Συνέντευξη: Γιώργος Ψωμιάδης
Είχα αργήσει στο ραντεβού μας. Όπως συχνά κάνω τον τελευταίο καιρό, έχοντας περιμένει για αρκετή ώρα υπομονετικά σε μια στάση λεωφορείου. Όταν έφτασα στο καφέ που είχαμε ορίσει τη συνάντηση μας, δε τον είδα ούτε αγχωμένο, ούτε νευριασμένο, παρότι είχε – ως σωστός νομικάριος – όλο το «δίκιο», με το μέρος του. Αντίθετα, διάβαζε ένα βιβλίο και έδειχνε να απολαμβάνει τον αέρα της επιστροφής στην αγαπημένη του πόλη.
Όταν ξεκίνησε να μου μιλάει για το πως γύρισε πριν από λίγες ημέρες από το Αζερμπαϊτζάν, έχοντας για βαλίτσα την προεδρική καρέκλα της ELSA International, του οργανισμού που ενώνει τους φοιτητές νομικής σε διεθνές επίπεδο, κατάλαβα γιατί δεν είχε ίχνος τσατίλας επάνω του για την αργοπορία μου.
«Τις μέρες που δεν ασχολούμαι με την ELSA θα έλεγα πως είμαι αρκετά συναισθηματικός», μου λέει πειράζοντας το σκουλαρίκι στο αριστερό του αφτί. «Βέβαια, μακάρι να ταίριαζε αυτό με τη φύση ενός νομικάριου. Οι περισσότεροι είμαστε αφοσιωμένοι στον σκληρό, τεχνοκρατικό κομμάτι του να βγάλουμε τη σχολή στα 4-5 χρόνια».
Συχνά η φορά που δεν πήγες σε εκείνο το πάρτι που σου είπανε ή που δεν πήγες στο σεμινάριο ή στην εκδήλωση ή που δεν άκουσες τη συμβουλή του 20χρονου, σε έκαψε και σε έκανε να νιώσεις πως το στρώμα στο οποίο είσαι, το ότι περνάς τα μαθήματα με έναν καλό βαθμό, το ότι βρίσκεις την κοπέλα που σου αρέσει, φλερτάρεις, είναι το τέλειο και το ταβάνι που μπορείς να φτάσεις. Στον μικρό Διομήδη λοιπόν, τέσσερα χρόνια πριν, θα έλεγα να είναι πιο υπομονετικός και να είναι ανοιχτός. Να ανοιχτεί σε αυτή την πολιτική του ναι. Ναι σε εκείνον τον καφέ. Ναι σε εκείνη την εκδήλωση. Ναι σε εκείνο το σεμινάριο, σε εκείνο το πάρτι. Γιατί κάποια στιγμή γνωρίζεις ανθρώπους που σε μαγνητίζουν, σου ηλεκτρίζουν όλη την ιδεολογία για εκείνα που έχεις καταλάβει. Δε χρειάζεται να γυρίσεις δώδεκα η ώρα το βράδυ με τον ΟΑΣΘ για να ξεκουραστείς στο σπίτι, μπορείς να μείνεις σε εκείνο το πάρτι και να κάνεις εκείνη τη συζήτηση που άφησες ή μπορεί να πας σε εκείνη την εκδήλωση και να μην πας στο μάθημα. Πρέπει να αφεθούμε στη ζωή.
«Η ιστορία λοιπόν ξεκινάει τέσσερα χρόνια πριν και όταν μεγαλώνεις με κάτι δεν καταλαβαίνεις πως αλλάζεις μέσα του»
Εγώ ένιωθα πως απλά δε φτάνει να είμαι μέσα στην σχολή και να διαβάζω. Η Νομική θα μου προσέφερε μια ξεχωριστή αλλά και τυποποιημένη γνώση. Ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω από αυτό που μπορούσα να δω. Είχα την τύχη όταν βόλταρα μέσα στη σχολή να γνωρίσω μετά από 6 μήνες ένα παιδί, τον κολλητό μου σήμερα. Γνώρισα την οργάνωση της ELSA, γνώρισα τον Γιώργο Παπαγεωργίου, άρχισα να νιώθω ότι κάνω κάτι πρακτικά για τους νομικούς, ότι δε διαβάζω μόνο ένα βιβλίο, ότι προσφέρω κάτι παραπάνω. Με αυτό τον τρόπο ένιωθα ότι μπορώ να επαγρυπνήσω τον συμφοιτητή μου και να του πω ότι ξέρεις κάτι; Μπορείς να κάνεις επιχειρηματολογία, μπορείς να κάνεις πρακτική άσκηση, μπορείς να κάνεις πράγματα που δε στα δίνει η σχολή. Το σπουδαιότερο ήταν τελικά ότι γνώριζα ανθρώπους, γιατί μέχρι τότε γνώριζα τους ανθρώπους μέσα από ένα κοινωνικό σημείο του ότι πάμε για έναν καφέ και ότι μοιραζόμαστε αυτό που κερδίσαμε μέχρι τα δεκαοχτώ μας. Στην ELSA συναναστράφηκα και δούλεψα, είδα τα πάθη τους, είδα τα δυνατά τους σημεία και είδα ότι και εγώ μπορούσα να αναπτύξω τον εαυτό μου, που πιο πριν ήταν απλά ένα παιδί.
Ένα Σάββατο βράδυ στο Αζερμπαϊτζάν – Μία κάθαρση εσωτερική
Πριν από λίγες μέρες, ο Διομήδης κατάφερε να φτάσει στην κορυφή μιας οργάνωσης με περίπου 50.000 μέλη σε όλη την Ευρώπη.
Ένιωσα να καθαρίζει η ψυχή μου. Πως νιώθεις όταν γυρίζεις, γεμάτος ικανοποίηση, σπίτι μετά από μια κουραστική αλλά επιτυχημένη μέρα; Έτσι ένιωσα να λυτρώνομαι, σαν μια κάθαρση εσωτερική. Δεν ήταν μόνο ο ενθουσιασμός μεγάλος αλλά και η αίσθηση ότι κλείνει κάποιο κεφάλαιο για να ξεκινήσει κάτι τεράστιο. Ένα ουφ. Επίσης πάρα πολύ χαρά γιατί οι φίλοι μου ήταν κοντά εκείνη την ώρα, ο Γιώργος, η Ισμήνη, η Ίνγκριντ και όλα τα παιδιά. Δε θα το κατάφερνα αν δεν είχα την ψυχική στήριξη. Οι άνθρωποι αυτοί με άκουγαν και είχαν τη καθημερινότητα που είχα εγώ για 3 μήνες, που ήταν η εντατική προετοιμασία.
Μία βόλτα στο παρελθόν – Τα πρώτα βήματα στην ELSA
Όλα ξεκίνησαν γιατί μέσα από αυτό εγώ νόμιζα πως θα μπορούσα να ασχοληθώ με το διεθνές δίκαιο και με τη διπλωματία, νόμιζα ότι η ELSA κάνει κάτι τέτοιο. Όταν αρχικά μπήκα κατάλαβα πόσες πολλές ευκαιρίες μπορεί να μου δώσει στο να γνωρίσω μεγαλύτερους ανθρώπους. Ένιωθα ότι στα έτη μας δεν είχαμε ανοιχτούς ορίζοντες.
Η πρώτη φορά που βίωσα την ELSA όπως τη νιώθω τώρα ήταν όταν ταξίδεψα το 2016 στην Πράγα όταν και πήγαμε σε μια διεθνή γενική συνέλευση. Έπαθα πλάκα με το γεγονός ότι υπήρχαν πολιτισμοί που δε θα χαιρετιόντουσαν, δε θα φιλιόντουσαν σταυρωτά , άλλοι που θα φιλιόντουσαν 3 φορές σταυρωτά, έπαθα πλάκα με το ότι μερικές φορές οι άνθρωποι ήταν λιγότερο εκδηλωτικοί. Γνώρισα πολιτισμούς και κουλτούρες.
Ήταν η πρώτη φορά που είπα μετά από χρόνια δουλειάς με ομάδες ότι τελικά μπορείς να βγάλεις μέσα από κάθε άνθρωπο ένα πολύ ξεχωριστό στοιχείο του. Δεν αγαπούσα την ομαδική δουλειά στα 18 μου και νόμιζα ότι βγαίνει όλο αυτό πολύ πιο εύκολα από ένα άτομο, ότι είναι υπέροχο να τα καταφέρνεις μόνος σου.
Η πρώτη φορά που είπα ότι θέλω να το κάνω σε διεθνές επίπεδο ήταν η περσινή χρονιά στο Σαράγιεβο. Ότι είναι φανταστικό να ταξιδεύεις σε όλο τον κόσμο μέσα από τη δουλειά σου. Γιατί είναι μεν εθελοντικό αλλά είναι δουλειά. Και ότι θα ‘θελα πολύ να βγω από τη χώρα μου. Θα μου έδινε την ευκαιρία να ανοίξω τα φτερά μου και να ζήσω για ένα χρόνο στις Βρυξέλλες.
Οι οργανισμοί την πιο ουσιαστική δουλειά τους την κάνουν σε τοπικό επίπεδο. Εκτιμάς το πως είναι να είσαι εθελοντής, κάτι που εγώ ας πούμε δεν το είχα κατανοήσει μέχρι τα 18 μου ή στο σχολείο. Νομίζω κάνουμε πολλά πράγματα εθελοντικά και μπορούμε να βοηθήσουμε νέους που ξεκινάνε στην πόλη σου, να αποκτήσουν εμπειρίες με άλλους ανθρώπους, να ταξιδέψουν ή να μάθουν να δουλεύουν σε ομάδες.
«Αρχίσαμε να προωθούμε δράσεις για να ενώσουμε ανθρώπους»
Αυτό είναι που κάνει η ELSA. Ένωση πολιτισμών σε διεθνές επίπεδο. Είναι ανεκτίμητης αξίας να έχεις τη δυνατότητα να γνωρίζεις άλλους τρόπους σκέψης, να μπορείς να δουλέψεις σε ένα περιβάλλον διαφορετικό. Αυτό που δε κάνει τόσο πολύ και θα πρέπει να το κάνει και θα ήθελα να συνεισφέρουμε ακόμη περισσότερο σε αυτό, είναι να μιλάει για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γιατί είναι ένας οργανισμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έτσι άλλωστε ξεκίνησε. Ήταν το 1981, στα πλαίσια ψυχρού πολέμου, μεταξύ πέντε φοιτητών από χώρες όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Γερμανία και η Αυστρία. Ήταν μια προσπάθεια να ενωθεί η τότε Ευρώπη. Οπότε η ρόλος της ELSA ήταν να προσφέρει στους φοιτητές νομικής για τα δικαιώματα και τον διάλογο. Άμα είσαι εμπνευσμένος από το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτός είναι ένας πρώτος λόγος για να ενταχθείς. Έπειτα η ELSA προσφέρει επαγγελματικές εμπειρίες, εργασιακή εμπειρία στο εξωτερικό, εργασιακή εμπειρία στην ίδια σου τη χώρα αλλά και μια νομική γνώση που δεν προσφέρεται μέσα στη σχολή. Ο κύριος όμως λόγος που υπάρχει είναι η αμοιβαία κατανόηση κουλτούρων. Νομίζω πως αυτό λείπει και από την Ευρώπη αυτή τη στιγμή και σε αυτό πρέπει να στοχεύει. Θέλω να ταξιδέψω στο Μοντενέγκρο, στη Λευκορωσία, στη Μολδαβία, σε χώρες που δεν είναι τόσο ενεργές στην ELSA, για να τους φέρω πιο κοντά στο δίκτυο.
Αυτός είναι και ο στόχος του Διομήδη για τη νέα χρονιά. Ή μάλλον ένας από τους στόχους του, με τον ίδιο να μετακομίζει αυτό τον Ιούλιο μέσα σε ένα σπίτι με άλλους επτά ανθρώπους από διαφορετικές εθνικότητες. Πριν φύγει, ο ίδιος μας είχε πει όσα αναμένει να ζήσει.
«Αισθάνομαι ότι θα με αλλάξει»
Έχω ήδη αλλάξει μετά την τελευταία εβδομάδα, γιατί με έφερε σε πιέσεις. Αισθάνομαι ότι θα έχω γίνει άνθρωπος που θα καταλαβαίνει. Θα δείχνει κατανόηση σε διαφορετικούς πολιτισμούς. Το να μένεις με επτά διαφορετικούς πολιτισμούς στο ίδιο σπίτι σημαίνει ότι εργάζεσαι και ζεις παράλληλα μαζί. Αισθάνομαι ότι θα έχω μεγαλώσει δέκα χρόνια, (κάτι που με φοβίζει πάρα πολύ), αλλά την ίδια στιγμή θα έχουν ανοίξει τα μάτια μου. Το φοβάμαι. Είναι κάτι άγνωστο.
Πριν τον αφήσω για να επιστρέψει στο βιβλίο του, ζήτησα να μου πει αυτό που πιστεύει ότι πρέπει να έχουμε ως μότο στη ζωή και στις εμπειρίες μας.
Για να καταφέρεις να κάνεις κάτι που στο μυαλό σου μοιάζει φανταστικό, πρέπει να κάνεις κάτι που δεν ταιριάζει στο μυαλό που έχεις. Η συνήθεια είναι ο χειρότερος εχθρός μας. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσεις να πονάς, να περάσει ο χρόνος, είναι να ξεκινήσεις κάτι ακόμη που θα σε πονέσει ξανά στο τέλος. Μια νέα εμπειρία που θα σε πληγώσει για να μεγαλώσεις. Έτσι συνεχίζεις.
