Κρουαζιέρα, ω ναι. Αλλά πώς; Σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι στην Σαντορίνη ή κρουαζιέρα στην άκρη του τρόμου; Γιατί στο μυαλό του Κωστή η λέξη «κρουαζιέρα» είναι συνώνυμο του «τελευταίου ταξιδιού»; Όλα ξεκίνησαν στο Δημοτικό, από μια δασκάλα που είχε εμμονή με τον Κώστα Καρυωτάκη. Μια σειρά γεγονότων, ρεαλιστικών ή όχι και τόσο, γίνονται αφορμή για μια εξωφρενική εξομολόγηση τίγκα στο θρίλερ, την ψυχρολουσία, την ευαισθησία, την αθανασία και το έντεχνο τραγούδι. Μια νεκρή χελώνα στην Γερακινή, ένα πούλμαν που γλιστράει στον γκρεμό, αυτοκινητικά ατυχήματα σκέτη κωμωδία, μια πέτρα που έπεσε από τον ουρανό, μια κηδεία σαν το «Πλοίο της Αγάπης», μια βραδιά ποίησης πληκτική μέχρι θανάτου, ένα τρικούβερτο Πάσχα στην εντελώς τρικούβερτη Κρήτη και πολλές ακόμα ιστορίες από την κρύπτη. Ο Κωστής Ζαφειράκης αφηγείται ιστορίες από το προσωπικό του ημερολόγιο. Δηλαδή, κάτι ανάμεσα στην «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» και το Κill Bill του Ταραντίνο.