είναι φυσικά η οδική ασφάλεια. Χορηγός του εγχειρήματος είναι τα Ελληνικά Πετρέλαια και η επιμέλεια γίνεται από την εκδοτική Ένατη Διάσταση. Μια άλλη μεγάλη μου δράση που απευθύνεται σε όλο το νομό Θεσσαλονίκης, και στους 14 δήμους του νομού, γίνεται σε συνεργασία με την ασφαλιστική Hellas Direct. Είναι μια έρευνα με στοιχεία από σοβαρά και θανατηφόρα ατυχήματα από το 2013 έως το 2018 στους δήμους αυτούς.
Μου ανέφερες πριν ότι θα ταξιδέψεις στην Αθήνα για να βραβευτείς από Το Χαμόγελο του Παιδιού. Πιστεύεις ότι θα μπορούσες να γίνεις πηγή έμπνευσης για νέους ανθρώπους που παρακολουθούν το έργο σου;
Είναι ό,τι πιο ευχάριστο για μένα να αποτελώ έμπνευση για άλλους. Η αλήθεια είναι ότι με τα βραβεία δε τα πάω πολύ καλά. Ενώ με έχουν βραβεύσει και στο παρελθόν δεν έτυχε μέχρι τώρα να παρευρεθώ στην απονομή, είναι η πρώτη φορά. Φυσικά εκτιμώ πολύ το έργο του Χαμόγελου του Παιδιού και με συγκίνησε αυτό το βραβείο. Νομίζω ότι αντλώ την ενέργεια μου μέσα από τα παιδικά μάτια όταν με κοιτούν γεμάτα ενθουσιασμό. Τυχαίνει να συναντώ στο δρόμο άτομα που πλέον μεγάλωσαν και μου λένε “Κύριε Δημήτρη είχατε έρθει στο σχολείο και μας μιλήσατε!”
Αν μπορούσες να πας σε ένα δείπνο με οποιονδήποτε ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
Αυθόρμητα θα απαντούσα με την κοπέλα μου. Αν και ποτέ δε μιλώ για την προσωπική μου ζωή, δε μου αρέσει. Αλλά σε αυτή την ερώτηση είναι το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό. Τώρα αν το πάμε λίγο πιο φιλοσοφικά, θα ήθελα να μοιραστώ ένα δείπνο με τον Nelson Mandela. Οι φιλειρηνικές θέσεις του και ο τρόπος που σκεφτόταν συλλογικά, γεμάτος αγάπη, με κάνει να θέλω πολύ να είχα λίγο χρόνο να συνομιλήσω μαζί του.
Μέσα στη μέρα σου υπάρχει κάποιος χρόνος για hobbies;
Αυτά που κάνω καθημερινά ήδη μου αρέσουν πάρα πολύ, τα αγαπώ και με εμπνέουν. Αλλά συνήθως μου αρέσει να κάνω βόλτες στη γειτονιά, δεν είμαι τόσο άνθρωπος του σπιτιού. Μου αρέσει να κυκλοφορώ, να βλέπω κόσμο.
Δημήτρη, έχεις κάποιο μήνυμα προς τους Millenials που σε διαβάζουν τώρα;
Θα απαντήσω με μια φιλοσοφική πρόταση.
“Να θέλεις αυτά που έχεις, όχι να έχεις αυτά που θέλεις.”
Πήραμε και σπίτια, και αυτοκίνητα αγοράσαμε και ρούχα, και πάλι δυστυχισμένοι είμαστε. Για μένα ο καπιταλισμός έχει αποτύχει. Σχετικά με τα social και την τεχνολογία θα πω ότι πλέον το εργαλείο έγινε εφιάλτης. Η σκέψη που είχε ο Zuckerberg έχει αλλοιωθεί ανεπανόρθωτα. Τα social media είναι πλέον media ανόδου επιχειρήσεων. Το μήνυμα μου για τη νέα γενιά είναι να έχουμε αυτάρκεια, ταπεινότητα και να προτιμούμε τη γνώση αντί της πληροφορίας.
Δημήτρης Αντωνίου, ακτιβιστής με έργο στην ευαισθητοποίηση γύρω στα τροχαία ατυχήματα και την οδική συμπεριφορά.
