Άλλη μια σχολική χρονιά οδεύει προς το τέλος της. Σε ένα περίπου τρίμηνο, θα χτυπήσει και το τελευταίο κουδούνι πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές. Άλλη μια χρονιά που χάσαμε το στοίχημα με τον εκφοβισμό. Άλλη μια χρονιά που παιδιά πήγαν στα σπίτια τους με γόνατα – ή ακόμη χειρότερα, με ψυχές που αιμορραγούν.
Το χάσαμε και φέτος το στοίχημα για την πρόληψη και την αντιμετώπισή του. Μαζί του, έχασαν και τις πιο όμορφες τους μέρες αρκετά παιδιά. Πράγματι, η αλήθεια είναι ότι, εύηχα μηνύματα, εικόνες με συνθήματα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης υπήρχαν και υπάρχουν γύρω από το φαινόμενο αυτό – ιδιαίτερα όταν υπάρξει και κάποιο γεγονός που θα κλονίσει την κοινωνία. Και μετά; Μετά η σιωπή. Όταν εμφανιστεί κάτι άλλο στην επικαιρότητα θα ξεχαστεί και πάλι, μέχρι που ένας άλλος θάνατος ή σοβαρός τραυματισμός θα μας (συγ)κλονίσει και πάλι….
Ωστόσο, οι αριθμοί είναι ανησυχητικοί και αυξάνονται συνεχώς – όχι μόνο οι καταγεγραμμένοι, αλλά κι εκείνοι οι άλλοι, οι κρυφοί αριθμοί, που δεν μιλούν, που πονάνε το στομάχι τους κάθε μέρα πριν πάνε στο σχολείο, που τρέμουν στην ιδέα μήπως συναντήσουν στον δρόμο, στο κυλικείο, στην αυλή, στις τουαλέτες, τον θύτη τους, που εύχονται να περνούν αόρατοι στο σχολικό περιβάλλον, που τους λούζει ο κρύος ιδρώτας κάθε φορά που θα ανοίξουν τον υπολογιστή, μήπως και ο θύτης τους αποφάσισε και πάλι να τους εκφοβίσει ηλεκτρονικά, που περνούν αυτά που θα έπρεπε να είναι τα ξέγνοιαστα χρόνια τους μέσα στον πανικό και τον πόνο.
Οι επιπτώσεις του όποιου είδους εκφοβισμού – σωματικές, ψυχολογικές, πνευματικές, κοινωνικές και στην αυτοεικόνα – είναι πολλές, έχουν πλέον αναφερθεί πολλάκις και συνοδεύουν όλους τους εμπλεκομένους για μια ζωή. Κανένας δεν μένει ανεπηρέαστος. Το τραγικό είναι ότι οι πληγές αυτές – ιδιαίτερα στα θύματα, δεν κλείνουν με το κλείσιμο των σχολικών βιβλίων. Ακολουθούν τα θύματα και στην υπόλοιπή τους ζωή, εκτός κι αν τα ίδια δουλέψουν πολύ με τον εαυτό τους ή τύχουν βοήθειας από ψυχολόγο ή άλλο ειδικό.
Ο Σχολικός Εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο για το οποίο οφείλουμε όλοι, είτε από τη θέση του εκπαιδευτικού, είτε του γονιού, είτε του πολίτη να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και να δουλέψουμε συνειδητά προς την πρόληψη και την αντιμετώπισή του. Είμαστε μια κοινωνία που πρέπει επειγόντως να δράσει. Να αντιδράσει. Να αντιμετωπίσει. Να προλάβει.
Η πολιτεία, οι αρμόδιοι φορείς αλλά και το νομοθετικό πλαίσιο χρειάζεται επίσης από τη δική τους μεριά να εργαστούν προς την κατεύθυνση αυτή, πριν θρηνήσουμε κι άλλα θύματα. Πριν οι ζωές παιδιών στιγματιστούν για πάντα. Ας καταλάβουμε επιτέλους όλοι, ότι η πρόληψη και η αντιμετώπιση του Bullying απαιτεί συλλογική και όχι ατομική προσπάθεια. Ο εκφοβισμός δεν είναι πρόβλημα μόνο του θύματος και της οικογένειάς του. Είναι πρόβλημα όλων μας!
Δωρίτα Μαρκαντώνη
Εκπαιδευτικός – Συγγραφέας
MSc in Leadership and Management in Education
Εισηγήτρια σε Θέματα Σχολικού Εκφοβισμού
