Δύο ώρες, είκοσι εφτά λεπτά και τριάντα τρία δευτερόλεπτα. Τόσο έγραψε το χρονόμετρο, όταν ο Ιάσονας περνούσε τη γραμμή του Μαραθώνιου πρώτος, τον Νοέμβρη, στην Θεσσαλονίκη. Ο αγώνας του, είχε ξεκινήσει από την Πέλλα. Ναι, του διπλανού νομού. Τον ρώτησα ποια είναι η στιγμή που κουράζεσαι. Με αποστόμωσε. Μετά τα 32 χιλιόμετρα, είσαι κουρασμένος. Χρειάζονται 32 χιλιόμετρα για να κουραστεί λοιπόν…
Από το 2007 τον φώναζαν «παλαβό» στην Φλώρινα. Ο Ιάσονας, που έτρεχε, παντού και πάντα. Σαν παλαβός. «Τώρα έχει γίνει μόδα. Όλοι τρέχουν…» Τρία χρόνια πριν, τη μέρα που έφυγε ο παππούς του, έπρεπε να τρέξει σε αγώνα. Βγήκε δεύτερος. Και ξέσπασε σε κλάματα. Κι ίσως αποφάσισε να μην ξαναβγει δεύτερος. Απλώς, τη μέρα εκείνη, κατάλαβε πως ήταν ανταγωνιστικός. Τα παιδιά στην επαρχία, κάνουν προπόνηση, χωρίς να το καταλάβουν. Άλλες αποστάσεις. Και παντού τρέχοντας.
Πανελληνιονίκης από μικρή ηλικία, ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο, βρέθηκε στον Ολυμπιακό «για ένα φεγγάρι». Βλέπεις, με μπαμπά προπονητή σε χωριό της επαρχίας, προφανώς θα στραφείς στην «μπάλα».
Το 2010, πέρασε στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού. Αυτό που όλοι εμείς λέμε ΤΕΦΑΑ. Ήθελα να γίνω γυμναστής. Από ‘κεινη, την ρομαντική οπτική.
Κι ύστερα, το ‘ριξε στις αποστάσεις. Κυρίως στα 1.500 μέτρα. Τον ρώτησα. «Πόσο δηλαδή είναι ενάμιση χιλιόμετρο τρέξιμο;» Και μου απάντησε, γελώντας, «4 γύρους του γηπέδου, παρά μια ευθεία». Το ‘ριξε λοιπόν στο κυνήγι των αθλητών που θαύμαζε. Του Γκεμπρεσελασιέ, μα κυρίως του Μπέκελε. Των δρομέων αντοχής.
«Δεν μ’ ενδιαφέρει να ‘χω μόνο πρωταθλητές.»
Ο Ιάσων, προπονεί αθλητές στον Ηρακλή. Και το φχαριστιέται. Αυτή τη στιγμή, η νεαρή αθλήτρια του, Βασιλική Καλλιμογιάννη, κατέχει την δεύτερη καλύτερη επίδοση στον κόσμο, στην ηλικία της. Η Βασιλική τρέχει 2 χιλιόμετρα με εμπόδια αλλά και 3 χιλιόμετρα. Ο αθλητής του, Ορφέας Γιαννάτης, συμμετάσχει στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Δουβλίνο. Στον απαιτητικότατο, ανώμαλο δρόμο…
Θέλει, ο κόσμος να αθλείται. Ο καθένας. Και την ίδια στιγμή μου λέει πως «χάνουμε αθλητές, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Δεν έχουμε αθλητική παιδεία, δεν έχουμε προγραμματισμό στο σχολείο. Δεν έχουμε τα απαραίτητα χρήματα για να στηριχτεί το οικοδόμημα του αθλητισμού. Δεν έχουμε εξειδίκευση.»
Πως όμως φτιάχνεις αθλητές; «Προφανώς, αρχικά, σε επιλέγει η φύση. Το Γιούγκο δεν γίνεται Φερράρι! Αλλά και η Φερράρι θέλει και… συνεργείο! Ένας καλός προπονητής μπορεί να σου δώσει ένα 3%. Αλλά το 2 ή το 3% που θα πάρεις, στον πρωταθλητισμό, κάνει τεράστια διαφορά. Στην Ελλάδα όμως, είναι όλα θέμα τύχης. Ακόμα και ο προπονητής. Σκέψου πως μπορείς να βρεις τον κατάλληλο προπονητή, ζώντας στην επαρχία…»
Να σου πω την αλήθεια, ζηλεύω τους αθλητές μου. Αλήθεια, τους ζηλεύω. Μα πάνω απ’ όλα, θέλω οι αθλητές μου, να γίνουν καλύτεροι από μένα.
Ο Στέλιος.
Ο Ιάσονας, προπονεί τον Στέλιο Μαλακόπουλο. Τον Ολυμπιονίκη μας. Πάντα μου την έδινε αυτό το παρά- μπροστά από τη λέξη «ολυμπιονίκης». Θα ήταν καλύτερα ένα «υπέρ». Ο Στέλιος, βγήκε τέταρτος στο μήκος, στην κατηγορία του. Ναι, στους παρα-Ολυμπιακούς Αγώνες.
Τον ρωτάω τι είναι δυσκολότερο. Να αγωνίζεσαι ή να προπονείς. Και μου απαντά πως είναι πιο αγχωτικό να προπονείς. Βλέπεις απ’ έξω, δεν το ελέγχεις πια. Όπως και να ‘χει, η ομορφότερη στιγμή του, ήταν όταν ο Στέλιος πήγε στους Ολυμπιακούς…
Στον αθλητισμό, το πραγματικό ταλέντο είναι η επιμονή. Είναι η θέληση. Η αντοχή. Το πραγματικό ταλέντο είναι η ευφυία.
Όταν τον ρώτησα για τις κακές του στιγμές μου είπε απλώς πως: Στον αθλητισμό, ποτέ δεν έχεις κακές στιγμές. Ίσως έναν τραυματισμό. Μα ο τραυματισμός, το μόνο που σημαίνει είναι πως θα περάσεις μια περίοδο που δεν θα μπορείς να ασχοληθείς μ’ αυτό που αγαπάς!
Πρέπει να μιλάμε για το ντόπινγκ.
Ο αθλητισμός είναι πια ένας κόσμος εταιρειών, είναι ένας κόσμος που κινείται με την ιδιωτική πρωτοβουλία. Έτσι λοιπόν, ουσιαστικά, ένας αθλητής στις μέρες μας, πρέπει να έχει μάρκετινγκ. Ούτως ή άλλος τα φώτα θα πέφτουν πάντα στον πρώτο.
Όσο για τους δικούς μας πρώτους: Και να σου πω και κάτι; Δεν αισθάνομαι περήφανος, ως Έλληνας, για τον Τσιτσιπά. Άλλωστε, δεν τον έκανε κορυφαίο η Ελλάδα…
Το ντόπινγκ, πρέπει να το αποδεχτούμε. Πρέπει να μιλάμε γι’ αυτό. Μα πρέπει, πρώτο, να έρχεται το ηθικό κομμάτι. Ίσως να παίρνουν όλοι. Μα για εκείνον, τον έναν που δεν παίρνει, ηθικά, δεν χρειάζεται να πάρεις… Κάν’ το για κείνον.
