Το «συνδικάτο του ονείρου» επιστρέφει στην αγαπημένη του χώρα και ο τραγουδοποιός Κώστας Λειβαδάς έχει ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο γι’ αυτό.
Μια λέξη μόνο μπορεί να χαρακτηρίσει αντικειμενικά την εμφάνιση και την επιστροφή της θρυλικής μπάντας των Dream Syndicate στην Αθήνα που τόσο αγαπούν και τους αγαπάει. Για να συντελεστεί αυτός ο θρίαμβος έπαιξαν πολλά πράγματα ρόλο. Παράλληλα, φυσικά με τις αναμνήσεις από τις αλησμόνητες συναυλίες τους στο Ρόδον Club της οδού Μάρνη στα τέλη της δεκαετίας του 80 που άφησαν εποχή. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι ίδιοι άφησαν την Αθήνα τελευταία στην πορεία της περιοδείας τους για να ολοκληρώσουν το ευρωπαϊκό τους ταξίδι στη χώρα μας με ένα μεγάλο πάρτυ και πράγματι αυτό έγινε και με το παραπάνω. Υπήρξε κόσμος των ηλικιών 40 με 50 που βγήκε από το σπίτι του μετά από πολύ καιρό για να γιορτάσει αυτή την επιστροφή, κάτι που συνεχίστηκε μαζί με τα πολύ νεότερα μέλη του φαν κλαμπ του συγκροτήματος σε μπαρ και ροκ πάρτυ στο κέντρο ως το πρωί. Δύο ώρες καθαρού ροκ εντ ρολλ από την αρχική σύνθεση του θρυλικού γκρουπ που όσο κι αν άφησε έξω από το σετ λιστ του ένα ή δύο τραγούδια που έλειψαν απ’ τον καθένα, έδωσε όλη του την ενέργεια καλύπτοντας μια διαδρομή 30 χρόνων κερδίζοντας την αποθέωση, καταιγιστικοί και αλύγιστοι σαν έφηβοι και με τον αρχηγό Steve Wynn σε μεγάλα κέφια να τραγουδάει με όλη του την ψυχή του μέσα στα πυρά των ηλεκτρικών κιθαρών δεν παρέλειψαν σχεδόν καμία μεγάλη στιγμή από τα κλασσικά πια Days of wine and roses και Τhe medicine show μέχρι τη φετινή επιτελούς δισκογραφική επιστροφή τους το How I Foudn myself here και στα ανκόρ πολύ σπάνια θυμάμαι τέτοιο κακό χαμό…όσο νύχτωνε τόσο μεγάλωνε η ενέργεια, στο Fuzz της Οδού Πειραιώς που κάθε χρόνο αποδεικνύεται υπερπολύτιμο όχι μόνο για τις αναμνήσεις και τη συσπείρωση ενός κοινού που διψάει για τον ηλεκτρισμό και την αγαπημένη του μουσική αλλά και για το μέλλον του στο συνδικάτο του ονείρου…μια αληθινά αξέχαστη νύχτα…
Υ.Γ. Μάλιστα παίρνοντας αυτόγραφα και συζητώντας με τον θρυλικό αρχηγό Steve Wynn -ο ευγενέστατος κύριος Dennis Duck, ο αγαπημένος ντράμερ τους έκανε την αρχή στις υπογραφές – διαπίστωσα για μια ακόμα φορά πόσο πολύ δύναμη έχει το ροκ εντ ρολ για τον άνθρωπο και τα πάθη του όταν συνοδεύεται από ανθρώπους και χαρακτήρες που νοιάζονται (αυθεντικά όμως) για την αληθινή επικοινωνία με το κοινό τους και σαν άνθρωποι. Άλλη φάση.
