«Όσο σκληρότερος είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε και το τώρα, τόσο πιο έντονα ονειρευόμαστε μια Ιθάκη. Το αν είναι πλασματική ή όχι καταλήγει τελικά να μην μας αφορά».
Παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση «Τα Τέσσερα Κοριτσάκια», του Χρήστου Καρασαββίδη, στο θέατρο Αυλαία και μιλήσαμε με μια από τις πρωταγωνίστριες, τη Τζωρτζίνα Λιώση, για τις προκλήσεις του έργου και πώς τελικά ένας νέος άνθρωπος ονειρεύεται και ερωτεύεται σε μια Ελλάδα που φθίνει σε όλους τους τομείς.
Τα Τέσσερα Κοριτσάκια είναι ένα μανιφέστο πάνω στον έρωτα και τις μάχες των λαών, όπου τα χρώματα και τα παιδικά παιχνίδια μπερδεύονται με την ανήλικη σεξουαλικότητα. Στα συντρίμμια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τέσσερα κοριτσάκια σ’ έναν λαχανόκηπο που θα μπορούσε να είναι πεδίο μάχης, καράβι ή φεγγάρι, παίζουν βίαια παιχνίδια. Ονειρεύονται, αυτοσαρκάζονται και κραυγάζουν για τη δύναμη του έρωτα και την αδυναμία του πολέμου.
Συνέντευξη/Επιμέλεια: Λυδία Κοκκινά
1. Λίγα λόγια για την παράσταση που παρακολουθήσαμε
Τα «Τέσσερα Κοριτσάκια» είναι ένα έργο βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό κείμενο του Πάμπλο Πικάσο, ξαναγραμμένο, όμως, εξ’ ολοκλήρου από τον Χρήστο Καρασαββίδη. Ακολουθώντας το ύφος του αρχικού έργου, βλέπουμε τέσσερα κορίτσια να αντεπιτίθενται στον πόλεμο, με μοναδικά τους όπλα τα χρώματα και το παιχνίδι. Το έργο χρησιμοποιεί αποκλειστικά τον ποιητικό λόγο, η γλώσσα που επιλέγουν να μιλήσουν οι ηθοποιοί είναι και αυτή ένας τρόπος να αντισταθούν στην ασχήμια που επικρατεί γύρω τους από την καταστροφική παρουσία του πολέμου. Είναι ένα έργο αντιπολεμικό που υπερασπίζει τον έρωτα, την ορθογραφία και τη γενιά μας.
2. Αποτέλεσε πρόκληση για εσένα να συμμετέχεις σε μια παράσταση βασισμένη σε ένα από τα δυσκολότερα κείμενα του 20ου αιώνα; Και ποιος ήταν τελικά ο λόγος που δέχτηκες τον ρόλο;
Δεν το αντιμετώπισα ποτέ ως πρόκληση. Διαφωνώ με την ιδέα των προσωπικών στοιχημάτων, ωστόσο οτιδήποτε έχει αυξημένο βαθμό δυσκολίας, με κάποιο τρόπο, θα καταφέρει να σε εξελίξει, σε αντίθεση με καταστάσεις που σε κρατούν εντός της ζώνης ασφαλείας σου. Τα «Τέσσερα Κοριτσάκια» ήρθαν μετά τη συνεργασία μου με τον Χρήστο Καρασαββίδη και την υπόλοιπη ομάδα στην «Lolita Reversed» και άρα έχοντας ήδη δημιουργήσει μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης, σεβασμού και θαυμασμού. Το πλαίσιο, λοιπόν, ήταν ιδανικό προκειμένου να νιώσω τόση ασφάλεια όση ήταν απαραίτητη για να εξισορροπήσει τη δυσκολία που έφερε το κείμενο από μόνο του.
3. Τα «Τέσσερα Κοριτσάκια» γράφτηκαν το 1947, λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ευρώπη η ίδια δεν ήταν παρά ένα σουρεαλιστικό τοπίο ερειπωμένων κτηρίων, συντετριμμένων ονείρων και βομβαρδισμένων ιδεολογικών κι αισθητικών αξιών. Πόσο δύσκολο είναι για ένα μικρό κορίτσι να χαμογελάει, να ονειρεύεται και να χτίζει το μέλλον;
Πολλές φορές η μόνη επιλογή που έχουμε για να επιβιώσουμε είναι να αντισταθούμε στην σαθρή πραγματικότητα δραπετεύοντας στην ονειροπόληση. Όσο σκληρότερoς είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε και το τώρα, τόσο πιο έντονα ονειρευόμαστε μια Ιθάκη. Το αν είναι πλασματική ή όχι καταλήγει τελικά να μην μας αφορά.
4. Μπορούμε να το συνδέσουμε με το σήμερα; Δηλαδή, πόσο δύσκολο είναι για ένα νεαρό άτομο να ονειρεύεται και να χτίζει το μέλλον του σε μια Ελλάδα που φθίνει σε όλους τους τομείς;
Φυσικά θεωρώ πως το παραπάνω αφορά και στο τώρα. Για ποιον άλλο λόγο κάνουμε παραστάσεις ή οποιουδήποτε είδους τέχνη αν δεν απευθύνεται στις δυσκολίες του σήμερα; Σαφώς και πιστεύω πως πολλές φορές η πραγματικότητα δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις, όμως το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ονειρευόμαστε πως θα ΄ρθουν καιροί που οι άνθρωποι θα αλλάξουμε.
5. Με ποιον τρόπο εκφράζει τον έρωτα ένα κορίτσι του 1947;
Καλώντας τα γελαστά περιστέρια των ελπιδοφόρων χρόνων, τη χαμένη της τόλμη, τα δεμένα της παπούτσια και τη σκισμένη της ζωή.
