Μας δέχθηκε στο καμαρίνι του λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Stage, όπου μαζί με τον Χρήστο Δάντη, νέους ερμηνευτές από τη Θεσσαλονίκη και μία εξαιρετική ορχήστρα δημιουργούν ένα πρόγραμμα επτάμιση ωρών με μεγάλη ποικιλία ακουσμάτων. Ο ίδιος κατεβαίνει από τη σκηνή τελευταίος. Μας διέθεσε περισσότερη ώρα απ’ όσο περιμέναμε και η συνέντευξη εξελίχθηκε σε μία ολοκληρωμένη συζήτηση για την πορεία του, τη Θεσσαλονίκη, της συνεργασίες, τις παρεξηγήσεις και τη νέα του δισκογραφική δουλειά.
Συνέντευξη στον Κώστα Γιάντσιο
Επιμέλεια: Σοφία Καρανίκα
Θα μας έδινες ένα στίγμα της σχέσης σου με τη Θεσσαλονίκη και τον κόσμο εδώ;
Αυτή η σχέση κρατάει πάρα πολλά χρόνια και ένιωθα ότι κάθε χρόνο ενισχυόταν αλλά εμφανιζόμουν μόνο ένα μήνα το καλοκαίρι. Φέτος ήθελα στα 20 χρόνια που είμαι στη δισκογραφία, να το αντιστρέψω αυτό. Ήθελα να το «γιορτάσω» και να παρουσιάσω τον καινούριο μου δίσκο στη Θεσσαλονίκη γιατί έκρινα ότι αυτή η χρονιά για μένα είναι πολύ σημαδιακή και ήθελα να έχω το χρόνο να δω τους φίλους μου και να έρθουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι που αγαπούν τη δουλειά μου να με δουν. Γι’ αυτό αποφάσισα αυτόν τον χειμώνα να τον μοιραστώ κάθε Σαββατοκύριακο με τους φίλους μου και με τον Χρήστο και με όλα τα παιδιά του προγράμματος. Αυτό που μπορώ να σου απομονώσω σ’ αυτή τη μακρόχρονη σχέση με τον κόσμο της Θεσσαλονίκης και τους δικούς μου φίλους είναι ότι – με όλη την αλήθεια της κουβέντας που θα σου πω – στις πολύ δύσκολες στιγμές που πέρασα στη ζωή μου, οι φίλοι μου ήταν εδώ, ήταν παρόντες. Κάποιοι, μάλιστα, προσπάθησαν κάποια στιγμή να με πείσουν ότι είναι καλύτερα να μην πάω στη Θεσσαλονίκη γιατί με βλέπουν εχθρικά. Ήταν ένα ψέμα αυτό. Η πόλη πάντα ένιωθα ότι ήταν με το μέρος μου και με στηρίζει και δεν υπάρχει πιο μεγάλη τιμή και χαρά. Είναι μια σχέση που συνεχίζεται και νιώθω ότι εφόσον έρχονται και με βλέπουν ότι τους δικαιώνω κάθε φορά και ότι και αυτή τη χρονιά δεν
τους κορόιδεψα.
Έχεις μία διαρκώς ανοδική πορεία και σήμερα μπορεί να μιλήσει κανείς για ένα «φαινόμενο Ρέμου». Σε ακολουθεί ένα πιστό κοινό που αυξάνεται διαρκώς. Είχες ποτέ δυσκολία να διαχειριστείς αυτή την κατάσταση;
Καλώς ή κακώς εμένα οι φίλοι μου ήταν έξω από τον χώρο. Όχι γιατί δεν υπάρχουν καλά παιδιά και στον χώρο μας. Το κοντινό μου περιβάλλον, η οικογένειά μου και οι σχέσεις μου κατά καιρούς, φυσικά και η σύντροφός μου, τώρα, που είμαστε μαζί εδώ και 7 χρόνια
και έχουμε οικογένεια, με κρατούσαν πάντα σε μία κατάσταση ώστε να πατάω στο έδαφος. Λειτουργούσαν ως μία γείωση.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ένιωσες ότι θα βρεθείς σε αδιέξοδο στο να κάνεις ένα επόμενο βήμα και τι κάνεις για να επανέρθεις και να μπορείς να τραγουδάς, όπως είδαμε, μέχρι τις έξι το πρωί;
Είναι αυτό που σου είπα και στην αρχή. Ποτέ μου δεν κορόιδεψα τον κόσμο. Αυτή την εβδομάδα τραγουδούσα Δευτέρα, Τετάρτη και Πέμπτη σε κάποιες εκδηλώσεις και κοινωνικές υποχρεώσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι απόψε και αύριο εδώ στο Stage θα δώσω κάτι λιγότερο απ’ ό,τι την προηγούμενη εβδομάδα. Λειτουργώ πολύ με τη λογική πάνω στη δουλειά. Όταν τραγουδάω καταναλώνω μόνο καφέ και τσάι για να έχω τον πλήρη έλεγχο από την
ώρα που θα βγω μέχρι με τις έξι που θα κατέβω.
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία να διαχειριστείς σε χώρο όπως μια μεγάλη μουσική σκηνή με κόσμο που καταναλώνει αλκοόλ. Ποια σημεία πρέπει να προσέξει κανείς;
Κοίταξε πάνω απ’ όλα να είσαι ξεκάθαρος. Ο πελάτης να ξέρει ότι τόσο είναι το κόστος της φιάλης αλλά ότι θα σερβιριστεί σωστά με τα συνοδευτικά που πρέπει, το τραπέζι του να είναι σωστό. Και στο πρόγραμμα αντίστοιχα. Αν με παρατηρήσεις μέσα στον χρόνο είμαι ο τραγουδιστής της γενιάς μου και ίσως και σε σχέση με την προηγούμενη γενιά, που έχει τις περισσότερες συνεργασίες και τις πιο ετερόκλητες. Γιατί; Δε θα μπορούσα να κάνω μόνος μου πρόγραμμα; Οφείλω, όμως, απέναντι στους ανθρώπους που πιέζονται και είναι για αυτούς πολυτέλεια να βγουν ένα Σάββατο έξω, να δώσω ό,τι περισσότερο μπορώ αναλογικά πάντα με το κόστος του προγράμματος. Νομίζω ότι το αντιλαμβάνεται αυτό ο κόσμος.
Υπάρχει κρίση και στη δική σας δουλειά και στη δισκογραφία αλλά δεν το αντιλαμβάνονται όλοι έτσι. Πως το σχολιάζεις;
Από το 2008 ας πούμε που άρχισε να φαίνεται η κρίση εμείς αρχίσαμε να δουλεύουμε από τις έξι ημέρες, τετραήμερα και σύντομα, τριήμερα. Νομίζω ότι την τελευταία φορά που δούλεψα πενθήμερο ήταν το 2004. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος της νύχτας βαλόταν από πολύ νωρίς σε σχέση με άλλους κλάδους. Να πω και κάτι άλλο. Είναι άδικο να κατηγορούμε για την κρίση αυτό που λέμε «νύχτα». Θα μπορούσες να πεις ότι κάποιος που έβγαλε εύκολα ή όχι νόμιμα χρήματα από κάποια δουλειά της μέρας ερχόταν και τα ξόδευε για την ευχαρίστησή του τη νύχτα. Αυτό δε σημαίνει ότι όλοι οι πελάτες ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία. Σε κάθε περίπτωση, δεν έβαλε κανείς το πιστόλι στον κρόταφο σε κάποιον για να πληρώνει χιλιάδες ευρώ σε ποτά και λουλούδια. Γουστάρανε και τα κάνανε. Αν ήταν κλειστά τα «μπουζούκια» δε θα βρίσκανε τρόπο να τα ξοδέψουν κάπου αλλού; Τα έβγαζαν εύκολα, τα τρώγανε εύκολα. Γίνεται εύκολος στόχος η νύχτα και αυτός ο τρόπος διασκέδασης.
Φαντάζομαι αντίστοιχα λέγονται και για τις εμφανίσεις στη Μύκονο. Πως αντιμετωπίζεις αυτά τασχόλια;
Η Μύκονος είναι ένα ελληνικό νησί, όπου οι Μυκονιάτες καταφέρανε ένα ξερό μέρος να το
κάνουν έναν παράδεισο για τον παγκόσμιο τουρισμό και μόνο υπέρ τους είναι αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τον επιχειρηματία, που καταφέρνει και στήνει αυτό το live και δεν έχει μόνο το δικό του κέρδος αλλά αποδίδει και μεγάλα ποσά στην εφορία. Αυτό δεν είναι για να το κατηγορεί κανείς αλλά μάλλον θα έπρεπε να κοιτάξουν και άλλου, στη Χαλκιδική
για παράδειγμα, να κάνουν κάτι αντίστοιχο παρέχοντας αυτή την υψηλή ποιότητα, με το ανάλογο αντίτιμο, που όσοι κάνουν τουρισμό εκεί, γνωρίζουν ότι θα πληρώσουν. Είναι φτηνός λαϊκισμός αυτό που γίνεται με το θέμα της Μυκόνου. Εγώ μετά τη Μύκονο και τα όσα ειπώθηκαν, πήγα στην Καβάλα, στη Νέα Πέραμο, την επόμενη ημέρα και τραγούδησα σ’ ένα κάμπινγκ με 10.000 κόσμο και δε με αντιμετώπισε κανείς ως έναν σνομπ τραγουδιστή, γιατί έκανα και εκεί τη δουλειά μου. Αυτό κάνω πάντα. Εγώ τραγουδάω για ευχαριστήσω τον κόσμο είτε είναι κάτω ένας σεΐχης είτε πηγαίνω για μια κοινωνική, φιλανθρωπική εκδήλωση είτε με καλούν στην Τουρκία. Που να πω και κάτι εδώ. Νιώθω περηφάνια που ως Έλληνας πηγαίνω και με δέχονται να τραγουδήσω τα τραγούδια μου εκεί και ας γίνονται μετά παρανοήσεις, αν
θυμάσαι, για κάτι που είπα για τον Κεμάλ και ότι οι Πόντιοι είναι όλοι εναντίον μου. Οι καθημερινοί άνθρωποι που είναι Πόντιοι κατανοούν ποιος είμαι. Τιμώ τη φυλή, έχω επιλέξει και να πούμε ποντιακά τραγούδια με μουσικούς Πόντιους σε τηλεοπτικές εκπομπές, τους αγαπώ γιατί έχω καρδιακούς φίλους και με στεναχώρησε το γεγονός γιατί κάποιοι
θέλησαν να δείξουν ότι οι Πόντιοι διαγράψανε τον Ρέμο. Ο κόσμος στο βάθος ξέρει.
Τι σε κερδίζει στους ανθρώπους;
Με γοητεύει η αλήθεια στον άλλον. Η ξεκάθαρη θέση και άποψη. Νιώθω καλά όταν έχω απέναντι που ξέρουν να σέβονται τον εαυτό τους γιατί τότε θα σεβαστούν και εσένα. Αυτοί οι άνθρωποι με γοητεύουν.
Έχεις καινούριο δίσκο. Σε ποιο βαθμό συμμετέχεις στις παραγωγές των δίσκων σου;
Ο πιο βασικός μου συνεργάτης είναι ο Γιώργος Κυβέλος τα τελευταία 12 χρόνια. Ένας άνθρωπος που έχει μια μεγάλη ιστορία στο ελληνικό τραγούδι, και στη δισκογραφία και στη μουσική παραγωγή. Ήταν καρμικό να βρεθούμε στον ίδιο δρόμο και με το που ενωθήκαν οι δρόμοι μας δημιουργήθηκε μια ανάφλεξη που μας έχει δώσει μόνο καλά αποτελέσματα. Από εκεί και πέρα φτάσαμε στον τελευταίο δίσκο μετά από μουσική αναζήτηση τριών ετών. Ακούγαμε διαρκώς κομμάτια, κρατούσαμε, επιλέγαμε και όλη αυτή η αναζήτηση οδήγησε στο νέο δίσκο. Είναι ένα κράμα παλιών και νέων συνεργατών και το αποτέλεσμα μας δικαιώνει.
Κάτι που θα ήθελες να πετύχεις από εδώ και πέρα;
Θα σου πω ένα πράγμα, Κώστα, αν τώρα σταματούσα ως τραγουδιστής, θα μπορούσαν να γραφτούν σ’ ένα βιβλίο, από ανθρώπους όμως που γνωρίζουν, όλα αυτά που έχω κάνει σ’ αυτήν πορεία και χαίρομαι που είμαι ακόμα 46 χρονών και νιώθω ότι έχω να κάνω ακόμη πολλά πράγματα και να συναντηθώ με άξιους τραγουδιστές και μουσικούς. Επιδιώκω να βγαίνω και στο εξωτερικό με κάποιους παραγωγούς ώστε να προβάλλω την ελληνική μουσική, τη διασκέδαση και τον ήχο παλιό και νέο που φτιάχνουμε εδώ.
Λέω κάθε μέρα, “Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ”, όχι “βοήθησε με”. Έχω αυτό το δώρο να κάνω μια φυσιολογική ζωή, να μπορώ να ξυπνάω και να βλέπω το παιδί μου, τη σύντροφό μου, τους φίλους μου και να λέω είμαι καλά. Προβλήματα έχουμε όλοι και πάντα θα έχουμε. Θα σου πω μια ιστορία για να κλείσουμε έτσι. Το ίδιο έπιασα τον εαυτό μου να λέει και όταν ήμουν μέσα στον κυκεώνα των προβλημάτων τότε με την ενασχόλησή μου με τον Ηρακλή. Έχουμε μια συναυλία στη Λέσβο και πηγαίνω να προσευχηθώ στον Ταξιάρχη. Στο δρόμο έλεγα, “σε παρα-
καλώ Αρχάγγελέ μου πάρε μου αυτό το βάρος”. Δεν άντεχα να με κυνηγάνε όλα αυτά τότε, από την εφορία, μέχρι τα δικαστήρια, που είχα, οι ανακρίσεις, οι αγωγές και λέω “βοήθησε με, κάνε κάτι”. Με το που φτάνω μπροστά του, αναθεωρώ, και λέω “τι κάνεις; Δε λες ευχαριστώ που είσαι όρθιος;”
