Συνέντευξη Τύπου παραχώρησε την Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014, στο πλαίσιο του 55ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο Ραμίν Μπαχράνι, από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους του σύγχρονου αμερικανικού ανεξάρτητου κινηματογράφου.

 

«Πρέπει να αναθεωρήσουμε αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, γιατί δεν αντέχουμε άλλο», είπε στο κοινό που παρακολούθησε την προβολή της ταινίας, "99 Σπιτικά", στο πλαίσιο του 55ου και υπογράμμισε: «Αυτή η ταινία είναι για εσάς, για τους γονείς σας, για τον αδερφό σας, για κάποιον φίλο, για το γείτονά σας».


Με πρωταγωνιστές τους Άντριου Γκάρφιλντ, Μάικλ Σάνον και Λόρα Ντερν, η ταινία έχει ως βασικό θέμα τις απάτες στον τομέα των ακινήτων. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρεται σε έναν άντρα, στον οποίο κάνουν έξωση και καταλήγει να εργάζεται για τον ίδιο μεσίτη που τον έδιωξε από το σπίτι του.
Σύμφωνα με το σκηνοθέτη, οι απάτες που δείχνει η ταινία είναι πραγματικές, ενώ για αυτές «δεν τιμωρήθηκε κανείς». Μάλιστα, πρόσθεσε, «όπως ξέρετε η αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε τη διάσωση των τραπεζών». «Εν έτει 2014, οι περισσότεροι πιστεύουν πως δεν πας μπροστά μόνο με τη σκληρή δουλειά».

Νωρίτερα, πραγματοποιήθηκε το masterclass του κ. Μπαχράνι, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης αναφέρθηκε σε διάφορα θέματα που αφορούν την παραγωγή μιας ταινίας, όπως η χρηματοδότηση, η διανομή και άλλες προκλήσεις, αλλά και γενικότερα σε θέματα δημιουργικότητας.

Όπως είπε, κάθε ταινία προκύπτει από μια διαφορετική αφορμή. Για παράδειγμα, η ιδέα για την ταινία «99 Σπιτικά» γεννήθηκε μέσα από τη στεγαστική κρίση στις ΗΠΑ, που ανέτρεψε τα δεδομένα ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων. «Είχα πανικοβληθεί, φοβόμουν ότι κάποιος άλλος σκηνοθέτης θα με προλάβει και θα καταπιαστεί με αυτό το θέμα. Από τις τέσσερις πολιτείες που αντιμετώπιζαν το σοβαρότερο πρόβλημα, αποφάσισα να πάω στη Φλόριντα. Μου πήρε δύο μήνες να αποφασίσω αν θα επικεντρωθώ μόνον σε αυτόν που υφίσταται την έξωση ή και σε αυτόν που την προκαλεί, ο οποίος θυμίζει εκτελεστή που λέει στο θύμα του ‘ακίνητος’ και πυροβολεί», εξήγησε ο κ. Μπαχράνι.

Σε ερώτηση που αφορούσε το αν η ταινία χάνει τη δυναμική της αν ασχοληθεί κάποιος με το θέμα της νωρίτερα, απάντησε «και ναι και όχι. Για παράδειγμα, το φιλμ ‘Καπότε’ του Μπένετ Μίλερ – είχαν γίνει κι άλλες ταινίες στο παρελθόν για τον Καπότε, αλλά αυτή ήταν εξαιρετική. Ο Όλιβερ Στόουν τώρα προσπαθεί να κάνει μια ταινία για τον Έντουαρντ Σνόουντεν, ίσως όμως τον προλάβει κάποιος άλλος και του κόψει το δυναμισμό. Είναι σημαντικό για μένα να ξέρω αν κάποιος άλλος ασχολείται την ίδια στιγμή με το ίδιο θέμα. Αν ξέρεις ότι κάνεις κάτι πρωτότυπο, νιώθεις ότι είσαι δυο βήματα μπροστά».
 

Αναφερόμενος στην καθοριστική σημασία που έχει το σενάριο στη δημιουργία μιας ταινίας, τόνισε: «Η δομή είναι το σημαντικότερο πράγμα όσον αφορά στο σενάριο. Στην τέταρτη ταινία μου, ‘Chop Shop’, παρασύρθηκα από τις λεπτομέρειες και έχασα τη δομή. Τώρα γράφω σημειώσεις με τα απολύτως απαραίτητα σε post-it, αυτό με βοηθάει. Τα post-it στον τοίχο μου είναι πολύ πιο σημαντικά από το σενάριο στο χαρτί. Πλέον αφιερώνω όλο και περισσότερο χρόνο στη δομή, δηλαδή στα ‘θεμέλια’ της ταινίας, που πρέπει να είναι πολύ γερά αλλιώς θα γκρεμιστεί το σύμπαν που χτίζεις. Με απασχολούν τα πρώτα 30 λεπτά. Τα υπόλοιπα λύνονται, αλλά αν η αρχή είναι λανθασμένη, δεν μπορείς να λύσεις τα προβλήματα στο τέλος, υποφέρεις στο μοντάζ».


Ο σκηνοθέτης ρωτήθηκε και για τη συνεργασία του με τον διακεκριμένο σκηνοθέτη Βέρνερ Χέρτζογκ, ο οποίος συμμετέχει στις μικρού μήκους ταινίες του Πλαστική σακούλα και Ο πόλεμος της λεμονάδας. «Γίναμε καλοί φίλοι. Οι ζωές μας είναι πολύ διαφορετικές, αλλά έχουν και ομοιότητες. Εγώ στο μοντάζ βλέπω κάθε λήψη και κάνω σημειώσεις γιατί θεωρώ ότι η αρχική αντίδρασή μας στο υλικό, η πρώτη εντύπωση, είναι πολύ σημαντική. Εγώ πολλές φορές κάνω μοντάζ στον υπολογιστή, ενώ ο Χέρτζογκ είναι της παλιάς σχολής κι αυτό τον θυμώνει. Η ζωντανή ερμηνεία είναι συναρπαστική, αλλά στην οθόνη ερμηνεύεις εντελώς διαφορετικά. Γι’ αυτό λέω στους χειριστές κάμερας ότι θέλω να έχω κοντά την οθόνη στον ηθοποιό, να ξέρει ότι βρίσκομαι εκεί. Καμιά φορά μάλιστα χρησιμοποιώ μικρές ασύρματες οθόνες για να νιώθουν την παρουσία και την προστασία μου. Παλαιότερα έπρεπε να δεις στο τέλος της μέρας τι γυρίστηκε, τώρα ξέρεις τι έχεις πετύχει και τι όχι», εξήγησε ο σκηνοθέτης.
 
Φέτος το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποιεί αφιέρωμα στο έργο του Ραμίν Μπαχράνι, ενός από τους πιο παραγωγικούς και αναγνωρισμένους εκπροσώπους του αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά.