Μερικές φορές, υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν λίγο καλύτερα από σένα. Στέκονται στη γωνιά που επέλεξαν και παγώνουν το χρόνο. Και τα χέρια τους, τα δάχτυλά τους, κάνουν μαγικά πάνω στον καμβά τους, αναγεννώντας τις ελπίδες μας για κομψή τέχνη, από τα σπλάχνα της πόλης. Αυτό το κείμενο αφορά στον Γιώργο Κόφτη. Έναν ζωγράφο ευρύτατης γκάμας, που δοξάζει τις στιγμές της Θεσσαλονίκης που δεν είχες προσέξει.
Η Θεσσαλονίκη σε καμβά
«Είμαι ζωγράφος. Ζω και εργάζομαι στην Θεσσαλονίκη όπου διατηρώ ατελιέ αλλά και εργαστήρι, όπου διδάσκω ζωγραφική. Ασχολούμαι με τη ζωγραφική, την εικονογράφηση βιβλίων και τα εξώφυλλα δίσκων (Γιάννης Αγγελάκας, Sotires, Δημήτρης Μπασλάμ…) Παλιότερα, ασχολήθηκα με το θέατρο, ως σκηνογράφος και δημιούργησα video art για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.»
Τι βασανίζει το κεφάλι σου αυτόν τον καιρό; Τι σκέφτεσαι τα βράδια, τι έχεις βάλει σκοπό να καταφέρεις;
«Τον τελευταίο καιρό, ψάχνω τον βέλτιστο τρόπο να ζω την ζωή μου. Νομίζω πως στην προσπάθειά μου αυτή, την αφήνω να περνάει, πολλές φορες άσκοπα. Σκοπός μου είναι λοιπόν, να μετακομίσω σύντομα, έξω από την πόλη σε ένα σπίτι. Και να ‘χω επιτέλους μια αυλή με δέντρα.»
Ποια είναι η σχέση σου με την Θεσσαλονίκη;
«Η Θεσσαλονίκη, είναι η πατρίδα μου. Εδώ γεννηθηκα και μεγάλωσα. Την έχω ζήσει σε πολλές φάσεις τις και η σχέση μου μαζί της είναι μια σχέση αγάπης μίσους. Σαν πόλη, είναι πολύ ιδιαίτερη: είμαστε καταδικασμένοι στην νοσταλγία ενός παρελθόντος που δεν ζήσαμε, τουλάχιστον οι νεώτεροι. Οπότε και αυτή και μόνο η συνθήκη, μας κάνει να ζούμε… «μπερδεμένοι» με τα κομμάτια του εαυτού, μας απέναντι στον τόπο μας.»
Ό,τι κι αν κάνεις, ξέρω πως είναι δύσκολο. Αλλά ξέρω και πως το γουστάρεις. Γιατί; Πούλα μου τον κόσμο που φτιάχνεις.
«Αυτό που κάνω, το αγαπώ και με τυραννάει παράλληλα. Είναι μια εντελώς ιδιότυπη κατάσταση στην ερώτηση «τι δουλειά κάνεις;» να απαντάει κανείς «ζωγράφος». Είναι μια υπαρξιακή φάση στην οποία προσπαθείς να υπερασπιστείς αυτό που κάνεις και είσαι και παράλληλα, να εκπαιδεύεις αυτόν που έχεις απέναντί σου στο τι εστί τέχνη. Αυτές τις δυσκολίες δεν τις αντιμετώπισα συχνά στο εξωτερικό. Αλλά κι εδώ, σιγά-σιγά αλλάζει. Περνάς από πολλά στάδια αμφισβήτησης, κάτι θεμιτό κατά την άποψή μου, μα όταν, επιτέλους, βρεθείς σε μια θέση όπου η δουλειά σου και το έργο σου παράγουν καρπούς, τα πράγματα γίνονται όλο κι ευκολότερα. Για να φτάσει κανείς βέβαια εκεί, χρειάζεται πολύ δουλειά, αυταπάρνηση αλλά και πείσμα. Τα τελευταία χρόνια, απολαμβάνω όλο και περισσότερο την ζωγραφική μου. Κι αρέσει σε περισσότερο κόσμο απ’ όσο θα ήλπιζα.»
«Σύντομα, θα γίνουν και κάποια πρότζεκτ στην πόλη, στην Θεσσαλονίκη, όπου θα έχω την χαρά, αυτά που κάνω, να έρθουν πιο άμεσα στον κόσμο.»
«Νοσταλγία με Beastie Boys στα αυτιά, γυρνώ την πόλη και περνώ από το καφενείο 4 εποχές. Χρόνια όμορφα, ανέμελα, νιότης, γέλιου και μπολικης μπίρας. Κλειστό καιρο, έμεινε απ’ έξω η τοιχογραφία που έκανα πριν κάποια χρονια και οι αναμνήσεις με μυρωδιά από ρακή κι από τουρσί.»
Περισσότερα:
georgekoftis.com
Facebook
